Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΟΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΚΑΙ ΟΜΗΡΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ

 Ίσως δεν υπάρχει άλλη ιδέα, ή έννοια, ή διαχρονική αντίληψη που έχει προκαλέσει διαχρονικά τόσο ατέρμονες συζητήσεις και θεωρητική ενασχόληση όσο η έννοια της Ελευθερίας.
Σε μια πρώτη προσέγγιση για της αποσαφήνιση του ορισμού της, δεν είναι εύκολο να δοθεί ένας γενικός ορισμός ώστε να περιγραφεί ικανοποιητικά ανταποκρινόμενος σε όλο το εννοιολογικό εύρος της πολυσύνθετης σημασίας στον αρχαϊκό αρχαίο κόσμο.

Πρόκειται για ένα πολυσήμαντο περιεχόμενο, που για να σκιαγραφηθεί -περιληπτικά στην ολότητά του - απαιτείται η προσφυγή σε ευρύτατα πεδία διανόησης, αλλά και παραπομπές σε συνακόλουθες  κοινωνικοπολιτιστικές εκφάνσεις.

Στην περίπτωση που περιγραφεί μόνο ως ένα πλαίσιο ατομικών δικαιωμάτων, προνομίων και εξουσιών ο ορισμός αφενός θα είναι ατελής και αρκετά υποκειμενικός, άνευ ανταπόκρισης μόνο σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ή νομική και κρατική πραγματικότητα της Ιστορίας αφήνοντας έξω ουσιαστικές ερμηνείες και αποδόσεις αυτής της έννοιας.

Η ελευθερία στην αρχαιότητα σκιαγράφονταν κάτι πολύ ανώτερο ως επίτευξη από ένα απλό πεδίο καθορισμένο από μια νομοθετική ρύθμιση, έναν κατάλογο αστικών δικαιωμάτων. Ήταν και μια υπόθεση εσωτερική, μια υγειή παρόρμηση προτύπων, κυρίως στον ομηρικό κόσμο και αναφορικά ενός πολιτιστικού πλαισίου Πόλης-κράτους.  Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η κατάταξη αυτής της έννοιας είναι καταχραστικά άμετρα ανταγωνιστική για ευτελή ζητήματα.
Από τις απαρχές της ελληνικής ιστορίας είναι δυνατόν να αντιληφθεί κανείς τον πολιτισμικό σχηματισμό και περιεχόμενο αυτής της έννοιας.
Ένας καλύτερος τρόπος για την κατανόηση είναι η αναζήτηση στις σημασιολογικές απαρχές της. Ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή χρησιμοποιείται η έννοια της ελευθερίας, ή ακριβολογώντας ήταν ήδη σε χρήση ο όρος ελεύθερος εμπεριέχοντας κάποιες σοβαρές σημασίες πολιτικής κοινωνικής και οικονομικής χροιάς. Στις πινακίδες της Πύλου συναντάται η λέξη ( e-re-u-te-ro -a και στα δύο γένη), και πιθανότατα σημαίνει τον ‘απαλλαγμένο από φόρους’, χωρίς όμως να έχει άμεσα ‘ηθικό’ περιεχόμενο.


Η πρωιμότερη πάντως εμφάνιση της έννοιας της ελευθερίας στην αρχαιοελληνική γραμματεία εξυφαίνεται στα ομηρικά έπη.
Ο Όμηρος, έχοντας αξιοποιήσει ήδη γνωστούς μύθους κληροδότησε στον κόσμο ένα μοναδικό πνευματικό δημιούργημα, διαχρονικό σημείο αναφοράς.

 Ο κόσμος των Ομηρικών επών διαπνέεται από υψηλά ιδανικά με τον πόλεμο να αποτελεί υπέρτατη πρόκληση και μοναδική ευκαιρία καταξίωσης συνυφασμένη της υστεροφημίας ενώ ίδια η φύση και ιδιότητες των θεών στα έπη δεν ήταν ξένη και διαφορετική από εκείνη των ανθρώπων, αφού εκείνοι θα είχαν όλο το φάσμα των ανθρώπινων εκδηλώσεων συμπεριλαμβανομένων παθών, ζηλοτυπιών και αδυναμιών.

Παραλλήλως σε αυτή την κοσμοθέαση για τη διαμόρφωση της έννοιας της ελευθερίας σε πολιτισμικό επίπεδο έδωσε την μέγιστη κοσμογονική επίδραση ο κόσμος των μυθολογικών ηρώων της ύστερης μινωικής εποχής εκεί που  η έννοια της ελευθερίας αποκτά εξαιρετικά αλτρουιστικά και κοινωνικά πολυσύνθετα χαρακτηριστικά μέσω Ηράκλειων άθλων και μετάβασης από μια εποχή και καθεστώς στη μέση μυκηναϊκή εποχή.

Η παρουσία και διενέξεις των Λαπιθών και των κενταύρων κατά τη μέση Μυκηναϊκή περίοδο, καθώς και οι ανακατατάξεις μέχρι την ιστορική εποχή, θεωρούμε πως αποτέλεσε το σημαντικότερο μέρος διαμόρφωσης του Ελληνικού αρχαϊκού κόσμου συμπεριλαμβανόμενης της θρησκευτικής κοσμοθέασης με βάση την ηρωογονία. Η επίδραση των Ομηρικών και η μυθολογική κληρονομιά έδωσε την αναζήτηση μιας νομοτέλειας και δύναμης υπεύθυνης για τα πάντα, από τη διατύπωση του δικαίου και στο σχηματισμό της ιδέας ενός σύμπαντος δομημένου με συγκεκριμένους νόμους και αρχές που διαπνεόταν από ταυτόσημες αξίες κοινά αποδεκτές.

Μετά το πέρας των μυθικών ηρώων θα προκύψει αργότερα ένας νέος ελληνικός κόσμος γύρω στις αρχές του 8ου π.Χ. αιώνα με ένα είδος πολιτειακής οργάνωσης, η ‘πόλις-κράτος’.

Μολονότι δεν είναι απόλυτα βεβαιωμένη η απαρχή, σταδιακά καθιερώθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού κόσμου παραμένοντας η βασική, η κατεξοχήν ελληνική μορφή οργάνωσης μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια, οπότε και ο θεσμός θα παρακμάσει δίνοντας τη θέση του σε εκτεταμένα βασίλεια και νέες μορφές συμμαχιών απ΄αυτές των ομηρικών περιγραφών.

Χαρακτηριστικό γνώρισμα των πόλεων θα ήταν η ανεξαρτησία τους, τόσο εξωτερικά, σε σύγκριση με τις άλλες κοινότητες όσο και στην εσωτερική τους δομή. Η ανεξαρτησία αυτή θα συναπτόταν άμεσα με τις έννοιες της ελευθερίας και της αυτονομίας, με το δικαίωμα δηλαδή των πόλεων-κρατών να ζουν σύμφωνα με δικούς τους νόμους.
Οι πόλεις της αρχαϊκής εποχής δεν είχαν βέβαια αναπτύξει πλήρως τα χαρακτηριστικά και τους θεσμούς που θα διαμορφωθούν κατά την κλασική περίοδο, θα είναι όμως η εποχή κατά την οποία θα τεθούν οι βάσεις για τους νεώτερους μετασχηματισμούς. 

Θα είναι η περίοδος κατά την οποία οι ειδικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες θα δημιουργήσουν την αξίωση για ολοένα και εναργέστερη συμμετοχή του πληθυσμού στις μορφές εξουσίας, ως απόρροια της αναβάθμισης του ρόλου των κοινωνικών τάξεων.

Η εφεύρεση του νομίσματος, η προώθηση των οικονομικών συναλλαγών και του εμπορίου, η ανάδυση μιας ισχυρής αγροτικής τάξης θα φέρουν στο προσκήνιο παράγοντες που δεν υπήρχαν στις προγενέστερες εποχές. 

Η ομηρικού τύπου απόδοση της βασιλείας είχε παραμεριστεί και μετασχηματίστηκε στην αριστοκρατία έχοντας εδραιωθεί κατά την ίδρυση των πόλεων-κρατών ενώ η καθιέρωση του εθιμικού δικαίου θα αποτελέσει ένα από τα αιτήματα των δυναμικών κινήσεων, των ‘στάσεων’ κατά τον 7ο και 6ο π.χ. αιώνα, αίτημα το οποίο σε πολλές περιπτώσεις θα δικαιωθεί με την ανάθεση έκτακτων εξουσιών σε προσωπικότητες κοινής αποδοχής. 

Οι ‘νομοθέται’ μορφές που σε ορισμένες περιπτώσεις βρίσκονται στο μεταίχμιο του θρύλου και της ιστορίας θα καταρτίσουν τις πρώτες ελληνικές νομοθεσίες, προχωρώντας σε ορισμένες περιπτώσεις, εκτός από την καταγραφή των νόμων, στο μετασχηματισμό του πολιτεύματος. 

Σε ορισμένες περιπτώσεις η συμμετοχή στις λήψεις αποφάσεων διευρύνθηκε άλλοτε πολύ περιορισμένα μέσω της ολιγαρχίας κυρίως λόγω μέσω της οικονομικής επιρροής και ισχύος. Η συνείδηση από όλους τους Έλληνες της κοινής καταγωγής, εθίμων και γλώσσας ενισχύθηκε στην Αρχαϊκή περίοδο ενώ δημιουργήθηκε ένα αίσθημα τοπικισμού
το οποίο σχετιζόταν με την ανάπτυξη των πόλεων-κρατών και η καθιέρωση του δικαίου κατά την Αρχαϊκή περίοδο οφείλεται στη χρήση της γραφής.

Στην Αθήνα προσδιορίζονται σαφέστερα μεταξύ του 8ου και του 6ου αιώνα π.X. Ο δήμος, μια μορφή κοινωνικής συγκρότησης γνωστή από παλαιότερες εποχές, είναι ο τελευταίος που αποκτά θεσμοθετημένη υπόσταση στα τέλη του 6ου αιώνα π.X. διαφοροποιημένα από την συγκρότηση της μεσομυκηναϊκής περιόδου.

Η έννοια της ελευθερίας ήταν επακόλουθο αντικειμενικώς ή υποκειμενικώς να μετασχηματίζεται όσον αφορά την αντίληψη επ΄αυτού σε σχέση με τα προγενέστερα Ομηρικά ή πολιτιστικά-οικονομικά χαρακτηριστικά της. Η κλασική εποχή έδωσε και το ανάλογο έρεισμα στον φιλόσοφο Αριστοτέλη να ενασχοληθεί με τις εκτροπές των πολιτευμάτων.

Το γενικότερο κίνητρο των νομοθεσιών απέβλεπε στον κατευνασμό των διαφορών μεταξύ των ελεύθερων πολιτών, με την εφαρμογή ορισμένων γενικών ρητρών και αρχών μέσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η ελευθερία σε πολιτικό επίπεδο, είτε ως ελευθερία
της βούλησης.
Η συμμετοχή του πολίτη στην άσκηση της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας καθίσταται πλέον δικαίωμα στην περίπτωση των Αθηνών και με περιορισμούς στη λυκούργεια λακωνική πολιτεία.

Με τις μεταρρυθμίσεις μάλιστα του Σόλωνα, με τη λεγόμενη ‘σεισάχθεια’ θα καταργούνταν ρητά ο θεσμός του δανεισμού επί σώμασιν  αυτο-ενεχυριασμού που είχε οδηγήσει πολλούς Αθηναίους στη στέρηση της προσωπικής τους ελευθερίας καθιστώντας τους δούλους.

Αυτό πάντως που φαίνεται να αποκτά ιδιαίτερη σημασία κατά το διάστημα της μορφοποίησης της πόλεως – κράτους είναι η καθολική υπεροχή του  Νόμου, καθώς αυτός είναι που εξασφαλίζει τη λειτουργία των θεσμών της πόλεως ως εγγυητικά της ελευθερίας.

Ωστόσο τα πολιτικά πάθη δεν επρόκειτο να κατευναστούν ομαλά ούτε ύστερα από την τυπική καθίδρυση θεσμών που εγγυούνταν μεγαλύτερη και διευρυμένη συμμετοχή πολιτών στη λήψη αποφάσεων.
Οι μεγάλες έριδες ανάμεσα σε ισχυρές οικογένειες οι οποίες στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την εξουσία  χρησιμοποίησαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ως ισχυρότατο μέσο πίεσης.

Δυσαρεστημένοι ευγενείς, παρουσιάζονταν ως αυτόκλητοι ηγέτες-σωτήρες επιδιώκοντας να εκδιώξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να αποβούν οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι. Στην περίπτωση που αυτοί οι ηγέτες καταλάμβαναν την εξουσία συνήθως μετασχημάτιζαν το πολίτευμα σε ολιγαρχικό, ασκώντας στρατιωτικά την εξουσία με σχετική ανοχή του πληθυσμού.

Ένας από τους αρχαιότερους νομοθέτες, για τον οποίο όμως δεν είναι βέβαιο αν υπήρξε πραγματικά ή πρόκειται για μυθικό πρόσωπο, ήταν ο Λυκούργος της Σπάρτης. Η ιδιαιτερότητα της μορφής του συνδέεται με το γεγονός ότι ο ίδιος απαγόρευσε να καταγραφούν οι νόμοι που θέσπισε, αλλά ταυτόχρονα πρόβλεψε και αυστηρή τιμωρία σε όποιον επιχειρούσε να τους αλλάξει τη ρήτρα, όπως αποκαλούνταν ο νόμος στη Σπάρτη που υποδηλώνει τον προφορικό του χαρακτήρα.

