" Το 2014, δημοσιεύτηκε μια μελέτη σχετικά με τη σεξουαλική θυματοποίηση
των ανδρών, διαπιστώνοντας ότι οι άνδρες ήταν πολύ πιο πιθανό να είναι
θύματα σεξουαλικής κακοποίησης από ό, τι πιστεύαμε. Για
να καταλάβουμε ποιος διαπράττει την κακοποίηση, αναλύσαμε στη συνέχεια
τέσσερις έρευνες που διεξήχθησαν από το Γραφείο Στατιστικών Δικαιοσύνης
(BJS) και τα Κέντρα Ελέγχου και Πρόληψης Ασθενειών (CDC) για να
συλλέξουμε μια συνολική εικόνα του πόσο συχνά οι γυναίκες διαπράττουν
σεξουαλική θυματοποίηση.
Τα αποτελέσματα ήταν εκπληκτικά. Για
παράδειγμα, τα εθνικά αντιπροσωπευτικά στοιχεία του CDC αποκάλυψαν άνδρες και γυναίκες ήταν εξίσου πιθανό να βιώσουν μη
συναινετικό σεξ, με τα περισσότερα αρσενικά θύματα να αναφέρουν πως βίωσαν σεξουαλικό εξαναγκασμό και ανεπιθύμητη σεξουαλική επαφή απο γυναίκες δράστες".
ANTI METATRON
Η σεξουαλική θυματοποίηση από τις γυναίκες είναι πιο κοινή από ό, τι προηγουμένως γνωστό
ΕΚΛΟΓΕΣ, ΨΗΦΟΣ, "ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ" ΚΑΙ "ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ"
ΕΑΝ ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΒΡΟΥΜΕ ΚΑΤΙ ΑΡΝΗΤΙΚΟ ΣΤΗΝ ΕΝΟΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΕΑΝ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΤΕΤΟΙΟ Ή ΣΕ Ο,ΤΙ ΕΧΟΥΝ ΠΕΡΑΣΕΙ ΕΣΦΑΛΜΕΝΑ ΩΣ ΑΠΟΨΗ ΓΙ΄ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ Ή ΠΛΗΣΙΟΝ ΑΥΤΗΣ, ΘΑ ΜΠΟΡΟΥΣΑΜΕ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΘΟΥΜΕ ΠΩΣ ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΑ ΤΟΣΟ Ο ΣΩΚΡΑΤΗΣ ΟΣΟ ΚΑΙ Ο ΠΛΑΤΩΝ ΘΕΩΡΟΥΣΑΝ ΠΩΣ ΑΥΤΟΙ ΠΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΟΥΝΤΑΝ ΓΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΑΝΩΤΕΡΕΣ ΤΑΞΕΙΣ ΑΝΑΓΚΑΣΤΙΚΩΣ ΓΙΝΟΝΤΑΝ ΙΔΙΟΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΔΗΜΑΓΩΓΟΥΣ ΣΤΟ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ ΠΟΛΙΤΕΥΜΑ.
ΩΣΤΟΣΟ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΤΟΥ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ ΕΑΝ ΛΗΦΘΟΥΝ ΥΠΟΨΙΝ ΟΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟΙ, ΟΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟΙ ΚΑΙ ΑΛΛΕΣ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΜΙΑΣ ΣΥΓΧΡΟΝΗΣ ΧΩΡΑΣ Ή ΠΟΛΕΩΣ-ΚΡΑΤΟΥΣ (ΣΤΗΝ ΑΡΧΑΙΟΤΗΤΗΤΑ) ΔΕΝ ΙΣΧΥΕΙ ΩΣ ΙΣΧΥΡΙΣΜΟΣ, ΕΧΕΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΣΦΑΛΜΕΝΗ ΧΡΗΣΗ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΝΑΦΟΡΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥΣ ΑΝΤΙΠΑΛΟΥΣ.
