γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
 |
| Το περιοδικό της Νέας Αριστεράς στις ΗΠΑ (1967) |
Από τον πυρήνα της Νέας Αριστεράς ξεπήδησαν
λοιπόν όλα εκείνα τα κινήματα που με τον ένα ή άλλο τρόπο διαμόρφωσαν το
πολιτικό, κοινωνικό και πολιτιστικό πνεύμα της Ευρώπης μετά το 1960: Ο
Μάιος του 68, τα κόμματα των πρασίνων, καθώς και οι διάφορες πολιτικές δυνάμεις
της λεγόμενης «ριζοσπαστικής αριστεράς». Αφού λοιπόν η Νέα Αριστερά
πατροναρίστηκε από την Σχολή της Φραγκφούρτης σημαίνει ότι αποτέλεσε το μακρύ
χέρι αυτής της Σχολής, για τον ιουδαϊκό-γνωστικό χαρακτήρα της οποίας, έχουμε
αναφερθεί σε προηγούμενα άρθρα. Επειδή όμως ορισμένοι αναλυτές επιμένουν ακόμη να ερμηνεύουν την Νέα Αριστερά και τη Σχολή
της Φραγκφούρτης με απλούς πολιτικούς και κοινωνιολογικούς όρους, αποκρύπτοντας
έτσι την πραγματική φύση αυτών των κινημάτων, αποφασίσαμε ότι θα ήταν χρήσιμο
να δούμε πως χαρακτηρίζεται η προαναφερθείσα Σχολή, από κάποιους που, λόγω
καταγωγής και θέσης, γνωρίζουν τα πράγματα πολύ καλά:
«Η Σχολή της Φρανκφούρτης ήταν μία από τις πιο αξιοσημείωτες
Ιουδαϊκές σέκτες της Γερμανίας.»
Gershom Scholem, From Berlin to Jerusalem. (Ο G. Scholem
διετέλεσε πρόεδρος της Ακαδημίας Επιστήμων του Ισραήλ.)
«Από την σημερινή προοπτική,
το έργο των στοχαστών της Σχολής της Φρανκφούρτης μπορεί να θεωρηθεί η
τελευταία μεγάλη σύγχρονη προσπάθεια για να προσφερθεί υπερβατικότητα,
νόημα και θρησκευτικότητα, μάλλον παρά "χειραφέτηση"
και "αλήθεια". Στην πρώτη φάση του έργου τους, μέχρι τον Β' Παγκόσμιο
Πόλεμο ο Theodor W. Adorno και ο Max Horkheimer διασύνδεσαν τους στόχους
της
κριτικής θεωρίας με το μαρξιστικό επαναστατικό έργο. Η εξέλιξη της
σκέψης τους,
τους οδήγησε να επικρίνουν τον ορθόδοξο μαρξισμό και τελείωσε με μία
πλήρη ρήξη με αυτή την παράδοση, καθώς ανέπτυξαν μία αναζήτηση για μία
θρησκευτικότητα ενός μοναδικού είδους, που συνδέονταν με την Γνωστική
παράδοση και προέρχονταν, σε έναν ορισμένο βαθμό, από τον Ιουδαϊσμό. Αυτή η
θρησκευτικότητα προσφέρει μία αναδιατυπωμένη αρνητική θεολογία, εντός του
πλαισίου αυτού που εγώ αποκαλώ "Διασπορική φιλοσοφία"....» (ILAN GUR-ZE'EV, Faculty of Education, University of Haifa: Adorno and Horkheimer: Diasporic philosophy, Negative Theology, and
counter-education.)
 |
| Το γνωστικό "κόκκινο βιβλίο" του C.Jung |
Μετά από όλα αυτά, υπάρχει ακόμη
κάποιος που να αμφισβητεί την πραγματική φύση των γεγονότων της δεκαετίας του '60
και τη μυστική προέλευση του φαινομένου της Νέας Αριστεράς; Πότε επιτέλους οι
διάφοροι διανοούμενοι της αριστεράς, θα πάψουν να ασχολούνται με μπουρδολογίες
και θα αναγνωρίσουν ότι η επανάσταση του '60 ήταν μία αιρετική θρησκευτική
επανάσταση και ότι, η μετανεωτερικότητα σηματοδοτήθηκε από την πολύχρωμη, πολυδιάστατη
και έντεχνα καμουφλαρισμένη επανεμφάνιση του ιουδαϊκού γνωστικού-παραβατικού
πνεύματος;
Είναι
τραγικό το γεγονός, ότι σε άλλες χώρες οι ερευνητές γνωρίζουν αυτά τα θέματα. Για
παράδειγμα στην Γαλλία, ήδη το 1988 η εφημερίδα Le Monde έγραφε: «Ο Μάιος του 1968» δεν ήταν παρά μορφή
μεσσιανικής κλήσης – απόηχος του
ιουδαϊκού μεσσιανισμού. Αυτή είναι η άποψη που αναπτύχθηκε από όσους
συμμετείχαν στο συνέδριο που διοργάνωσε το περιοδικό Passage, την Πέμπτη,
7 Ιουλίου, στο Παρίσι, με θέμα:
«Μάιος 1968: Μια ιουδαϊκή επανάσταση;», στην Ελλάδα οι πανεπιστημιακοί και
λοιποί διανοητές, ΚΟΙΜΟΥΝΤΑΙ ΤΟΝ ΥΠΝΟ ΤΟΥ ΔΙΚΑΙΟΥ. πηγή:http://theodotus.blogspot.gr/2012/11/new-left.html