Το σκεπτικό νομοθεσιών που εισήγαγε, οδήγησε την Σπάρτη στην Ευνομία. Κυρίαρχο γνώρισμα του νομοθετικού του έργου, είναι ότι δεν εισήγαγε στην πόλη πληθώρα νόμων, αλλά θεσμών, με το σκεπτικό ότι οι νόμοι είναι ευμετάβλητοι, ενώ οι θεσμοί συνιστώντας παραδόσεις, αποτελούν συνήθειες που θα καταστούν σύμφυτες και θα εδραιωθούν αιώνια.

Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι παλαιότεροι γραπτοί νόμοι ήταν του Ζάλευκου για τους Επιζεφύριους Λοκρούς και τους χρονολογούσαν συμβατικά γύρω στο 662 π.X.O ίδιος ο Ζάλευκος μάλιστα ισχυριζόταν ότι τους είχε παραλάβει από την Αθηνά. 
Η απόδοση των νόμων σε θεία έμπνευση αποτελούσε κοινό φαινόμενο στους πρώιμους νομοθέτες που περιβάλουν το έργο τους με τον αναγκαίο σεβασμό και να εξασφαλίσουν την πιστή τήρηση του.

Κατά την ίδια περίοδο εκείνη των βραχύβιων τυραννιών και της Δημοκρατίας επρόκειτο να γίνει μια επίδραση, συμπληρώνοντας ή αμφισβητώντας τη μέχρι πρότινος απόλυτα μυθολογική αντιμετώπιση του κόσμου δίνοντας τη θέση της στην κλασική φιλοσοφία εκείνο το διάστημα με τη συνδρομή της διαυγούς προσπάθειας του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια με πνεύμα απολύτως ελεύθερο.Το "εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον"- Θουκυδίδης.

Έτσι, μολονότι οι πρώτοι φιλόσοφοι είχαν πρωτίστως κοσμολογικά ενδιαφέροντα, είχε γίνει αισθητό ότι θα ήταν το έρεισμα - εφαλτήριο για την ενασχόληση σε όλα τα καίρια ζητήματα που θα απασχολούσαν στο εξής την Πόλη-κράτος. Σε όλους τους τομείς τον 6-5 αιώνα π.χ. ο Ελληνικός κόσμος βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη πολιτιστική ακμή, όσον αφορά την κοσμολογική και κοινωνική κατανόηση των πραγμάτων η οποία όμως εβρίσκονταν πάντα σε οριακή δυνατότητα διαχείρισης.
 
Η ελευθερία του λόγου για τους πολίτες ως μία από τις πραγματώσεις στο χώρο του ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Βλέπε: Δημόκριτος απ. 226, βλ επίσης Ευριπίδη Ίων 670-675  και Ιππόλυτος 421-423.Εκείνο το διάστημα η ελευθερία του λόγου ήταν άμεσα συνυφασμένη με την ελευθερία της σκέψης, με την οποία έχουν συνάφεια τόσο με τα πνευματικά επιτεύγματα των Ελλήνων της κλασικής εποχής όσο όμως και με διενέξεις ή και αναίτιες διώξεις ανθρώπων της διανόησης.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε πως η Ελευθερία ως έννοια δοκιμάζονταν συνεχώς υπό τις ιστορικές συνθήκες δεδομένης της δίωξης αρκετών μεγάλων Φιλόσοφων ακόμα και σε πολιτεύματα  που τοποθετούνται ως η πολιτειακή επιτομή για την ελευθερία των πολιτών. Διογένης Λαέρτιος  «Τον σοφόν μόνον ελεύθερον τους δε φαύλους δούλους»
Η περισπούδαστη αυτοχθονία των Αθηναίων  ήταν αυτή που θα αναδείκνυε τις ύψιστες συσχετίσεις της ελευθερίας δια της φιλοσοφίας.

 Μια πρώτης τάξεως έκφανση είναι η επίδρασή της θα αποδεικνύονταν τελικά κοσμογονική  στους Έλληνες θα παρουσιάζονταν στην αρχή του 5ου αιώνα με τα Μηδικά. Η έκβαση των μηδικών καθιερώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων την πεποίθηση ότι η έννοια
της ελευθερίας μπορεί να γίνει κατανοητή και να αποτελέσει βιωμένη εμπειρία μόνο μέσα –σε ένα πρώτο επίπεδο- καθεστώς ‘εθνικής’ ανεξαρτησίας.  Παράλληλα και ανέκαθεν η έννοια της ελευθερίας ως προς το περιεχόμενο της δοκιμάζονταν και μέσω του κινδύνου οριστικής απώλειας.

Μόνο με τους θεσμούς που είχαν αναπτυχθεί στην πόλη – κράτος η ελευθερία σε ένα πρώτο λοιπόν επίπεδο θα καταστεί κατά πρώτον ταυτόσημη με την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας. Η έννοια ωστόσο δεν είναι μόνο μια δέσμη προνομίων, είναι και μια εσωτερική κατάκτηση, η οποία ίσως τελικά να είναι μια εξίσου απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να αποκτήσει ουσιαστικό νόημα η ύπαρξη της εξωτερικής ελευθερίας.

Έτσι, μέσα στη σχετικότητά της μπορεί να αποβεί ως η πλέον η δύναμη και ουσιαστικός μοναδικός παράγοντας που κινούν αίτιο ανάπτυξης και συγκρότησης ολόκληρου πολιτισμού, άλλοτε αναθεωρήσεων καθεστώτων μέσω αυτής της εννοιολογικής σχετικότητας και περιεχομένου που ξεπερνά τους σύγχρονους καθιερωμένους πολιτικο-ιδεολογικούς διαχωρισμούς ή συμβολικές συσχετίσεις χωρίς να καθίσταται εννοιολογικό αντικείμενο οικειοποίησης αν και οι παρεκκλίσεις από τους αρχαίους φιλόσοφους έχουν επισημανθεί.

Από την μυκηναϊκή και Ομηρική και κλασική φιλοσοφική εποχή και την έκφανση διάφορων πολιτευμάτων η ελληνική ελευθερία προϋποθέτει μια παράξενα φαινομενική αντίφαση να είναι παράλληλα κάτι το ιερό - μυθικής καταβολής - και ανθρώπινο σύμφυτο συνάμα δημιούργημα.
Αυτή η σχετικότητα του κυρίως κλασικού περιεχομένου, ως μια ευρύτατη πολιτιστική - φιλοσοφική και ιερή έννοια, κληροδότησε αντιστοίχως στον δυτικό πολιτισμό εν μέσω των μετασχηματισμών και υπό διαφορετικές περιστάσεις και προϋποθέσεις ζητημάτων την έννοια της Ελευθερίας καθώς και αγώνες για την κατάκτησή της ή την επιβεβαίωση ύπαρξης και διαφύλαξη της.
Εξάλλου οι παραδόσεις για το συγκεκριμένο θέμα και της εννοιολογικής απόδοσης χάνονται στα όρια των θρύλων και εξυφαίνονται στη συλλογική αντίληψη των μύθων και στις απαρχές της ιστορικής εποχής.






πηγές αποσπάσματα και παραπομπές
The concept of Manumission and the status of manumitted slaves
in the ancient Greek world,
Leiden-Boston 2005
Γνωμικά γενικά περί της Ελευθερίας
Ventris-Chadwick   σελ 298,393 & wikipedia
Bostford Robinson, Αρχαία Ελληνική Ιστορία Αθήνα 1979.
J Romilly, Η Αρχαία Ελλάδα σε Αναζήτηση της Ελευθερίας σελ 274-276
Herbert J. Muller, Eλευθερία στον αρχαίο κόσμο, σελ 160
Wilcken Αρχαία ελληνική Ιστορία σελ 86

Η ΑΤΖΕΝΤΑ 2030 ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΔΙΕΘΝΩΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ - ΕΜΜΕΣΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ "ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ" ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΠΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ 61/295

Στην Ελλάδα εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας επονείδιστων πολιτικών αποφάσεων συνειδητά μειοδοτικών ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δημογραφική μας συρρίκνωση, το προστάδιο λεηλασίας και βλέψεων εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας από όλες τις γειτονικές χώρες.
 Τα φαινόμενα και οι ορατές πρωτόγνωρες μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που συναντώνται:

Η αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα και η αλλοίωση της πληθυσμιακής-θρησκευτικής ισορροπίας ποσοστών στη Χώρα.

Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με την εκδίωξη των Ελλήνων κατοίκων λόγω οικονομικής πολιτικής του ίδιου του Ελληνικού Κράτους.

Η αλλαγή του ισοζυγίου δυνάμεων και ο επερχόμενος επηρεασμός των εκλογών καθιερώνοντας έναν δημογραφικό "ανταγωνισμό" θρησκευτικο-πολιτιστικής "συγκυριαρχίας"ώστε να τίθεται θέμα προσεταιρισμού μέσω μειονοτικών κομμάτων ή πληθυσμών από θρησκευτικά προσκείμενες γειτονικές και μη, χώρες σε σχέση με τους αλλοδαπούς που θα πολιτογραφούνται.

Τα άνωθεν αναφέρονται ως ενδεικτικά των επιπτώσεων της γεωπολιτικής δημογραφικής αλλοίωσης, ενώ πλέον συναντάται και (ο εν είδει) εποικισμός που συντελείται γενικευμένα εν καιρώ ειρήνης, ο οποίος αλλοιώνει με γεωστρατηγικές και πολιτιστικές σκοπιμότητες και προεκτάσεις τη δημογραφική και πολιτιστική σύνθεση του πληθυσμού μιας χώρας.

Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται μέσω της κατασκευής τεχνητώς τετελεσμένων ανάπτυξης και εγκατάστασης εθνοτικών ομάδων παραλλήλως με πολιτικές "θετικής δράσης", ή καθιέρωση "ουδετερόθρησκου κράτους" όπου και κατά συνέπεια παρατηρείται σειρά κοινωνικών δυνητικών αλλά και αναμενόμενων φαινομένων που παρήχθησαν (εξαιτίας αυτής της πολιτικής) όπως ασύμμετρη διατάραξη της διεθνούς ειρήνης και φονταμενταλισμός, εισαγόμενη αύξηση κάθε είδους εγκληματικότητας εν είδη πειραματισμού κατ΄ αντιστοιχία νομιμοποίησης πολιτικής εποικισμού στο όνομα και το ανυπόστατο πρόσχημα κάποιας δήθεν αφομοίωσης.

Οι δημιουργοί αυτής της κατάστασης φέροντες πολιτικά και νομοθετικώς και την ηθική ευθύνη είναι πολιτικοί, νομικοί και δικαστικοί λόγω της κατά συρροή παράβασης καθηκόντων, κομματικές οργανώσεις, τοπικές και πανευρωπαϊκές οργανώσεις δικαιωμάτων και ισότητας της Ε.Ε., νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, συγκεκριμένα μπλοκ χρηματοοικονομικών και κατασκευαστικών οργανισμών επιρροής που υποστηρίζουν ή και χρηματοδοτούν πολιτικές "εισαγωγής εργασίας".

Μέσω του ίδιου του Ο.Η.Ε. και Ε.Ε. καθώς και εμμέσως εκ των συντελεστών συνθηκών εμπορίου και διευκόλυνση της πολιτικής αθρόας εργασιακής ένταξης (βλέπε άρθρο εδώ) που προβλέπεται εντός της ευρωπαϊκής "Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης" (τουλάχιστον όσον αφορά κάποια τμήματα της), έχει κηρυχθεί ένας ιδιότυπος πόλεμος συγκεκαλυμμένα σε νομοθετικό επίπεδο και διατάξεων μεθοδευμένα ως ασύμμετρη επιθετική ενέργεια εναντίον της εθνικής κυριαρχίας και των πληθυσμών των κρατών της Ευρώπης ανάλογης και με τα ίδια μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα επιπτώσεων και παραγόμενων φαινομένων που αποτελούν διαχρονικά σε μεγάλο βαθμό το έρεισμα και των διαπραγματευόμενων θεμάτων ψηφισθέντων συνθηκών σε σχέση με δικαιώματα πληθυσμών σε εμπόλεμες περιοχές ή υπό κατοχικές δυνάμεις.