Ο "ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ" ΕΙΝΑΙ ΕΝΑ ΠΑΡΑΓΩΓΟ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΡΘΟΤΗΤΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΝΕΟΛΙΜΠΕΡΑΛΣ ΥΠΟΣΤΗΡΙΚΤΩΝ ΤΟΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΜΕΝΟΥ ΧΡΗΜΑΤΟΠΙΣΤΩΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ, ΜΕ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑ ΝΑ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΝΑ ΕΜΠΟΔΙΣΤΟΥΝ ΟΙ ΑΝΤΙΠΑΛΟΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣ ΕΦΑΡΜΟΓΗ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΩΝ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ.
ΚΥΡΙΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΑ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ ΩΣΤΕ ΚΑΤΑ ΤΙΣ ΕΠΙΔΙΩΞΕΙΣ ΝΑ ΑΠΟΔΕΙΞΟΥΝ ΠΩΣ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΗ ΠΕΡΑΝ ΑΠΟ ΤΟ ΔΙΚΟ ΤΟΥΣ ΠΟΛΙΤΙΚΟ-ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΟ ΘΕΩΡΗΜΑ.
ΟΜΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΔΟΥΜΕ ΠΩΣ ΕΞΑΣΦΑΛΙΖΟΥΝ ΑΥΤΟ ΤΟ ΔΗΘΕΝ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ: TA ΓΝΩΣΤΑ, ΚΥΡΙΩΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΠΟΜΠΗ ΣΕ ΚΑΘΙΕΡΩΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΥΡΙΑΡΧΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΜΕΣΩ ΔΙΕΘΝΩΝ ΥΠΟΧΡΕΩΣΕΩΝ ΝΤΙΡΕΚΤΙΒΩΝ ΟΠΩΣ ΤΗΣ Ε.Ε., ΑΝ ΚΑΙ Η ΕΟΚ ΚΑΙ ΝΥΝ Ε.Ε. ΕΛΑΒΕ ΜΕΤΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΥΣ ΑΝΑ ΤΙΣ ΔΕΚΑΕΤΙΕΣ ΔΕΔΟΜΕΝΗΣ ΠΩΣ ΤΟ 1950 ΣΥΓΚΡΟΤΕΙΤΑΙ ΑΜΕΣΩΣ ΜΕΤΑ ΤΟΝ Β΄ Π. ΠΟΛΕΜΟ ΜΕ ΤΗΝ ΓΕΝΝΗΣΗ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΑΝ ΜΟΝΕΤ ΚΑΙ ΜΕΤΕΠΕΙΤΑ ΣΤΙΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ (ΚΥΡΙΩΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΗΣ ΝΟΤΙΟΥ ΕΥΡΩΠΗΣ) ΜΕ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΗ ΣΤΑ ΚΡΑΤΗ ΤΗΣ ΑΝΕΞΑΡΤΗΣΙΑΣ ΠΑΡΑΓΩΓΙΚΩΝ ΤΟΜΕΩΝ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΥΤΑΡΚΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΠΡΟΣΧΗΜΑ ΜΕΣΩ ΑΝΕΞΕΛΕΚΤΩΝ ΕΠΙΧΟΡΗΓΗΣΕΩΝ ΤΗΣ ΙΣΧΥΡΟΠΟΙΗΣΗΣ ΤΗΣ Ε.ΕΝΩΣΗΣ.
ΚΑΤ΄ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΚΑΙ ΩΣ ΑΙΤΙΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ Ο "ΛΑΪΚΙΣΜΟΣ" ΩΣ ΕΝΝΟΙΑ ΣΕ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΤΙΣ ΔΙΑΦΟΡΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΕΞΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ ΑΥΤΕΣ ΤΙΣ ΥΠΕΡΔΙΕΘΝΕΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΠΟΚΤΑ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΙΣΤΙΚΑ ΔΙΑΦΟΡΕΤΙΚΗ ΟΠΤΙΚΗ.
ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΙΑ ΕΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΜΗ ΠΡΟΣΩΠΟΠΟΙΗΜΕΝΟ ΥΠΕΡΔΙΕΘΝΕΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΑΡΚΕΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ "ΔΙΑΝΟΟΥΜΕΝΟΙ" ΠΟΥ ΥΠΗΡΕΤΗΣΑΝ Ή ΕΚΠΛΗΡΩΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΕΘΝΕΙΣ ΛΕΣΧΕΣ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΑΤΖΕΝΤΕΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΕΠΙΧΕΙΡΗΜΑ ΜΕ ΤΙΣ ΤΡΟΠΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΩΝ ΕΠΟΜΕΝΩΝ ΔΕΚΑΕΤΙΩΝ.
ΩΣΤΟΣΟ ΔΕΝ ΘΑ ΕΠΙΜΕΙΝΟΥΜΕ ΣΤΗ ΔΙΑΜΟΡΦΩΣΗ ΤΗΣ ΑΠΟΨΗΣ ΠΕΡΙ ΛΑΪΚΙΣΜΟΥ ΓΙΑ ΤΟΝ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΟ ΛΟΓΟ ΠΩΣ ΥΠΑΡΧΟΥΝ 'ΛΑΪΚΙΣΤΕΣ' ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΥΜΦΕΡΟΝΤΑ ΤΟΥΣ, ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΙ ΑΠΟ ΤΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΩΣ ΔΙΑΦΟΡΟΠΟΙΗΜΕΝΟΙ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΙ Ή ΑΠΕΧΟΝΤΕΣ, Ή ΑΤΟΜΑ ΠΟΥ ΨΗΦΙΖΟΥΝ ΣΥΝΗΘΩΣ ΚΑΠΟΙΟ ΑΠΟ ΤΑ ΜΗ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΘΕΩΡΩΝΤΑΣ ΤΑ ΩΣ ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ ΕΝΑΛΛΑΚΤΙΚΑ.
ΕΝ ΟΛΙΓΟΙΣ, ΕΑΝ ΣΕ ΑΛΛΕΣ ΧΩΡΕΣ ΕΝΔΕΧΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΓΚΡΟΤΗΜΕΝΕΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΠΟΥ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΠΩΣ ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ ΤΙΣ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΩΝ ΠΟΛΙΤΩΝ , ΔΕΝ ΦΑΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΙ ΑΝΑΛΟΓΟ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ. ΚΑΤΑ ΔΕΥΤΕΡΟΝ ΣΕ ΕΚΛΟΓΕΣ ΤΟ ΚΙΝΗΤΡΟ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟ ΑΠΟΡΡΟΙΑ ΚΑΙ ΩΣ ΑΝΤΙΣΤΟΙΧΟ ΓΝΩΣΙΟΛΟΓΙΚΟΥ ΕΠΙΠΕΔΟΥ ΕΝΩ ΕΞΑΡΤΑΤΑΙ ΕΠΙΣΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΑ ΚΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΣΥΜΦΕΡΟΝ ΤΟΥ ΨΗΦΟΦΟΡΟΥ.... (ΜΙΚΡΟ ΄Η ΜΕΓΑΛΟ ΚΟΜΜΑΤΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ ΣΕ ΑΣΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ, ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΟΡΘΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΠΟΛΙΤΙΣΤΙΚΕΣ ΜΕΙΟΝΟΤΗΤΕΣ) ΜΕ ΤΗΝ ΑΝΑΛΟΓΗ ΚΟΜΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΩΘΗΣΗ.