Αυτό συμβαίνει τουλάχιστον εδώ και δεκαπέντε χρόνια και εντάθηκε με τα φαινόμενα της "αραβικής άνοιξης" και του συριακού, αφού η είσοδος οιουδήποτε στη χώρα μας γίνεται πλέον ανενόχλητα κυρίως μέσω των δικτύων δουλεμπορίου παράλληλα με την συνδρομή από μη κυβερνητικές οργανώσεις στέλνοντας στην Ελλάδα μέσω θαλάσσης και από τα σύνορα του Έβρου από την Τουρκία όποιους και όσους θέλει με γεωπολιτικές σκοπιμότητες και ουδείς από τους εκάστοτε κυβερνώντες αξίωσε να υπάρξει ναυτικός αποκλεισμός των παράλιων της Τουρκίας και της Λιβύης, ώστε να σταματήσει αυτός ο εποικισμός και να αποτραπεί η μουσουλμανοποίηση ( ήτοι η συνεχή διαφοροποποίηση επιρροής πολιτιστικών ή εκπαιδευτικών καθιερώσεων μέσω "ουδετεροθρησκου κράτους"), και η δημογραφική αλλοίωση.
Η διαφορά πλέον είναι πως η συμφωνία για το Μεταναστευτικό "Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration" (κυρίως οικονομικίστικων ρυθμιστικών προσχημάτων περί ανάγκης δήθεν εισαγωγής εργασίας σύμφωνα και με ντιρεκτίβες της παγκόσμιας τράπεζας) αποτελεί τη συνένωση παλαιότερων συμφωνιών και διατάξεων υπό την ατζέντα 2030 όπως η Διακήρυξη της Νέας Υόρκης στη Σύνοδο του ΟΗΕ το 2016. Στα ίδια πλαίσια, ο ΟΗΕ  στηρίζει απόλυτα την παγκόσμια μεταναστευτική πολιτική που επιδιώκει να καθιερώσει ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό μοντέλο, αφαιρώντας τα εθνικά σύνορα συνολικά. Η πολυπολιτισμική "πολυμορφική" κοινωνία θεωρείται ως βασικό τμήμα για την 2030 Ατζέντα, που έχει μπει ως χρονικός σκοπός υλοποίησης όλων αυτών που προτάσσει.

Το σύμφωνο επιβάλει ένα καθεστώς απεριόριστης ελεύθερης μετακίνησης και εξασφάλισης της, παρουσιάζοντας και αναγνωρίζοντας το ως δικαίωμα , αλλά δεν σέβεται κανένα δικαίωμα των υπό πληθυσμιακή συρρίκνωση Εθνών και των χωρών που υποχρεώνονται να δεχθούν τους μετακινηθέντες. Επιβάλλει ουσιαστικά την κατάργηση των συνόρων μέσω εννοιολογικής πολιτιστικής αλλοίωσης και ραγδαίας αλλαγής του νομικού υποβάθρου, εθιμικού, και διεθνούς δικαίου επ΄αυτού. "Νομιμοποιεί" άμεσα και εμμέσως πανευρωπαϊκώς με διάφορα δόλια  μέσα και προσχήματα δικαιωμάτων αυτήν την κατάσταση δουλεμπορίου και ταυτοχρόνως επιβάλει "οικογενειακό προγραμματισμό" εγκληματικής πραξικοπηματικής πολιτικής εις βάρος δυτικών κοινωνιών και πληθυσμών εξαναγκάζοντας τους αυτόχθονες πληθυσμούς σε αφομοίωση ή καταστροφή του πολιτισμού τους από κυβερνητικές πραξικοπηματικές ενέργειες και αποφάσεις παράδοσης εθνικής κυριαρχίας σε δοτό προσωπικό διεθνών οργανισμών παραβιάζοντας άμεσα και τη διακήρυξη των ίδιων των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Πληθυσμών που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση με το Ψήφισμα 61/295 της 13ης Σεπτεμβρίου 2007 εδώ περισσότερα για το ψήφισμα 61/295.

Συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς διεθνώς ένα οργανωμένο δουλεμπόριο απουσίας κάθε βούλησης μεγάλων δυνάμεων να αποτρέπουν αυτές τις μετακινήσεις με υποβοηθήσεις και μέσω συνεννοήσεων με τις τοπικές κυβερνήσεις κρατών του τρίτου κόσμου, ή των αναπτυσσόμενων οικονομιών, συνδράμοντας μόνο την προπαγάνδα επικάλυψης εκλεπτυσμού μιας αντικαταστατικής πολιτικής εποικισμού, παρά του ότι οι υποστηρικτές και το επιτελικό προσωπικό της 2030 προσπαθούν να αποκρύψουν στο όνομα δήθεν του ανθρωπισμού τη μεθόδευση τους.
 Ουδείς ενδιαφέρεται από τους έχοντες την ευθύνη σε διεθνείς οργανισμούς, καθιερωμένα κόμματα, μονάδες ασφαλείας. Αντιθέτως μέσω διεθνούς νομοθετικού εκτελεστικού και δικαστικού πραξικοπήματος προσπαθούν να  εκλογικεύσουν το πρόβλημα και την ασύμμετρη απειλή της λαθρομετανάστευσης κατ΄ εντολών και ντιρεκτίβων της παγκόσμιας τράπεζας και εν μέσω  ακατανόητων ασυναρτησιών και ετικετών περί ανάγκης "πολυμορφισμού" και σύγκρισης των ανθρώπινων κοινωνιών και της δήθεν ανάγκης πολυπολιτισμικότητας με την αξία της "βιοποικιλότητας" και της "παγκόσμιας κληρονομίας"όπως προτάσσουν στην οικουμενική διακήρυξη της UNESCO (Παρίσι 2 Νοεμβρίου 2001) για την "πολιτιστική πολυμορφία".

 Ως γνωστόν αυτή η πολιτική προωθείται και επιβάλλεται ολοκληρωτικά και απόλυτα συγκεντρωτικά και γεωπολιτικά και από άποψη εμβόλιμης κοινωνικής μηχανικής δημογραφικού και πολιτιστικού περιεχομένου αποκλειστικά σε κράτη και προηγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου, δεδομένης πως η δημογραφική αλλοίωση συμπεριλαμβανομένης οικονομικών πολιτικών που εμφανώς έχουν μακροχρόνιο αρνητικό αντίκτυπο στο δημογραφικό εκλαμβάνονται ως προστάδιο γενοκτονίας.

 Ενδεικτικά τα ποσοστά ανεργίας από ΔΟΕ και τον ΟΟΣΑ στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε ευρωπαϊκά κράτη ως ακόμα μια παράμετρος η οποία δείχνει πως δεν υπάρχει κανένα έρεισμα εισαγωγής εργασίας και υποβοήθησης της μετανάστευσης σε σύγκριση και με τα δεδομένα πολύ υψηλών ποσοστών ανεργίας σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Εδώ:  wikipedia-ποσοστά ανεργίας/
(Βλέπε Διάσκεψη και οικουμενική διακήρυξη της UNESCO - ΠΑΡΙΣΙ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2001 unesco -cultural_diversity -pdf  ως διαφαινόμενη προπαρασκευαστική της συμφωνίας στο Μαρακές και του συνολικού περιεχομένου της 2030 ή παρεμφερώς του ζητήματος "παγκόσμιας διακυβέρνησης" που τίθεται στα πλαίσια συζητήσεων και παραθέσεων του Ο.Η.Ε.).


Η Ε.Ε. και προσωπικό του Ο.Η.Ε. συμμετέχουν οργανωμένα παραθέτοντας διάφορες προσχηματικές "ανθρωπιστικές" και πανανθρώπινες προθέσεις, ή εντελώς ακατανόητες αναμείξεις με περιβαλλοντολογικά αφηγήματα απευθυνόμενοι σε πρόσωπα, παράγοντες και οργανώσεις της χρηματοπιστωτικής ελίτ για την υποστήριξη της υλοποίησης της ατζέντας, που λειτουργούν περισσότερο συνολικά ως σπασμωδικές ανυπόληπτες προφάσεις ερήμην των πολιτών. Εδώ άρθρο για την ίδρυση του κινήματος «Πανευρώπη» στη Βιέννη ήδη από το 1922, που σκόπευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.

Ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ότι ο αληθινός κομμουνισμός δεν εφαρμόστηκε ποτέ και παραλλήλως πολλοί απ΄αυτούς νομίζουν ότι έχουν τώρα την απάντηση. Έτσι, μετά την έξαρση του ισλαμικού φονταμενταλισμού που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί ή να υποβιβαστεί από την δημοσιογραφία, θα υπάρχουν πάντα οι ίδιοι χρήσιμοι ηλίθιοι (όσοι δηλαδή κυρίως ενώ πολιτικά οδύρονται για την άνοδο κάποιων "άκρων", εμμένουν σε μια κατάσταση μονομερούς και συνεχούς υπεραπλούστευσης και παράλογης υποβάθμισης πολιτιστικών και οικονομικών θεμάτων) των ευρωπαϊστικών κομμάτων και νομοπαρασκευαστικών επιτροπών της δικτατορίας της Ε.Ε. και των Βρυξελλών, ή της παγκόσμιας τράπεζας ως τμήμα του Ο.Η.Ε., που θα διαδίδουν ότι απλά δεν ενσωματώθηκαν σωστά οι θρησκευτικές μειονότητες. Επιδιώκουν να συνενώσουν τόσο τον κομμουνισμό όσο και τις πολυπληθείς εισαγώμενες θρησκευτικές, θρησκευτικο-πολιτιστικές και εθνοτικές μειονότητες και  κατ΄επέκταση πληθυσμούς εισαγωγής φθηνής εργασίας για να παράγουν αντικαταστατικώς ένα μετασχηματισμένο μετά"δημοκρατικό" και μετά"κομμουνιστικό"και νεοφεουδαλιστικό υπερφίαλο ουτοπικό πολυπολιτισμικό αποτέλεσμα κάτω από αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες περί "βιώσιμης ανάπτυξης" και περιβαλλοντολογικής μεταναστευτικής κρίσης.
 Όλες αυτές οι βαρύγδουπες διακηρύξεις οι οποίες δημοσιοποιούνται με αντίστοιχο παρεμφερές περιεχόμενο σε μέσα ενημέρωσης, με αναφορές στο περιβάλλον, τον ανθρωπισμό, τον έλεγχο των γεννήσεων σε γηρασμένες κοινωνίες με σοβαρά δημογραφικά προβλήματα υποτίθεται για τη σωτηρία της γης, έχουν περισσότερο το ρόλο αφηγηματικής προπαγανδιστικής ημι-συγκάλυψης των πραγματικών προθέσεων και των οικονομικο-πολιτιστικών διαδικασιών που μεθοδεύονται μέσω νομιμοφανών τάχα εκλεπτυσμένων προσχημάτων από διεθνείς οργανισμούς. Με μια προσεκτικότερη ανασκόπηση φαίνεται πως δεν τις αποκρύπτουν και ιδιαίτερα.
Η Liberation, απορίας άξιον σε τι βαθμό και έκτασης "self-hatred" κοινό αναγνωστών αναφέρεται, προτρέπει την μείωση των γεννήσεων, λανσάροντας τη γενοκτονία των Ευρωπαίων εν μέσω των ίδιων ακατανόητων παρανοϊκών προσχημάτων και ψευδοπροφάσεων για το κλίμα, ενώ πήγε ακόμα πιο πέρα την προπαγάνδα προτρέποντας τις γυναίκες να μην κάνουν παιδιά και να αφοσιωθούν στο μεταναστευτικό και την υποδοχή μεταναστών. Εδώ περισσότερα.

Στο όνομα του "ανθρωπισμού" και κάποιας πρόφασης αόριστης ανάπτυξης για μεμονωμένα οικονομικά κερδοσκοπικά συμφέροντα επιβάλλουν την καθιέρωση απειράριθμου εισαγώμενου πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και την τεχνητή κατασκευή μειονοτήτων σε ευρωπαϊκά κράτη με δεδομένο τα υψηλά και σχετικά υψηλά ποσοστά ανεργίας σε ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και άνευ οικονομικού ή πολιτιστικού αντικειμένου κάποιας διεθνούς συμφωνίας εμβόλιμης πολιτιστικής ανάμειξης ή εισαγωγή εργασίας.

Πλέον γίνεται περισσότερο κατανοητό τι διαδραματίστηκε κοινωνικά στις ΗΠΑ και αποτυπωμένα στις εκλογές ως συγκοινωνούσα αλλαγή με την Ευρωπαϊκή ευρωσκεπτικιστική μεταστροφή σε χώρες κυρίως της κεντρικής Ευρώπης, εν μέρει αλλά με μεγάλο δυναμικό του Ην. Βασιλείου και της Ιταλίας. Δεν είναι δυνατόν να βγουν άμεσα συμπεράσματα λεπτομερώς για τις μακροπρόθεσμες πολιτιστικές προθέσεις και πολιτικές αναθεωρήσεις όλων των ευρωσκεπτικιστών δυνάμεων και των μετεκλογικών ΗΠΑ, αλλά δίνονται ήδη κάποιες ενδείξεις ρήξης με την ευρωπαϊκή πολιτική ανοιχτών συνόρων, και συμφωνιών υπερφορολόγησης που επιβάλλονται από το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ε.Ε. και οργανώσεις του Ο.Η.Ε. με πρόσχημα το περιβάλλον και την εν είδει θρησκευτικής σέκτας της δήθεν κλιματικής αλλαγής των περιβαλλοντολογικών διατάξεων.