ΕΑΝ ΑΥΤΕΣ ΚΑΙ ΜΟΝΟΝ ΟΙ ΠΑΡΑΜΕΤΡΟΙ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΝ ΤΗΝ ΑΝΗΣΥΧΙΑ ΤΩΝ "ΠΟΛΙΤΙΚΟΠΟΙΗΜΕΝΩΝ" ΓΙΑ ΤΟ ΠΟΣΟΙ ΘΑ ΨΗΦΙΣΟΥΝ ΩΣΤΕ ΝΑ ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΗΘΕΙ ΚΑΤΙ ΠΡΟΔΙΕΓΡΑΜΜΕΝΟ, ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΟΥΣΤΑΤΑ ΜΙΑ ΧΕΙΡΙΣΤΗ ΕΚΤΡΟΠΗ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΓΕΙ ΤΗ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ ΑΠΑΙΤΩΝΤΑΣ ΑΠΛΩΣ ΕΞΟΥΣΙΟΔΟΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΟΝ "ΛΑΟ".
ΕΠΕΙΔΗ ΟΙ ΓΕΝΙΚΕΣ ΑΞΙΩΣΕΙΣ ΕΧΟΥΝ ΜΗΔΑΜΙΝΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΣΥΝΟΔΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΑΙΤΙΟΛΟΓΗΣΗ ΤΟ ΜΟΝΟ ΕΝΔΙΑΦΕΡΟΝ ΕΧΟΥΝ ΟΙ ΑΝΑΠΟΦΑΣΙΣΤΟΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑ ΠΟΣΟ Ή ΟΧΙ, ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΝ ΝΑ ΕΧΟΥΝ "ΣΥΝΔΙΑΛΛΑΓΕΣ" ΜΕ ΤΑ ΠΑΡΑΓΩΓΑ ΕΞΩΘΕΝ ΠΡΟΚΑΘΟΡΙΣΜΕΝΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΑΥΤΟΥ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΣΥΣΤΗΜΑΤΟΣ.
The fraud of feminism - E.Belfort Bax
Bax was a passionate advocate for the social and legal rights of men, which he saw as lacking in comparison to the legal rights of women. His first major article on the subject was Some Bourgeois Idols, Or Ideals, Reals, and Shams (1886), in which he proposed that women were privileged under law at the expense of men...
https://en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Belfort_Bax#Men's_rights_advocacy
fraudoffeminismbaxbelfort
https://en.wikipedia.org/wiki/Ernest_Belfort_Bax#Men's_rights_advocacy
fraudoffeminismbaxbelfort
Ο ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΟΣ ΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΣΟΜΥΚΗΝΑΪΚΗ ΚΑΙ ΟΜΗΡΙΚΗ ΣΤΗΝ ΚΛΑΣΙΚΗ ΕΠΟΧΗ ΜΙΑΣ ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΗΣ ΕΝΝΟΙΑΣ
Ίσως δεν υπάρχει άλλη ιδέα, ή έννοια, ή διαχρονική αντίληψη που έχει προκαλέσει διαχρονικά τόσο ατέρμονες συζητήσεις και θεωρητική ενασχόληση όσο η έννοια της Ελευθερίας.
Σε μια πρώτη προσέγγιση για της αποσαφήνιση του ορισμού της, δεν είναι εύκολο να δοθεί ένας γενικός ορισμός ώστε να περιγραφεί ικανοποιητικά ανταποκρινόμενος σε όλο το εννοιολογικό εύρος της πολυσύνθετης σημασίας στον αρχαϊκό αρχαίο κόσμο.
Πρόκειται για ένα πολυσήμαντο περιεχόμενο, που για να σκιαγραφηθεί -περιληπτικά στην ολότητά του - απαιτείται η προσφυγή σε ευρύτατα πεδία διανόησης, αλλά και παραπομπές σε συνακόλουθες κοινωνικοπολιτιστικές εκφάνσεις.
Στην περίπτωση που περιγραφεί μόνο ως ένα πλαίσιο ατομικών δικαιωμάτων, προνομίων και εξουσιών ο ορισμός αφενός θα είναι ατελής και αρκετά υποκειμενικός, άνευ ανταπόκρισης μόνο σε μια συγκεκριμένη κοινωνική ή νομική και κρατική πραγματικότητα της Ιστορίας αφήνοντας έξω ουσιαστικές ερμηνείες και αποδόσεις αυτής της έννοιας.
Η ελευθερία στην αρχαιότητα σκιαγράφονταν κάτι πολύ ανώτερο ως επίτευξη από ένα απλό πεδίο καθορισμένο από μια νομοθετική ρύθμιση, έναν κατάλογο αστικών δικαιωμάτων. Ήταν και μια υπόθεση εσωτερική, μια υγειή παρόρμηση προτύπων, κυρίως στον ομηρικό κόσμο και αναφορικά ενός πολιτιστικού πλαισίου Πόλης-κράτους. Αυτό όμως δε σημαίνει ότι η κατάταξη αυτής της έννοιας είναι καταχραστικά άμετρα ανταγωνιστική για ευτελή ζητήματα.
Από τις απαρχές της ελληνικής ιστορίας είναι δυνατόν να αντιληφθεί κανείς τον πολιτισμικό σχηματισμό και περιεχόμενο αυτής της έννοιας.
Ένας καλύτερος τρόπος για την κατανόηση είναι η αναζήτηση στις σημασιολογικές απαρχές της. Ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή χρησιμοποιείται η έννοια της ελευθερίας, ή ακριβολογώντας ήταν ήδη σε χρήση ο όρος ελεύθερος εμπεριέχοντας κάποιες σοβαρές σημασίες πολιτικής κοινωνικής και οικονομικής χροιάς. Στις πινακίδες της Πύλου συναντάται η λέξη ( e-re-u-te-ro -a και στα δύο γένη), και πιθανότατα σημαίνει τον ‘απαλλαγμένο από φόρους’, χωρίς όμως να έχει άμεσα ‘ηθικό’ περιεχόμενο.
Η πρωιμότερη πάντως εμφάνιση της έννοιας της ελευθερίας στην αρχαιοελληνική γραμματεία εξυφαίνεται στα ομηρικά έπη.
Ο Όμηρος, έχοντας αξιοποιήσει ήδη γνωστούς μύθους κληροδότησε στον κόσμο ένα μοναδικό πνευματικό δημιούργημα, διαχρονικό σημείο αναφοράς.
Ο κόσμος των Ομηρικών επών διαπνέεται από υψηλά ιδανικά με τον πόλεμο να αποτελεί υπέρτατη πρόκληση και μοναδική ευκαιρία καταξίωσης συνυφασμένη της υστεροφημίας ενώ ίδια η φύση και ιδιότητες των θεών στα έπη δεν ήταν ξένη και διαφορετική από εκείνη των ανθρώπων, αφού εκείνοι θα είχαν όλο το φάσμα των ανθρώπινων εκδηλώσεων συμπεριλαμβανομένων παθών, ζηλοτυπιών και αδυναμιών.
Παραλλήλως σε αυτή την κοσμοθέαση για τη διαμόρφωση της έννοιας της ελευθερίας σε πολιτισμικό επίπεδο έδωσε την μέγιστη κοσμογονική επίδραση ο κόσμος των μυθολογικών ηρώων της ύστερης μινωικής εποχής εκεί που η έννοια της ελευθερίας αποκτά εξαιρετικά αλτρουιστικά και κοινωνικά πολυσύνθετα χαρακτηριστικά μέσω Ηράκλειων άθλων και μετάβασης από μια εποχή και καθεστώς στη μέση μυκηναϊκή εποχή.
Η παρουσία και διενέξεις των Λαπιθών και των κενταύρων κατά τη μέση Μυκηναϊκή περίοδο, καθώς και οι ανακατατάξεις μέχρι την ιστορική εποχή, θεωρούμε πως αποτέλεσε το σημαντικότερο μέρος διαμόρφωσης του Ελληνικού αρχαϊκού κόσμου συμπεριλαμβανόμενης της θρησκευτικής κοσμοθέασης με βάση την ηρωογονία. Η επίδραση των Ομηρικών και η μυθολογική κληρονομιά έδωσε την αναζήτηση μιας νομοτέλειας και δύναμης υπεύθυνης για τα πάντα, από τη διατύπωση του δικαίου και στο σχηματισμό της ιδέας ενός σύμπαντος δομημένου με συγκεκριμένους νόμους και αρχές που διαπνεόταν από ταυτόσημες αξίες κοινά αποδεκτές.