Εξ' αυτών των χωρών ξεκίνησε η διένεξη με την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής ένωσης, συμφώνων που αφορούσαν εμπορικές συμφωνίες ΗΠΑ και Ασιατικών χωρών, όπως και η διαφωνία με τη συγκεχυμένη διαχείριση των αθρόων μεταναστευτικών ροών και του προσφυγικού. Είναι γεγονός πως σχηματίζονταν ένας καλώς εννοούμενος διαχωρισμός οικονομικής γεωπολιτικής και ουσιαστικά διαφορετικής άποψης περί πολιτιστικών φαινομένων αρκετά πριν τις προπαρασκευαστικές διαδικασίες για το brexit και πριν την αλλαγή στην προεδρία των ΗΠΑ που έχουν προκαλέσει σφοδρές σπασμωδικές αντιδράσεις της ευρωπαϊστικής αριστεράς στην Ευρώπη, δηλαδή της κεντρικής πολιτικής γραμμής της Ε.Ε. και των δοτών ομόλογων ευρωπαϊκών κομματιδίων, ενώ τεκταίνεται ένας συνδυασμένος πόλεμος από τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια, την εξωτερική κεντρική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. υπό τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, φεμινιστικές οργανώσεις, περιβαλλοντικούς οργανισμούς.
Ανανεωμένο. οι συνθήκες που αφορούν την καταδίκη εποικιστικής πολιτικής ή κάποιες άλλες της ε.ε. που αφορούν κυρίως το εμπόριο προσεγγίζονται  συγκριτικά ενώ κάποιες παραπομπές μεταρρυθμιστικών συνθηκών δεν είναι κατασκευασμένες για την μετανάστευση εξ΄ολοκλήρου, αλλά χρησιμοποιούνται μέσω άλλων συνθηκών ή πολιτικών.

ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ (ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ)

Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, Ιστορία, Πολιτισμός

 
Αρχαια μακεδονική γλώσσα,  ελληνιστικές επιγραφές θεματικος ιστοχωρος

Πελλα ταμπλετ κατάδεσμος   (κειμενο ερωτικης αντιζηλιας μιας γυναίκας με άλλη γυναίκα) 

Στις αρχές του 19ου αιώνα ο γερμανός φιλόλογος F. G. Sturz δημοσίευσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο De dialecto macedonica liber (Λειψία 1808) στο πλαίσιο της ιστορικοσυγκριτικής μελέτης των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και της ταξινόμησής τους.
Ο Sturz κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η αρχαία μακεδονική ήταν δωρική διάλεκτος, και έτσι υπήρξε ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της «Ελληνικής Υπόθεσης». Η επιστημονική αυτή δημοσίευση έδωσε το έναυσμα για πολλές ακόμη μελέτες, οι οποίες συχνά παρέκκλιναν σημαντικά από την έγκυρη και τεκμηριωμένη παρουσίαση των δεδομένων προς οδούς καθαρής πολιτικής σκοπιμότητας. Η πενιχρή εκπροσώπηση της αρχαίας μακεδονικής στα αρχαιολογικά ευρήματα (επιγραφές), αλλά και οι πολιτικοϊστορικές συνθήκες μέχρι και τον 20ό αιώνα συνέτειναν στη διαιώνιση έντονων αντιπαραθέσεων -επιστημονικών και μη-, καθιστώντας την ταξινόμηση της ένα από τα μεγάλα ζητήματα για την ιστορία της ελληνικής γλώσσας με σαφείς, ασφαλώς, πολιτικές προεκτάσεις.

Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας συνεχίζοντας το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τη μελέτη της ελληνικής γλώσσας στη διαχρονία της και στις ποικίλες μορφές της και αξιοποιώντας τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών, εξέδωσε τον τετράγλωσσο τόμο (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά) Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός (επιμ. Γ. Γιαννάκης),στον οποίο προβάλλονται οι πλέον σύγχρονες θέσεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Τα τέσσερα κείμενα που συγκροτούν τον τόμο αποτελούν τη συμπυκνωμένη γνώση καταξιωμένων ειδικών στη μελέτη της αρχαίας Μακεδονίας και ακολουθούν μια διεπιστημονική προσέγγιση, όπως επιβάλλεται από τη φύση του ερευνώμενου θέματος. Tο πρώτο κείμενο (Michael Zahrnt, Γερμανία) εστιάζει σε θέματα σχετικά με την ιστορία της Μακεδονίας από τις απαρχές της ιστορικής περιόδου έως την ελληνιστική περίοδο, το δεύτερο (Arthur Muller, Γαλλία) ασχολείται με τα αρχαιολογικά δεδομένα, στο επόμενο (Emilio Crespo, Ισπανία) συζητούνται οι φιλολογικές μαρτυρίες και συνολικά η γλωσσική κατάσταση της αρχαίας Μακεδονίας, ενώ στο τελευταίο κεφάλαιο (Julián Méndez Dosuna, Ισπανία) γίνεται μια συστηματική συζήτηση των γλωσσικών δεδομένων. Το επίκεντρο του τόμου είναι η θέση της μακεδονικής στους κόλπους της αρχαίας ελληνικής, και ειδικότερα ως μέλους του διαλεκτικού χάρτη της αρχαίας ελληνικής, καθώς και οι ενισχυτικές μαρτυρίες από τις συναφείς επιστήμες της φιλολογίας, της ιστορίας και της αρχαιολογίας. Οι τέσσερις μελέτες του τόμου συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η αρχαία Μακεδονία και η γλώσσα της αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του ιστορικού, πολιτισμικού και γλωσσικού τοπίου της αρχαίας Ελλάδας, έχοντας διατηρήσει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ήταν κοινά και με τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα σε μια παλαιότερη περίοδο. Τα δεδομένα που έφερε στο φως η νεότερη έρευνα αναδεικνύουν πόσο οικείος με καθετί ελληνικό είναι ο συγκεκριμένος γεωγραφικός-πολιτισμικός χώρος και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικός, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, και πρωτότυπος, χαρακτηριστικό κάθε μεγάλου και δημιουργικού πολιτισμού. Όσο για τη γλώσσα, αυτή εντάσσεται με βεβαιότητα πλέον στην ομάδα των βορειοδυτικών ελληνικών διαλέκτων (δωρικές).

 Αναδημοσίευση από εδώ

ΥΠ. Όσον αφορά τις διιστάμενες διαφοροποιημένες γνώμες περί Αττικής, Αιολικής και Δωρικής διαλέκτου των Μακεδόνων:
Η επίσημη γλώσσα του μακεδονικού κράτους δεν σχηματίστηκε βάσει Δωρικής διαλέκτου ή  Αχαϊκής, αλλά της Αττικής διαλέκτου εκείνο το διάστημα κατά το οποίο στην Ελλάδα δεν υπήρχε απολύτως κοινή γλώσσα, παρά μόνο διάλεκτοι όπως η Αττική, η Ιωνική, η Αχαϊκή, η Δωρική. Αυτές οι διάλεκτοι είναι και οι επίσημες γλώσσες της κάθε πόλης-κράτους. Έτσι λοιπόν καθιερώθηκε επίσημη γλώσσα η Αττική διάλεκτο διότι είχε κύρος, δεδομένου πως σε αυτή έγραφαν μεγάλοι συγγραφείς με τελικό σχηματισμό της κοινής Ελληνικής.
Διατηρήθηκαν τα ισχυρά χαρακτηριστικά στοιχεία στην αιολική διάλεκτο των Μακεδόνων, σχεδόν μέχρι το τέλος του πέμπτου αιώνα. Προς το τέλος του πέμπτου αιώνα και κατά την διάρκεια του τετάρτου αιώνα, οι τοπικές διάλεκτοι παρήκμασαν και μια καθιερωμένη ελληνική, γνωστή αργότερα ως Κοινή, επεκράτησε παντού στις περισσότερες χώρες που μιλούσαν Ελληνικά. Από το γεγονός αυτό η Μακεδονία δεν απετέλεσε εξαίρεση.          
Υπό την αρχηγία ενός Ελληνικού εξ Άργους Βασιλικού οίκου των «Τιμενίδων», ο οποίος επεδίωκε να εισαγάγει στο Μακεδονικό Βασίλειο, τις τέχνες και τον Πολιτισμό της νότιας Ελλάδας, η καθιερωμένη κοινή Ελληνική έγινε πλέον, η γενική γλώσσα και του Στρατού μέχρι το μέσον του τετάρτου αιώνα π.χ. το αργότερο.

ΤΑ ΠΑΡΑΣΚΗΝΙΑ ΤΗΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΑΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΑΙΚΗΣ ΕΝΩΣΗΣ

«Θέλουμε να δημιουργήσουμε  ένα  υπερκράτος  χωρίς  ο  κόσμος  να  το αντιληφθεί.» Jean  Monnet.
Πολλοί ήταν αυτοί που συνετέλεσαν στην δημιουργία της "Ευρωπαϊκής οικονομικής Ένωσης", όμως δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι το πρόσωπο που  έπαιξε ίσως τον πιο καθοριστικό ρόλο, ήταν ο Jean Monnet .....
 ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ: ΕΔΩ

Περί Μακεδονικού: Η παγίδευση ήταν η πολυετής "κανονικοποίηση" των συνομιλιών

Η είσοδος στο 1930 και του μεσοπολέμου είναι κομβική για το μύθευμα της γεννήσεως του "μακεδονισμού" αφού εγκαταλείφθηκε η θέση του υπομνήματος του 1927 για "καταπιεζόμενους λαούς της Βαλκανικής" (Bούλγαροι, Αλβανοί, Τούρκοι, Εβραίοι, Έλληνες, Τσιγγάνοι) της πτέρυγας του ΕΜΕΟ που ήταν υπό την κομμουνιστική διεθνή ξεκινώντας η επιδίωξη για «Ενιαία και Ανεξάρτητη Μακεδονία». Σε αυτό το διάστημα θεωρήθηκε η εθνική ταυτότητα «Βούλγαρος» συμβατή με την πολιτική ετικέτα «Μακεδόνας».

Ο Βλαδιμήρ Ποπτόμωφ, μέλος της ΚΕ της ΕΜΕΟ επεσήμανε διαφορετικές πολιτικο-κοινωνικές συνθήκες που επικρατούσαν στη Μακεδονία (δλδ την Ελληνική περιφέρεια), το Ιλιντεντ και στη Βαρδαρία φοβούμενος τον συνεχή εκσερβισμό και εξελληνισμό του σλαβικού πληθυσμού, με αποτέλεσμα οι νέες γενιές να χειρίζονται άνετα στον γραπτό και προφορικό λόγο μόνον την ελληνική ή τη σερβική γλώσσα.

Έτσι, κατά τον Ποπτόμωφ, η εφημερίδα "Μακεδονική Υπόθεση" μπορούσε να γίνει κατανοητή μονάχα από τους πρόσφυγες της Βουλγαρίας. Πρότεινε την αποκέντρωση της οργανώσεως, την ίδρυση δηλαδή σε κάθε τμήμα μιας εθνικοεπαναστατικής οργανώσεως υπό την καθοδήγηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων, με το σύνθημα «της αυτοδιαθέσεως του μακεδονικού λαού μέχρι τον αποχωρισμό σε κυρίαρχη και ενιαία Μακεδονία». Το βασικότερο, ίσως, σημείο της εκθέσεως του Ποπτόμωφ ήταν η επιβεβαίωση του κινδύνου της επιτυχίας του εκσερβισμού και του εξελληνισμού. Λίγα χρόνια αργότερα τέθηκε το VMRO επικεφαλής του "μακεδονικού εθνικό-επαναστατικού κινήματος".

Στην ιστοριογραφία των Σκοπίων υποστηρίζεται η άποψη ότι η απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς υπήρξε σαν πρώτη αναγνώριση του «μακεδονικού έθνους». Όπως όμως προκύπτει από τα πρωτόκολλα των συνεδριάσεων, το διαφορετικό περιεχόμενο των προσχεδίων της αποφάσεως και της τελικής αποφάσεως αποδεικνύεται ότι το «μακεδονικό έθνος» δε θεωρούνταν από την αρχή μία δεδομένη πραγματικότητα. Η Κομμουνιστική Διεθνής δεν διευκρίνισε τα ιδιαίτερα εθνικά χαρακτηριστικά «Μακεδόνων», που τους διαφοροποιούσαν από τους Σέρβους, τους Έλληνες και τους Βουλγάρους.

Είναι χαρακτηριστικό ότι και οι ίδιοι οι Βαλκάνιοι Κομμουνιστές, στο προσχέδιο και στο σχέδιο αποφάσεως για την ΕΜΕΟ (Eνωμένη), αδυνατούσαν να συλλάβουν κάποια έννοια «εθνικότητος των Μακεδόνων» ως ιδιαίτερο «σλαβομακεδονικό έθνος». Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ήταν μία πολιτική απόφαση που επιβλήθηκε στα Βαλκανικά Κομμουνιστικά Κόμματα ξεκινώντας το μύθευμα για την αυτοδιάθεση του "Μακεδονικού λαού" της προπαγανδιστικής Γιουγκοσλαβικής ιστοριογραφίας...

ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΑΡΘΡΟΥ ΕΔΩ


Άλλα σχετικά: [1] [2]

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ ΡΕΦΟΡΜΙΣΜΟΥ ΣΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΔΙΚΑΙΟ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΙ Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΤΟΥ ΛΙΜΠΕΡΑΛ ΝΕΟ-ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟΥ ΧΩΡΟΥ

Μην παραξενεύεστε όταν ενδιαφέρονται συνεχώς αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί  και φιλελεύθεροι για ατομικές ελευθερίες σχετικά με με γάμους ατόμων του ίδιου φύλου, για "οικονομικούς μετανάστες" και "πρόσφυγες", το άσυλο, και ποτέ για την ατομική ιδιοκτησία και το ιδιοκτησιακό καθεστώτος, ή τη διαβίωση, που αντί να ήταν μέλημα ζωτικής σημασίας για κάθε κόμμα -έχοντας και απόλυτο έρεισμα - να επαναφέρουν τουλάχιστον προ του 1975 την κατάσταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, το καταργούν δίνοντας αμφότερα έμφαση στην πολιτιστική ελευθεριακή ισότητα και σε καταχραστικές ερμηνείες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

 
Μην σας προκαλεί επίσης καμία εντύπωση που  το "Δημοκρατικό τόξο" και κυρίως τα "Νεοδημοκρατικά" Μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν απλώς ιδιότυπες "συμβουλευτικές" επιπλήξεις περί  οικονομικών και άρα ουσιαστικώς συμπολίτευση στο σύριζα για αποφάσεις τις οποίες θα έπαιρνε έτσι κι΄αλλιώς κάθε κυβερνητικός σχηματισμός. 