Μετά το πέρας των μυθικών ηρώων θα προκύψει αργότερα ένας νέος ελληνικός κόσμος γύρω στις αρχές του 8ου π.Χ. αιώνα με ένα είδος πολιτειακής οργάνωσης, η ‘πόλις-κράτος’.
Μολονότι δεν είναι απόλυτα βεβαιωμένη η απαρχή, σταδιακά καθιερώθηκε στο μεγαλύτερο τμήμα του ελληνικού κόσμου παραμένοντας η βασική, η κατεξοχήν ελληνική μορφή οργάνωσης μέχρι και τα ελληνιστικά χρόνια, οπότε και ο θεσμός θα παρακμάσει δίνοντας τη θέση του σε εκτεταμένα βασίλεια και νέες μορφές συμμαχιών απ΄αυτές των ομηρικών περιγραφών.
Χαρακτηριστικό γνώρισμα των πόλεων θα ήταν η ανεξαρτησία τους, τόσο εξωτερικά, σε σύγκριση με τις άλλες κοινότητες όσο και στην εσωτερική τους δομή. Η ανεξαρτησία αυτή θα συναπτόταν άμεσα με τις έννοιες της ελευθερίας και της αυτονομίας, με το δικαίωμα δηλαδή των πόλεων-κρατών να ζουν σύμφωνα με δικούς τους νόμους.
Οι πόλεις της αρχαϊκής εποχής δεν είχαν βέβαια αναπτύξει πλήρως τα χαρακτηριστικά και τους θεσμούς που θα διαμορφωθούν κατά την κλασική περίοδο, θα είναι όμως η εποχή κατά την οποία θα τεθούν οι βάσεις για τους νεώτερους μετασχηματισμούς.
Θα είναι η περίοδος κατά την οποία οι ειδικές οικονομικές και κοινωνικές συνθήκες θα δημιουργήσουν την αξίωση για ολοένα και εναργέστερη συμμετοχή του πληθυσμού στις μορφές εξουσίας, ως απόρροια της αναβάθμισης του ρόλου των κοινωνικών τάξεων.
Η εφεύρεση του νομίσματος, η προώθηση των οικονομικών συναλλαγών και του εμπορίου, η ανάδυση μιας ισχυρής αγροτικής τάξης θα φέρουν στο προσκήνιο παράγοντες που δεν υπήρχαν στις προγενέστερες εποχές.
Η ομηρικού τύπου απόδοση της βασιλείας είχε παραμεριστεί και μετασχηματίστηκε στην αριστοκρατία έχοντας εδραιωθεί κατά την ίδρυση των πόλεων-κρατών ενώ η καθιέρωση του εθιμικού δικαίου θα αποτελέσει ένα από τα αιτήματα των δυναμικών κινήσεων, των ‘στάσεων’ κατά τον 7ο και 6ο π.χ. αιώνα, αίτημα το οποίο σε πολλές περιπτώσεις θα δικαιωθεί με την ανάθεση έκτακτων εξουσιών σε προσωπικότητες κοινής αποδοχής.
Οι ‘νομοθέται’ μορφές που σε ορισμένες περιπτώσεις βρίσκονται στο μεταίχμιο του θρύλου και της ιστορίας θα καταρτίσουν τις πρώτες ελληνικές νομοθεσίες, προχωρώντας σε ορισμένες περιπτώσεις, εκτός από την καταγραφή των νόμων, στο μετασχηματισμό του πολιτεύματος.