Ο πολιτικός διεθνής και διακομματικός σχεδιασμός στον ολοκληρωτισμό της υπό διαδικασία ομοσπονδιοποίησης Ηνωμένης Ευρώπης (και επιπροσθέτως σε κάποιες περιπτώσεις κυρίως στην περιοχή των Βαλκανίων διαδικασίας καντονοποίησης στα πλαίσια ακριβώς αυτής της ολοκλήρωσης) κινήθηκε σε μια βασική αναγνωρίσιμη νοοτροπία όσον αφορά τις δήθεν διαφοροποιήσεις και την προπαγάνδα περί κοινοβουλευτικής αντιπαλότητας: Η αριστερά ( όπως το σύριζα) ψηφίζει και περνάει νόμους -  τα φιλελεύθερα κόμματα συνεχίζουν πάνω σε παγιώσεις, και αντίστροφα,  σε μια συνεχή διαδικασία συγχώνευσης σε βάση πολιτιστικού μαρξισμού και ελεύθερης αγοράς, καθώς και στην κοινή αντίληψη χαλαρού και αποδυναμωμένου ιδιοκτησιακού καθεστώτος για μερικώς διαφορετικούς λόγους.

Παραλλήλως σε αυτή την πολιτικο-οικονομική κατάσταση και αντίληψη -ως εφαρμογή εξάλλου διακομματικών προτάσεων των περισσότερων συστημικών οικονομολόγων - δεν γίνεται να μην είχε κυρίαρχο ρόλο διεκπεραίωσης η "ομαλοποίηση" της δικαστικής νοοτροπίας των κατασχέσεων και πλειστηριασμών που αντιβαίνει και υπερβαίνει το δικαίωμα στην κατοικία (φαινόμενα σε Ισπανία και Ελλάδα).

Ο κοινοβουλευτισμός κυρίως στην Ελλάδα και οι διακομματικές συνεργασίες,  καθότι στο εξωτερικό η φιλελεύθερη πολυσυλλεκτικότητα κομματικών συνασπισμών εμφανίστηκε αρκετά νωρίτερα, είχε παρουσιάσει εξαιρετικά πολωτικά χαρακτηριστικά μέσω αυτών των εναλλαγών των κομμάτων και παραφυάδων του "τρίτου δρόμου" και τις μετεξελίξεις του νεοδημοκρατικού σχεδιασμού,  που αμφότερες με τους αντίστοιχους κοινοβουλευτικούς κομματικούς μηχανισμούς σε άλλα κράτη έχουν διαλύσει κοινωνικά την Ευρώπη και υπερχρεώσει τις χώρες της Ε.Ε. μέσα από προσωπεία και αυτοπροσδιορισμούς πολιτικών χώρων και κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, της "δεξιάς" ή του φιλελευθερισμού.

Η έννοια της "Νέας Δημοκρατίας" και ο σχηματισμός κοινοβουλευτικών παρατάξεων διεθνώς με αυτή την ονομασία.

Η νέα δημοκρατία ή η νέα δημοκρατική επανάσταση διεθνώς είναι μια ιδέα βασισμένη στη θεωρία του Μαο Τσεντόνγκ « Μπλοκ των τεσσάρων κοινωνικών τάξεων» στην μετα-επαναστατική Κίνα, η οποία υποστήριζε αρχικά ότι η δημοκρατία στην Κίνα θα ακολουθούσε αποφασιστικά ένα διαφορετικό μονοπάτι, πολύ διαφορετικό από αυτό της φιλελεύθερης των καπιταλιστικών και κοινοβουλευτικών δημοκρατικών συστημάτων στον δυτικό κόσμο καθώς και του σοβιετικού κομμουνισμού στην Ανατολική Ευρώπη.
Η έννοια της νέας δημοκρατίας στη θεωρία του Μαο αποσκοπεί στην ανατροπή της φεουδαρχίας (της αυτοκρατορικής Κίνας) και στην επίτευξη ανεξαρτησίας από την αποικιοκρατία. Ωστόσο, απαλλάσσεται από τον κανόνα που πρόβλεπε ο Μαρξ και ο Λένιν ότι μια καπιταλιστική τάξη θα ακολουθούσε συνήθως έναν τέτοιο αγώνα, ζητώντας αντ' αυτού να επιδιώξει να εισέλθει άμεσα στον σοσιαλισμό μέσω μιας συμμαχίας τάξεων που παλεύουν την παλιά κυβερνητική τάξη. Ο συνασπισμός εντάσσεται υπό την ηγεσία και καθοδήγηση της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κόμματος, που εργάζονται με τους κομμουνιστές ανεξάρτητα από τις ανταγωνιστικές ιδεολογίες τους, προκειμένου να επιτύχουν τον πιο άμεσο σκοπό μιας «νέας δημοκρατικής τάξης» που οι κινέζοι κομμουνιστές ελπίζουν ότι θα οδηγήσουν σε πλήρη σοσιαλισμό και κομμουνισμό, παρά τα ανταγωνιστικά ταξικά συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων του "μπλοκ".
Με την πάροδο του χρόνου, η έννοια της νέας δημοκρατίας προσαρμόστηκε σε ρεπουμπλικανικά και φιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε άλλες χώρες, σε μη κομματικούς οργανισμούς "έρευνας και ανάπτυξης", και  με παρόμοιες ή διαφορετικές μορφές και αιτιολογήσεις.

Άλλες προσαρμογές της έννοιας της νέας δημοκρατίας έχουν αφομοιωθεί μέσω των δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανικών συγχωνεύσεων στις ΗΠΑ και των πολιτικών προγραμμάτων κυριάρχων φιλελεύθερων κομμάτων του "τρίτου δρόμου".

Αναφορικά, μετά από τα εκλογικά αποτελέσματα  υπό την ηγεσία του Ronald Reagan στη δεκαετία του 1980, μια ομάδα εξέχοντων Δημοκρατών άρχισε να πιστεύει ότι χρειαζόταν μια ριζική αλλαγή στην οικονομική πολιτική και σε ιδέες διακυβέρνησης.
Το Δημοκρατικό Συμβούλιο Ηγεσίας (DLC) ιδρύθηκε το 1985 από τον Al From και από μια ομάδα ομοϊδεάτων πολιτικών και στρατηγικών. Υποστήριξαν την πολιτική του "τρίτου δρόμου" ως αντιστάθμισμα στις εκλογικές επιτυχίες του Ρηγκανισμού.
Οι προεδρικές εκλογές ήττες ώθησαν τους «κεντριστές» Δημοκρατικούς να δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Συμβούλιο Ηγεσίας (DLC), μια ανεπίσημη κομματική οργάνωση που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη μετατόπιση των πολιτικών του Δημοκρατικού Κόμματος στο «κέντρο» του αμερικανικού πολιτικού φάσματος. Οι  Δημοκρατικοί πολιτικοί όπως οι γερουσιαστές Αλ Γκορ και Τζο Μπάιντεν (και οι δύο είχαν το αξίωμα του αντιπρόέδρου) συμμετείχαν στις υποθέσεις του DLC πριν από την υποψηφιότητά τους για το Δημοκρατικό Κόμμα το 1988.

Οι πολιτικές της DLC μετατόπιζαν το Δημοκρατικό Κόμμα στο "κέντρο", ωστόσο η DLC δεν θέλησε το Δημοκρατικό Κόμμα να κάνει απλώς μια στάση στη μέση. Έτσι, η DLC δήλωσε ότι οι ιδέες  είναι «προοδευτικές» και ένας τρίτος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων της δεκαετίας του '90. Παραδείγματα  πολιτικής της DLC μπορούν να βρεθούν στο The New American Choice Resolutions.
Ο τίτλος "Νέο-Δημοκράτης" χρησιμοποιήθηκε για λίγο από μια προοδευτική ρεφορμιστική ομάδα που περιελάμβανε τον Gary Hart και τον Eugene McCarthy το 1989  και ο όρος συνδέθηκε ευρύτερα με τις πολιτικές του Δημοκρατικού Συμβουλίου Ηγεσίας. Το 1990 μετονομάστηκε το διμηνιαίο περιοδικό  Mainstream Democrat σε The New Democrat, τότε που ο κυβερνήτης Μπιλ Κλίντον παραιτήθηκε από την DLC για να ασκήσει την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τις προεδρικές εκλογές του 1992, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως «νέο δημοκράτη».


Μετά την εκλογή του 1994, ο Κλίντον βρίσκονταν μεταξύ των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, καλώντας το "τριγωνισμό". Ο "Νέο-Δημοκρατισμός" αποτελεί και μια αναφορά για την εξέλιξη στο Βρετανικό Εργατικό Κόμμα "New Labor". Μεγάλο μέρος της ιδεολογίας του Νέου Εργατικού Κόμματος βασιζόταν πιθανότατα στους Νέο-Δημοκράτες, ειδικά δεδομένου ότι η ανάληψη του Μπλερ ήταν ενδεικτική για την εξέλιξη του νεοφιλελευθερισμού μέσα από τον νεοδημοκρατικό χώρο στα μέσα της δεκαετίας του '90.
Σαν κύριοι αντιπρόσωποι ανάμεσα στη  σοσιαλδημοκρατία και τον φιλελευθερισμό χωρίς κάποια διακριτά διαχωριστικά όρια συνοπτικά διακρίνονται οι Τόνυ Μπλαίρ και Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον, Αλ Γκορ, Γ. Παπανδρέου, Μάρτιν Σούλτς, ενώ από οργανισμούς η fabian και CFR.

Για τα εγχώρια δρώμενα, η οικειότητα Μητσοτάκη-Σημίτη, η εμφάνιση και καθιέρωση τεχνοκρατών όπως ο Λ. Παπαδήμος του κύκλου Κ. Σημίτη και η επιλογή στελέχωσης με κριτήρια Κ. Σημίτη, αποδίδουν την κατάσταση των εντελώς δυσδιάκριτων οικονομικο-πολιτικών διαχωριστικών ορίων της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου νεοδημοκρατισμού μέσα στην παγκόσμια κλίκα του καθεστώτος του "τρίτου δρόμου" με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αντικαθιστά επί της ουσίας τον Γιώργο Παπανδρέου και του ζητήματος που έθεσε για επιταχυνόμένη ανάγκη  "παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης" ενώ στο ίδιο κλίμα ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Στουρνάρας είχε δηλώσει για απόλυτη χωρίς όρια φιλελευθεροποιημένη παγκοσμιοποίηση, ενώ δεν έκρυψε ποτέ τις πεποιθήσεις του για ένα περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο οικοδόμησης της ελληνικής κοινωνίας

Η παράταξη της ΕΡΕ (Εθνική ριζοσπαστική ένωσις) όταν απέκτησε περισσότερο φιλελεύθερο χαρακτήρα και τίθονταν ανοικτά υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετονομάστηκε σε Νέα δημοκρατία με τη συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα,  αποτελώντας προσαρμογή της έννοιας του νεοδημοκρατισμου. Το Νεοδημοκρατικό κόμμα Ελλάδος φαίνεται ως αντίστοιχο και του γαλλικού φιλελεύθερου κέντρου.

Μια άλλη προσαρμογή είναι αυτή του CCF Parti social democratique du Canada που το διαδέχθηκε το 1961 το κόμμα των σύγχρονων νεοδημοκρατών του Καναδά. Η ονομασία νέα δημοκρατία στον Καναδά αφού συγχωνεύτηκε με το Καναδικό κογκρέσο εργασίας CLC υπερψηφίστηκε έναντι ονομασιών όπως "Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα", "Καναδικό "Δημοκρατικό Κόμμα" ενώ  έχει στο σύνταγμά του οργανική σχέση με το εργατικό κίνημα.https://en.wikipedia.org/wiki/Canadian_Labour_Congress

 
 Να σημειωθεί πως πολλές ιστορικές ομοιότητες εσωτερικών διαμαχών και μεταπήδηση από τον συντηρητικό κομματικό προσδιορισμό σε φιλελεύθερες και αριστερές κατευθύνσεις ανιχνεύονται και σε σχέση με το Σουηδικό νεοδημοκρατικό κόμμα.  Οι προοδευτικές  αξίες και οι στενοί δεσμοί του Trudeau με τους διανοούμενους της Συνεταιριστικής Ομοσπονδίας της Κοινοπολιτείας (CCF) (συμπεριλαμβανομένου του FR Scott , του Eugene Forsey , του Michael Kelway Oliver και του Charles Taylor ) οδήγησαν στην υποστήριξη και συμμετοχή του σε αυτό το ομοσπονδιακό δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα τη δεκαετία του 1950.  Παρά τις σχέσεις αυτές, όταν o Trudeau μπήκε στην ομοσπονδιακή πολιτική στη δεκαετία του 1960 αποφάσισε να προσχωρήσει στο Φιλελεύθερο Κόμμα του Καναδά και όχι στον διάδοχο του CCF, το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα (NDP).
Ο Trudeau ενδιαφέρθηκε για τις μαρξιστικές ιδέες στη δεκαετία του 1940 και η διατριβή του στο Χάρβαρντ αφορούσε το θέμα του κομμουνισμού και του χριστιανισμού, ιδεες που αναπτυχθηκαν στη δημοκρατικη πολιτικη θεωρηση απο το 1950 και επειτα.
O Trudeau θεώρησε ότι το ομοσπονδιακό NDP δεν μπόρεσε να επιτύχει εξουσία, εξέφρασε αμφιβολίες σχετικά με τη σκοπιμότητα των συγκεντρωτικών πολιτικών του κόμματος και θεώρησε ότι η ηγεσία του κόμματος τείνει προς μια προσέγγιση " deux nations" που δεν μπορούσε να υποστηρίξει.


Το δήθεν γενικό κοινωνικό συμφέρον που επικαλείται η αριστερά  και η νομιμοποίηση για  καταχραστικές πολιτικές.



Τα κυριότερα πρόσωπα - εμπνευστές της μεταπολεμικής Ελλάδας και της μεταπολίτευσης και της αναθεώρησης του 1975, της αλλαγής του αστικού καθεστώτος σε σοσιαλιστικό-τύποις αστικό φιλελεύθερο,  και που κατεγράφησαν ως δήθεν συντηρητικοί, είναι ο Α. Αγγελόπουλος και Π. Παπαληγούρας, Ξ. Ζολώτας, Κ. Τσάτσος ως πρόεδρος της επιτροπής που το συνέταξε το σύνταγμα του 1975. Οι προτάσεις της Σοσιαλιστικής Ένωσης βρέθηκαν στον ίδιο φάκελο του αρχείου του μαζί με τις προτάσεις του Συντάγματος.

Ιδιοκτησιακό καθεστώς από το 1952 στο 1975  "http://www.neosyntagma.net/ "Πώς και γιατί ανατράπηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς" : "ο συνταγματικός νομοθέτης το 1975 αποσκοπούσε στην κατάργηση της αστικής οργάνωσης του κράτους και στην εγκαθίδρυση ενός άλλου καθεστώτος. Ενός καθεστώτος όπου οι πολίτες αυτοελέγχονται αν με την χρήση των ιδιοκτησιακών τους δικαιωμάτων προάγουν το «γενικό συμφέρον», την «εθνική οικονομία», τον «εθνικό πλούτο», το «κοινωνικό σύνολο» και άλλες παρόμοιες ασαφείς και απροσδιόριστες έννοιες, οι οποίες κληροδοτήθηκαν στις Δυτικές κοινωνίες από τις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ένωσης."

Όπως εξυφαίνεται και εντοπίζεται η πολλαπλή μεθόδευση της αλλαγής και του απόλυτου ευτελισμού του ιδιοκτησιακού καθεστώτος που άλωσαν οι φιλελεύθεροι και σοσιαλιστικογενείς νεοδημοκράτες,  εκ των πραγμάτων, και αφού ήδη είχε καταστεί ευάλωτο μετά το 1975,  εξυπηρετεί πλέον μόνο την  καταστροφή της αστικής τάξης και τη διασφάλιση εξόφλησης χρεών, επιβάλλοντας οι κυβερνήσεις φόρους με πρόθεση σχεδόν δήμευσης της ατομικής περιουσίας.

Το ιδιοκτησιακό καθεστώς βάλλεται ή ανατρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις, δήθεν για το εθνικό ή κοινωνικό συμφέρον, αντί της αταξικής αναδιανομής του πλούτου. Επιθετικοί ρεφορμιστές και φιλελεύθεροι όλων των αποχρώσεων, κερδοσκόποι που έριχναν μέσω των τραπεζών φθηνό χρήμα βάσει σχεδιασμού στην αγορά,  και οι μνημονιακές συμβάσεις, βρίσκουν μια κοινή συνισταμένη σε μια από την κυριότερη επιδίωξη του κομμουνιστικού-σοσιαλιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Η επιβολή φόρων - χαρατσιών από την προηγούμενη συγκυβέρνηση  που συμμετείχε η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε γίνει αντικείμενο καταγγελίας, ειρωνείας και απαξίωσης προς την "δεξιά" από  Αριστερούς και κομμουνιστές. Τελικά με την άνοδο της συγκυβέρνησης Συριζα-ανελ-και οικ. πράσσινων  η σύγχρονη "κρατιστική" ριζοσπαστική και ευρωκομμουνιστική αριστερά νομοθετεί, τηρεί και ενισχύει στο έπακρον τις αποφάσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών των δικαστηρίων, εκ των οποίων πολλές προκύπτουν από την αδυναμία εξόφλησης καταχραστικών και παράνομων φόρων.

Η ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην κατοικία  αποτελεί διακομματικά  αναφορά έσχατης βάσης πηγής εσόδων από υπερφορολόγηση με το κράτος καταχραστικώς και ακατανόητα να επιβάλει ποσά φορολόγησης επί της ακίνητης περιουσίας καιροσκοπικά και κάτω από εντελώς υποκειμενικά κριτήρια.

Τα αστικά περιουσιακά στοιχεία και τα αγροτεμάχια, παράλληλα με τα τραπεζικά χρέη φυσικών προσώπων, τοποθετούνται σε μια διαδικασία υπό "λανθάνουσας" μαρξιστικής σοσιαλιστικής αναδιανομής προς στις τράπεζες, funds, ή την λειτουργία καθιερωμένου κομματικού κράτους. Κατά τον Μαρξ η θεωρεία για τη μετάβαση  στον ολοκληρωμένο κομμουνισμό  περιλαμβάνει  μια  περίοδο  μισού κράτους  που  να  τείνει προς την εξαφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας  στην υπηρεσία της εργατικής τάξης με τη μεταβατική αυτή περίοδο να ορίζεται ως σοσιαλισμός.
Οι μαρξιστές, μαοϊκοί, ρεφορμιστές και οι νεολίμπεραλς έχουν κοινό αλλά θεωρητικά διαφορετικό κίνητρο χαλαρού ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην αστική περιουσία.

Οι κοινωνικά σοσιαλιστές θεωρητικά επιδιώκουν την εκμηδένιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και την μετάβαση στην κοινωνική ιδιοκτησία αστικής περιουσίας και μέσων παραγωγής βλέποντας σε αυτό κάποια κοινωνική αλληλεγγύη και ισότητα. Οι φιλελεύθεροι νεολιμπεραλ επιδιώκουν υπερκρατική θωράκιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος υπό το πρίσμα της ελεύθερης αγοράς, την απουσία κάθε είδους κρατικής παρέμβασης στην ιδιωτική επένδυση, εξυπηρετώντας ακόμα  και τους παρεμβατισμούς πολυεθνικών εταιριών στη νομοθεσία κάθε χώρας, αφήνοντας να αλωνίζει το άτυπο "δίκαιο" των κατασχέσεων υπεράνω από τις σχετικές ελευθερίες για τη στέγαση.

Η δημιουργία της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς απαίτησε  διεθνή οικονομική και πολιτική «ρύθμιση» για να περάσει από το πρώτο επίπεδο του εμπορίου και της οικονομίας της αγοράς που ήταν εθνική, στη σύγχρονη  παγκόσμια οικονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος.  Ο ρόλος της επιβολής των κανόνων της αγοράς ανατέθηκε στο εθνικό κράτος και μέσω του μονοπωλίων επιβλήθηκε σε υπερκρατικό επίπεδο που δεν εκφράζει αποκλειστικά τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου εθνικού κράτους.  Η νέα υπερκρατική ελίτ βλέπει τα συμφέροντά της όσον αφορά την ιδιωτικότητα και των παρεχόμενων νόμων για τις διεθνείς αγορές και τις φρενήρεις ανακαταδιανομές παρά τις εθνικές αγορές. Έτσι,  η ιδιοκτησία για τους νεολίμπεραλς αφορά ως καθεστώς πρωτίστως την αυτονομία κινήσεων των πολυεθνικών συμπλεγμάτων και των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών κάτω από τις μετά-ρυθμίσεις των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών, και όχι την αστική ιδιοκτησία, και επ' ουδενί κάποια εξασφάλιση δημόσιου πλούτου υπό κρατικού και εθνικού ελέγχου.

Το συμπέρασμα: Το καθεστώς ιδιοκτησίας του 1975 εάν τυχόν αναθεωρηθεί για να επανέλθει τουλάχιστον στα πρότυπα του 1952 και τεθεί το δικαίωμα στην κατοικία υπεράνω των κατασχέσεων και των φοροληστρικών πολιτικών κυρίως ως αέναη αποπληρωμή καταχραστικών και παρανόμως σχηματισμένων χρεών, η προπαγάνδα θα διέδιδε ότι κάποιοι προσπαθούν να ανατρέψουν πλήρως την Δημοκρατία.

Είναι γεγονός ότι η λειτουργία αυτού του πολιτικού συστήματος βασίζεται σε πλαίσια συντεχνιακού δανεισμού και της μεταφορά του ιδιωτικού χρέους,  συμπλεγμάτων media, τραπεζών και κατασκευαστικών στο δημόσιο.  Πλέον  οι νομοθεσίες αποσκοπούν  στην εξυπηρέτηση του τύποις "κοινωνικού συμφέροντος" βάσει της τραπεζικής προτεραιότητας και των αποφάσεων του κεντρικού τραπεζίτη και υπουργού οικονομικών με όρους κοινής βάσης της δυτικής σοσιαλδημοκρατικής και νεολιμπεραλ πολιτικής. Το φαινόμενο με τους "καλύτερα δικτυωμένους" ενδιάμεσους του ΔΝΤ και της πολιτικής λιτότητας σε διάφορες χώρες είναι γεγονός πως συναντάται περισσότερο ως χαρακτηριστικό των πολιτικών απατεώνων της σοσιαλδημοκρατίας και προσκείμενων οικονομολόγων στην κεντροαριστερά, παρά σε παρατάξεις που αυτοπροσδιορίζονται  ως "κεντροδεξιές", "δεξιές" λίμπεραλ και χριστιανοδημοκρατικές.

Παλαιότερα ο Τσακαλώτος δήλωσε πως οι πλειστηριασμοί γίνονται "για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους και να έχουμε καλές τράπεζες" με τις ήδη ατελέσφορες διασώσεις  απο χρήματα των Πολιτών και το τέχνασμα μείωσης των μετοχών, λεηλατώντας το Τ.Χ.Σ. και τα λεφτά που είχε βάλει το Ελληνικό κράτος. Σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, έκανε κι΄ αυτή την άλληλοσυμπληρωματική δήλωση:  «Θα πέσει η κυβέρνηση αν δεν ψηφίσετε τις διώξεις για πλειστηριασμούς» σχετικά με μια ρύθμιση για αυτεπάγγελτη δίωξη σε όποιον ασκεί σωματική βία στους συμβολαιογράφους και εμποδίζει τους πλειστηριασμούς.
Βεβαίως αυτή η "ανοησία" ή "αναισθησία" ή "αφέλεια" του ισχυρισμού περί κοινωνικού συμφέροντος από τους πλειστηριασμούς όπως εκλήφθηκε βασίζεται στο νεώτερο μεταπολιτευτικό πολιτικό - οικονομικό σκηνικό.
Η αναφορά  σε "κοινωνικό συμφέρον" και άλλων απροσδιόριστων ισχυρισμών που εκ των πραγμάτων δεν αναδεικνύει  ούτως ή άλλως κανένα κοινωνικό συμφέρον κινείται βρίσκοντας διπλό έρεισμα στη μεταπολιτευτική νοοτροπία που συγγενεύει με τη σοσιαλιστικοποίηση της αντίληψης εναντίον του ατομικού δικαιώματος στην ιδιοκτησία εντός του υβριδικού συνδυασμού της φιλελεύθερης νοοτροπίας που αν και δεν πρωτοδιατυπώθηκε για την ελεύθερη αγορά και οικονομία έχει προσαρμοστεί και ταιριάξει ανεστραμμένα για την εκδοχή της αζημίωτης για τα τραπεζικά ιδρύματα πολιτικής δανεισμού και άνευ ρίσκου επιβίωση τους μέσω δημόσιων επαναχρηματοδοτήσεων τους.
 Η αιτιολόγηση (δήθεν) κοινωνικού χαρακτήρα λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών οργανισμών για να υποστηριχθουν οι δικαστικές αποφάσεις μαζικών πλειστηριασμών κατοικιών δια τον ισχυρισμό ανεύρεσης ρευστότητας, για να δανείσουν πάλι οι τράπεζες.  Από την άλλη θεωρεί ως αιτία πτώσης της κυβέρνησης εάν  δεν προστατευτεί η διαδικασία των πλειστηριασμών νομοθετημένα με σαφή αστικό τρόπο επιβολής τάξης και αυστηρότερης ποινικοποίησης για όσους και όποιους παρεμποδίζουν. Γενικό επαγωγικό συμπέρασμα: Eαν υπήρχε πραγματική προστασία από τις κατασχέσεις με αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα δεν θα είχαν κανένα αντικείμενο ύπαρξης και περιθώριο μεθόδευσης  οι κομματικοί μηχανισμοί καθώς και η μακροχρόνια μεθόδευση υπερχρέωσης της Χώρας. Δεν θα υπήρχε αντικείμενο ύπαρξης αυτής της δημοκρατίας όπως και κανένα αντικείμενο παρουσίας και ανάδυσης κοινοβουλευτικών πολυάριθμων πολιτικών και οικονομικών απατεώνων τις τελευταίες δεκαετίες στο πολιτικό και κοινοβουλευτικό σκηνικό. 

Οι τράπεζες και η κεντρική τράπεζα παρουσιάζονται νομικά πως λειτουργούν με γνώμονα εξυπηρέτησης το κοινωνικό σύνολο και τον κοινωνικό χαρακτήρα, που περιλαμβάνει όμως και τις κατασχέσεις.   Άτυπα όμως ο δήθεν κοινωνικός χαρακτήρας των τραπεζών περιλαμβάνει το μηδενικό ρίσκο χωρίς ποινικές ευθύνες και εναπόκειται στις οδηγίες του κεντρικού τραπεζίτη για λιτότητα με ολέθριες κοινωνικές συνέπειες,  τα παράνομα καταχραστικά καταναλωτικά και σε άλλα τύπου δάνεια που εκδόθηκαν με υψηλά επιτόκια  και που νομιμοποιεί καταχραστικώς η δικαστική εξουσία με αποφάσεις πλειστηριασμών,  τις παραβιάσεις άλλων ελευθεριών και τις δημόσιες ανακεφαλοποιήσεις για την εξυπηρέτηση και διάσωση τους, τη χαλαρότητα σε σχέση με τα χρέη των κομμάτων.

Βεβαίως ως προς τον λεγόμενο κοινωνικό χαρακτήρα δεν περιλαμβάνεται η εναλλακτική εκδοχή εθνικοποιημένης αντί παγκοσμιοποιημένης  κ. τράπεζας και εθνικού νομίσματος όσον αφορά τον κοινωνικό προσανατολισμό των τραπεζικών ιδρυμάτων και όσον αφορά την εύρεση ρευστότητας που επικαλούνται διεθνώς.
Συνεπώς  η μη καταχραστική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι  εκτός δόγματος, εκτός παγκοσμιοποίησης και εκτός αντικείμενου ύπαρξης,  όπως και εκτός του σλόγκαν οικονομικών "φιλελεύθερων προτάσεων".  Το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση  με τις νομότυπες υπό το κράτος  τοκογλυφικές δραστηριότητες, όπως και με το κίνητρο απεθνικοποιημένου οικονομικού συστήματος, της αλόγιστης δανειοδότησης κατόπιν μεθοδευμένου σχεδιασμού υπερχρεώσεων χωρών, και όχι με την κεντρική διανομή και λειτουργία και διανομή του χρήματος μέσω ενός πραγματικά κοινωνικού χαρακτήρα χρηματοοικονομικού συστήματος.

Αυτή η διαδικασία παρασιτεί μέσω της ταύτισης του "εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος"  με το ιδεολόγημα  και την οικονομική πεποίθηση της  απόλυτα καταχραστικής εξασφάλισης για το χρηματοπιστωτικό σύστημα ακόμα και αν το αποτέλεσμα εντός αστικού κράτους προσομοιάζεται πρακτικά από τη μετάπτωση του οπορτουνισμού στον ρεφορμισμό κρατώντας αστικά προσχήματα στα ζητήματα που έθεσε πρακτικά η επαναστατική αριστερά και ο μαοϊσμός και οι "κοκκινες"  νεοδημοκρατικές εκφάνσεις, αλλά και ο φεμινισμός που συγκρίνει την ιδιοκτησία με την οικογένεια και την πατριαρχία και την στερεότυπη παρομοίωση του γυναικείου σώματος με ιδιόκτητο "χωράφι" για να κατακρίνει τις παραδοσιακές σχέσεις εξουσίας οικογενειακού δικαίου.

 

Εάν ο ρεφορμισμός θεωρητικά  επικεντρώνεται σε οικονομικές εργασιακές μεταρρυθμίσεις, μέσω του φεμινισμού, ιδίως του ριζοσπαστικού φεμινισμού, εμπεριέχονται (παρά τις αντιφάσεις σε θέματα αστικής ερμηνείας πρόσβασης σε αυτό το δικαίωμα με κάποιες φιλελεύθερες μορφές φεμινισμού) θεωρητικά ψήγματα και αντιστοιχίες επαναστατικού σοσιαλισμού ως προς το θέμα της ιδιοκτησίας.

 

  Η φεμινιστική κοινοκτημοσύνη και αυτοδιάθεση που επιδιώκει ανεξαρτητοποίηση από τον Άνδρα και Πατέρα έρχεται σε κάποια αντίθεση με φιλελεύθερες μορφές φεμινισμού μεμονωμένα όσον αφορά την αστική ερμηνεία δικαιώματος στην ιδιοκτησία, διότι αν και ολόκληρο το φάσμα του φεμινισμού από τον αναρχικό και μαρξιστικό ριζοσπαστικό εως τον ατομικιστικό και φιλελεύθερο τοποθετεί ως καταπιεστικούς τους θρησκευτικούς και οικογενειακούς ή συζυγικούς δεσμούς κυριαρχίας στον συντηρητικό θρησκευτικό χώρο όπου το γυναικείο γένος-φύλο αντιστοιχεί σε κάποια μορφή ιδιοκτησίας και 'κτήμα' των Ανδρών, κατα κοινωνικη περισταση, εντούτοις δεν είναι κατακριτέα κάθε άλλο μάλιστα ιδίως οσον αφορα τον τομέα της γυναικείας ιδιωτικής επιχειρηματικότητας που προωθείται από τον φεμινισμό και αρα στο δικαιωμα περιουσιας δεδομενου πως ανξαθεν στην αρχαιοτητα οι γυναίκες ειχαν δικαιωμα ιδιοκτησιας κα διαχειρισης της.   

Οι φιλελεύθεροι μαζί με τους νεομαρξιστές συνθέτουν εν υπνώσει μια συνεχή συσχέτιση μεταξύ των καταστάσεων οπορτουνισμού και Ρεφορμισμού κάτι που μεταφράζεται ως μετάπτωση στις ευρείες μεταρρυθμίσεις για τα επενδυτικά νεοφέουδα της Ε.Ε. από την διεθνή  νεοδημοκρατική πολιτική του τρίτου δρόμου  μέσω συγκυβερνήσεων ή πολυσυλλεκτικών κομμάτων και συνασπισμών, ή αφού παραδώσει τη σκυτάλη κάποιο αυτοπροσδιοριζόμενο ως αριστερό - κυρίως σοσιαλδημοκρατικό - κόμμα μέσα σε αυτό το  αστικορεβιζιονιστικό πολυκομματικό καθεστώς. 

Η θεωρία του  ιδρυτή του εξελικτικού σοσιαλισμού και του ρεβιζιονισμού, Έντουαρντ Μπερνστάιν,  οδήγησε στον σχηματισμό της σοσιαλδημοκρατίας ως διακριτού πολιτικού ρεύματος, που αργότερα συγχωνεύτηκε με τις διάφορες εκδοχές αστικού φιλελεύθερου νεοδημοκρατισμού. Ο ρεφορμισμός περιγραφικώς χρησιμοποιείται και έξω από τα στενά πλαίσια του σοσιαλισμού, αλλά με παρόμοια χροιά. Ενδεικτικά, στο οικολογικό κίνημα, οι κοινωνικοί οικολόγοι, οι οικοσοσιαλιστές αποκαλούν ορισμένες φορές ρεφορμιστικά τα πράσινα κόμματα της πολιτικής οικολογίας. Ο όρος ρεφορμισμός είναι όρος με τον οποίον, από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος, χαρακτηρίστηκε κάθε πολιτική τάση εγκατάλειψης της επαναστατικής ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος μέσω επαναστάσεων και αντικατάσταση αυτής με προσπάθεια επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα από τους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της, συνδεδεμένης με αυτό, φιλελεύθερης δημοκρατίας.

Η ροπή από τον περισσότερο αστικό οπορτουνισμό προς τον ρεφορμισμό που εμπεριέχει και προσδίδει περισσότερα "ψήγματα" του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού στο νόημα των κεντρώων "μεταρρυθμίσεων"  σχηματίζει την υβριδική μεταπολιτευτική  αιτία για την εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικοποιημένου  "δικαίου" που υποβοήθησε την εξασφάλιση των τραπεζών δήθεν για το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, ή "ομαλοποιεί" την επιβολή τεκμαρτής υπερφορολόγηση πάνω από το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας που συμπεριλαμβάνει  την αναδιανομή μέσω καταχραστικών νόμων υπερφορολόγησης του Κράτους για την μεταβίβαση των στοιχείων και χρεών μέσω των κρατικών και ανεξάρτητων αρχών  στοχευμένα σε επενδυτικές και κρδοσκοπικές εταιρίες και funds. 

Τρέχοντα παραδείγματα δείχνουν πως προτιμάται να ξεπωλούνται μέσω στημένων διαγωνισμών με περιορισμούς και συνειδητά ασύμφορα και ζημιογόνα  για το δημόσιο συμφέρον σε ιδιωτικούς οργανισμούς.

Η χώρα ουσιαστικά πληρώνει τον συνδυασμό της ξεπερασμένης αγγλοσαξονικής-ρεπουμπλικανικής εμπνεύσεως ψευτοδιένεξη "βιτρίνας" μικρού-μεγάλου κράτους και τις διαχειρίσεις με κομματική πελατεία γύρω από το δίκαιο για δημόσια περιουσία και ΔΕΚΟ. Παράλληλα μεταβλήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς για φυσικά πρόσωπα. Κανείς δεν μίλησε ουσιαστικά για το τελευταίο, και τι θέση θα έχει η αστική ατομική ιδιοκτησία μέσω των κυβερνητικών εναλλαγών και σε σχέση με τα αποτελέσματα του ευρύτερου νεοδημοκρατισμού που υπήρχε σε όλες τις παρατάξεις ως συνώνυμο του φιλελευθερισμού και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της διένεξης ή συμφωνιών μαρξιστών-λενινιστών και λιμπεραλς. Η μοναδική ενδεχόμενη νύξη για την ατομική ιδιοκτησία συγκρίνεται περισσότερο και θεωρητικά απο την οπτική της προστασίας της απελευθέρωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ελεύθερης οικονομίας έναντι του παρεμβατισμού του κράτους και όχι τόσο για την αστική περιουσία και το δικαίωμα στην κατοικία, κατι που δεν παραλειπεται σε πολιτικές της βιωσιμης αναπτυξης ή της ατζεντας 21.

Απο το 1952 στο σύγγραμα Πολιτική υπηρχε η Θεωρία Πολιτικής Δεοντο-
κής άρνησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της καθολικής ιδιοκτησίας που πρεσβεύ­ει η κλασική οικονομία , Σήμερα,οπως ανεφερε ο Τσατσος, η ιδιοκτησία θεωρείται απλώς μια κοινωνική λειτουργία, ακόμη και στις χώρες που την προστατεύουν συνταγματικά καθώς και με πλήθος διατάξεις του ιδι­ωτικού δικαίου, ειναι απλος ένας θεσμός χρήσιμος και επεκτείνεται όσο εκτείνεται η χρησιμότητά του. Τις θέσεις του δε αυτές έναντι της ατομικής ιδι­οκτησίας τις διατήρησε τουλάχιστον μέχρι την επανέκδοση του σχετικού βιβλίου το 1975, δηλαδή όταν περατωνόταν υπό την καθοδήγη­σή του το Σύνταγμα της χώρας. Συμφωνα και με τον Παπαληγουρα η σοσιαλδημοκρατία εξαφανίζει τις  ιδεολογικές διαφορές μεταξύ ‘Δεξι­άς’ και “Κέντρου’.Οι δημιουργοι του μεταπολιτευτικου συνταγματος  μετατράπηκαν σε αρνητες της ανοικτής κοινωνίας και της ελεύθερης οικονομίας. Αν χρειάζεται μια σημαντική ένδειξη για τις συνέπειες, επισημαίνεται το άρθρο 106 του συντάγμα­τος του 1975, του οποίου ο Τσάτσος ήταν ένας εκ των κύριων συντακτών. Για το εν λόγω άρθρο, ο Μαυρογορδάτος ειχε αποφανθει ότι ‘ποτέ πριν δεν είχε
δείξει μια συντηρητική αστική κυβέρνηση τέτοια περιφρόνηση για το απαραβία­στο της ατομικής ιδιοκτησίας’.
Συνοψιζοντας, οι οικονομικές διαφοροποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πριν την είσοδο της πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ ήθελε τις επιχειρήσεις κοινωνικοποιημένες, ενώ η ΝΔ "κοινής ωφέλειας" και ο συνδικαλισμός και κρατικός παρεμβατισμός υπό την εξουσία και των δύο κομμάτων λειτούργησε εναντίον της Ελληνικής ιδιωτικής βιοτεχνίας και βιομηχανίας. 
Η δυαδικότητα της εμφανιζόμενης ως συντηρητικής παράταξης,  και του κοινωνικού σοσιαλισμού της δεκαετίας του '80 και '90, έχει αντικατασταθεί από  τη μεταγενέστερη μακροχρόνια πολιτική ανοικτών συνόρων και την άνοδο του πολιτιστικού διεθνισμού, των ζητημάτων γάμου ομοφυλόφιλων μέσω και της υιοθέτησης της πολιτιστικής ισότητας ατομικών ελευθεριών, υιοθετώντας υπερκομματικά τον δυτικό προοδευτικό φιλελευθερισμό και χαρακτηριστικά ευρωκομμουνισμού που είχαν νωρίτερα αρχίσει να κάνουν σταδιακά την εμφάνιση τους  σε δυτικές χώρες που είχε σχηματιστεί ήδη η Νέα Αριστερά και ο μεταμαρξισμός, το αυτόνομο κίνημα, και η πολιτική οικολογία, όπως και παραφυάδες  ηδονικών ελευθεριακών κινημάτων σεξουαλικής απελευθέρωσης γύρω στο 1966 και αμέσως μετά  την εξέγερση του Μάη του 68'.

Η δυαδικότητα του "συντηρητισμού της ανοικτής αγοράς" και κρατιστικής αριστεράς αποκτά και άλλες ομοιότητες και αλληλοαφομοιώσεις και μέσω διάφορων καθιερωμένων διατάξεων περί "αειφόρου ανάπτυξης" και κλιματικής αλλαγής έχοντας αλλάξει η προσχηματική αιτιολόγηση της υπερφορολόγησης.

  Το κράτος μαζί με ανεξάρτητες αρχές έχουν αποκτήσει το ρόλο του ισοπεδωτικού περιστασιακού αναδιανομέα περιουσιακών στοιχείων προς διεθνείς και ιδιωτικούς οργανισμούς  ως απλούς διορισμένους εκπροσώπους των διεθνών πιστωτικών ιδρυμάτων και διεθνών κερδοσκόπων.

 Το "αριστερό άκρο" για τον φιλελευθερισμό τοποθετείται πλέον μόνο στην οικονομολογική αντιπαλότητα έναντι κάποιας λενινιστικής πολιτικής κρατικοποίησης των επιχειρήσεων και το "ακροδεξιό κοινωνικό άκρο" για την κεντροαριστερά ή φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, τοποθετείται έναντι του κοινωνικού εκφασισμού και των μη "πολιτικά ορθών απόψεων" βάσει του πολιτιστικού μαρξισμού, καθιστώντας αδύνατο να εντοπιστούν πλέον ουσιαστικές διαφοροποιήσεις πέραν κάποιων περιθωριακών εσωκομματικών αντιδράσεων και πέραν των διαφοροποιήσεων κάποιων νεοφιλελεύθερων και "δεξιών ελευθεριακών" (ή "right libertarianism") που βλέπουν ακόμα σοσιαλιστικά υπολείμματα κρατισμού στις φιλελεύθερες παρατάξεις.

Μαρξιστική και νεοφεουδαλιστική "αναδιανομή του πλούτου" και εταιρική πανευρωπαϊκή πολιτική αναδιακατανομής του πλούτου και ατζεντα 21  - η ίδια πολιτική και ο ίδιος σκοπός

Ο νεότερος σχηματισμός με την επανασύσταση του δικομματισμού σε δυο απολύτως συγκοινωνούσες παρατάξεις ορίζεται μέσω της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας και άνευ ορίων ανοικτής αγοράς και απελευθέρωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο κρατισμός επίσης αντικαθίσταται από τις νομοθετικές παρεμβάσεις απευθείας από πολυεθνικές εταιρίες.
Η διένεξη μικρού - μεγάλου κράτους  εντός της Ε.Ε. μεταξύ αριστεράς και φιλελεύθερων δεν περιέχει μια βασική παράμετρο που διαχώριζε παλιότερα πριν την άνοδο της παγκοσμιοποίησης την αριστερά από τα δυτικά Ευρωπαϊκά αστικά πολιτεύματα που είναι η στάση προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς, παραλλήλως βέβαια με πολιτιστικές παραμέτρους συγχωνεύσεων στις οποίες τα αυτοαποκαλούμενα συντηρητικά φιλελεύθερα κόμματα προσχώρησαν σε αριστερές θέσεις.  

Ο "νεοδημοκρατισμός", συνώνυμος ουσιαστικά του φιλελευθερισμού, σε Δυτικές χώρες αποδίδει πλέον μια μόνο διαφορετική ονομασία για το σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό δικαιωματισμό, τον λιμπεραλ αντικρατισμό και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αντεστραμμένων επενδυτικών πολυεθνικών νεοφέουδων της συγκεντρωτικής φιλοσοφίας του Κομμουνιταρισμού "communitarism"

Ο νεομαρξιστικός κολεκτιβισμός του κομμιουνιταριασμού θέλει προνόμια για ορισμένες πλούσιες και οργανωμένες ομάδες επιρροής που, κατά συνέπεια, χαρακτηρίζεται ως μια ιδιότυπη φεουδαρχία της κοινωνίας. 
Οι Κομμουνιταριανοί πλησίον του κομμουνισμού θέλουν να δημιουργήσουν μια μεταμοντέρνα, μεταδημοκρατική φεουδαρχική κοινωνία που διευθύνεται από ένα μικρό αριθμό πλούσιων και ισχυρών ανθρώπων. Ο κομμουνιταρισμός απορρίπτει ρητά τον ατομικισμό. Δεν υποβιβάζει απλώς τον ατομικισμό σε υποδεέστερη θέση, αλλά είναι ανοιχτά εχθρικός προς αυτόν. 

Για να επιτύχουν τους στόχους τους, πρέπει να καταστρέψουν τη μεσαία τάξη, την έννοια του Έθνους, αλλά και να επιβάλουν ένα εξαιρετικά χαλαρό καθεστώτος για την ατομική ιδιοκτησία για την αναδιακατανομή. Εάν η αναδιανομή του πλούτου (αναδιακατανομή) γίνεται μέσω πλειστηριασμών για τις τράπεζες, ή για τα έσοδα του κράτους με την εύκολη καταφυγή σε φοροληστρικές πολιτικές, ή για τις ουτοπικές ελευθεριακές κοινωνίες κοινοκτημοσύνης, καθίσταται απλώς ως ένα πρόσχημα και μια διαλεκτική παγίδα. 

Η φιλοσοφία πίσω από την ΕΕ είναι ένα περίεργο μείγμα καπιταλισμού και κομμουνισμού - μια μορφή ευρω-μαρξισμού - που οφείλει ένα μεγάλο μέρος του δόγματός στον Μαρξιστή Antonio Gramsci αλλά και στον Courdenhove-Kalergi.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια σημαντική πτυχή της "Νέας Παγκόσμιας Τάξης" και του λεγόμενου κινήματος της "βιώσιμης ανάπτυξης".

Η πλησιέστερη ιδεολογία σε αυτήν που ασκεί η ΕΕ αντιστοιχεί στον `Κομμουνιταρισμό ', αυτό που ονομάζει ο Τόνυ Μπλαιρ « Τρίτο δρόμο», που αποτελεί μια ονομαστική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας ή γενικώς των διεθνών φιλελεύθερων παρατάξεων και άρα και των σύγχρονων νεοδημοκρατικών παρατάξεων, καθώς και  της λεγόμενης "αειφόρου ανάπτυξης".

Μέσω της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας και  των δημοκρατικών προοδευτικών εντοπίζεται ο χώρος που έχει κατασκευάσει και προωθεί την ατζέντα της κλιματικής αλλαγής και της υπερφορολόγησης. Μέσω των διάφορων κοινοβουλευτικών πολυκομματικών αστικών προσχημάτων και ανεξάρτητων αρχών προβλέπουν και επιδιώκουν μεταξύ άλλων με έμμεσες νομοθεσίες την κατάργηση Ατομικής ιδιοκτησίας για την  "διάσωση της βιοποικιλότητας", την δέσμευση περιοχών διάφορων χωρών δημόσιας γης και συνολικά του πλανήτη.  Οι νομοθεσίες εντοπίζονται στην υπερφορολόγηση ακινήτων, τα ανεξόφλητα δάνεια και πλειστηριασμούς, χαρακτηρισμούς περιοχών ως προστατευόμενες και τα  οικολογικά πιστοποιητικά τα οποία για να αποκτηθούν έχουν παράλογες απαιτήσεις. 

Συμφωνα με το ICLEI οι Τοπικές Κυβερνήσεις για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι μια διεθνής ένωση τοπικών κυβερνήσεων, καθώς και εθνικές και περιφερειακές οργανώσεις τοπικής αυτοδιοίκησης που έχουν δεσμευτεί για βιώσιμη ανάπτυξη και για τους Ανθρώπινους Οικισμούς United Nations Conference on Human Settlements (Habitat I),Vancouver,1976 [Συστάσεις από το σχέδιο Βανκούβερ Ιούνιος του 1976] . Οπως αναφερεται στο προιμιο, η γη, λόγω της μοναδικής της φύσης και του κρίσιμου ρόλου που διαδραματίζει στους ανθρώπινους οικισμούς, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα συνηθισμένο περιουσιακό στοιχείο, που ελέγχεται από ιδιώτες και υπόκειται στις πιέσεις και την αναποτελεσματικότητα της αγοράς.http://www.un-documents.net/vp-d.htm Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αστική ανανέωση και ανάπτυξη, η παροχή αξιοπρεπών κατοικιών -και υγιεινών συνθηκών για τους ανθρώπους- μπορούν να επιτευχθούν μόνο εάν η γη χρησιμοποιείται προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.



Η τρέχουσα πολιτική αποσκοπεί στην αναδιακατανομή του πλούτου αστικής περιουσίας και αγροτεμαχίων για τον σχηματισμό επενδυτικών εταιρικών νεοφέουδων βασισμένα στην πλήρη ανατροπή του ευάλωτου μετά των παρεμβάσεων του 1975 ιδιοκτησιακού καθεστώτος και την υπερφορολόγηση που οδηγεί καταχραστικώς σε κατασχέσεις εξαιτίας της προϋπάρχουσας νομοθέτησης νεομαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων κομμάτων.

Το ζήτημα που δεν πρέπει να προσπερνάμε είναι το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχει υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης κάτι που καθιστά εχθρική την αντίληψη ως προς την αναδιανομή του πλούτου, ή ένα χαλαρό ιδιοκτησιακό καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας σε συνδυασμό υψηλής φορολόγησης. Εάν λειτουργούσαν με κάποια προσαρμοσμένη στοιχειώδη φιλολαϊκή λογική θα έπρεπε ανάστροφα οι αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες και πόσο μάλλον περισσότερο οι αυτοπροσδιοριζόμενοι πολιτικώς συντηρητικοί έχοντας φυσικά και συντριπτικό έρεισμα ανεξαρτήτως χώρου να καταργήσουν τους πλειστηριασμούς λαμβάνοντας αποφάσεις θωράκισης για την πραγματική ατομική ελευθερία της ιδιοκτησίας. Σημείο εκκίνησης όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς και παραχώρησης δεν υπάρχει στη Χώρα πέραν των Εκκλησιαστικών θεμάτων διαμοιρασμού με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους σε πρότυπα Βασιλείας και αστικού κοινοβουλευτισμού.

Η αναδιανομή του πλούτου σε σχέση με την επιβολή ιδιότυπου καθεστώτος ενοικίασης (χαρατσιού)  για τους ιδιοκτήτες για τα ίδια τα ακίνητα τους σε μεσαίες και χαμηλές οικονομικές διαστρωματώσεις και ανεξάρτητα του εισοδήματος, ή οι αποδεδειγμένα επιζήμιες αποκρατικοποιήσεις  δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία σκοπιμότητα εν Ελλάδι εκτός από την προπαρασκευαστική συντονισμένη αλλαγή ιδιοκτησίας αστικής περιουσίας και αγροτεμαχίων για να παραχωρηθούν μέσω ευρείας αναδιακατανομής - και του πολιτικού προκαλύμματος των (ευρείων)  μεταρρυθμίσεων -  από funds σε κάποιους άλλους πληθυσμούς στα πλαίσια  μεταναστευτικής πολιτικής ένταξης υπό τις επιταγές και τις επενδύσεις κερδοσκόπων σαν τον Σόρος, ή τη διαχείριση της αναδιανομής δημοσίων γαιών από τον Ο.Η.Ε. με οικολογικά προσχήματα, ή υπό το πρόσχημα επενδύσεων σε παραθαλάσσιες εκτάσεις με πάμφθηνες ευτελιστικές μεταβιβάσεις σε εταιρίες και ιδιώτες.

Το μόνο βέβαιο είναι πως ο "κεντρικός σχεδιασμός" της μονοκομματικής βουλής "της αναδιανομής του πλούτου" μέσω απαλλοτριώσεων των πρώην ανατολικών ολοκληρωτικών καθεστώτων έχει ταυτιστεί με τον νεοφουδαρχικό κεντρικό σχεδιασμό της Ε..Ε. και τον εταιρικό νεομαρξιστικό-φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό. Το καθεστώς πολυκομματικών κοινοβουλίων και των οικολογικών προσχημάτων έχει πρώτο μέλημα την απόλυτη ανατροπή της πραγματικής ατομικής ελευθερίας και δικαιώματος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και τον καταχρασμό και εκτροπή άλλων.

ανανεωμένο συντμημένο



υποσημειώσεις &  πηγές.

Απο το Σύγγραμα Οι σοσιαλιστικές καταβολές του αγνωστου-φιλελευθερισμού
στην Ελλάδα παρατηρησεις σε Πολιτικά Δοκίμια, United Nations Conference on Human Settlements