Σε ορισμένες περιπτώσεις η συμμετοχή στις λήψεις αποφάσεων διευρύνθηκε άλλοτε πολύ περιορισμένα μέσω της ολιγαρχίας κυρίως λόγω μέσω της οικονομικής επιρροής και ισχύος. Η συνείδηση από όλους τους Έλληνες της κοινής καταγωγής, εθίμων και γλώσσας ενισχύθηκε στην Αρχαϊκή περίοδο ενώ δημιουργήθηκε ένα αίσθημα τοπικισμού
το οποίο σχετιζόταν με την ανάπτυξη των πόλεων-κρατών και η καθιέρωση του δικαίου κατά την Αρχαϊκή περίοδο οφείλεται στη χρήση της γραφής.
Στην Αθήνα προσδιορίζονται σαφέστερα μεταξύ του 8ου και του 6ου αιώνα π.X. Ο δήμος, μια μορφή κοινωνικής συγκρότησης γνωστή από παλαιότερες εποχές, είναι ο τελευταίος που αποκτά θεσμοθετημένη υπόσταση στα τέλη του 6ου αιώνα π.X. διαφοροποιημένα από την συγκρότηση της μεσομυκηναϊκής περιόδου.
Η έννοια της ελευθερίας ήταν επακόλουθο αντικειμενικώς ή υποκειμενικώς να μετασχηματίζεται όσον αφορά την αντίληψη επ΄αυτού σε σχέση με τα προγενέστερα Ομηρικά ή πολιτιστικά-οικονομικά χαρακτηριστικά της. Η κλασική εποχή έδωσε και το ανάλογο έρεισμα στον φιλόσοφο Αριστοτέλη να ενασχοληθεί με τις εκτροπές των πολιτευμάτων.
Το γενικότερο κίνητρο των νομοθεσιών απέβλεπε στον κατευνασμό των διαφορών μεταξύ των ελεύθερων πολιτών, με την εφαρμογή ορισμένων γενικών ρητρών και αρχών μέσα στις οποίες συγκαταλέγεται και η ελευθερία σε πολιτικό επίπεδο, είτε ως ελευθερία
της βούλησης.
Η συμμετοχή του πολίτη στην άσκηση της νομοθετικής, εκτελεστικής και δικαστικής εξουσίας καθίσταται πλέον δικαίωμα στην περίπτωση των Αθηνών και με περιορισμούς στη λυκούργεια λακωνική πολιτεία.
Με τις μεταρρυθμίσεις μάλιστα του Σόλωνα, με τη λεγόμενη ‘σεισάχθεια’ θα καταργούνταν ρητά ο θεσμός του δανεισμού επί σώμασιν αυτο-ενεχυριασμού που είχε οδηγήσει πολλούς Αθηναίους στη στέρηση της προσωπικής τους ελευθερίας καθιστώντας τους δούλους.
Αυτό πάντως που φαίνεται να αποκτά ιδιαίτερη σημασία κατά το διάστημα της μορφοποίησης της πόλεως – κράτους είναι η καθολική υπεροχή του Νόμου, καθώς αυτός είναι που εξασφαλίζει τη λειτουργία των θεσμών της πόλεως ως εγγυητικά της ελευθερίας.
Ωστόσο τα πολιτικά πάθη δεν επρόκειτο να κατευναστούν ομαλά ούτε ύστερα από την τυπική καθίδρυση θεσμών που εγγυούνταν μεγαλύτερη και διευρυμένη συμμετοχή πολιτών στη λήψη αποφάσεων.
Οι μεγάλες έριδες ανάμεσα σε ισχυρές οικογένειες οι οποίες στην προσπάθειά τους να διατηρήσουν την εξουσία χρησιμοποίησαν τη λαϊκή δυσαρέσκεια ως ισχυρότατο μέσο πίεσης.
Δυσαρεστημένοι ευγενείς, παρουσιάζονταν ως αυτόκλητοι ηγέτες-σωτήρες επιδιώκοντας να εκδιώξουν τους πολιτικούς τους αντιπάλους και να αποβούν οι αδιαμφισβήτητοι κυρίαρχοι. Στην περίπτωση που αυτοί οι ηγέτες καταλάμβαναν την εξουσία συνήθως μετασχημάτιζαν το πολίτευμα σε ολιγαρχικό, ασκώντας στρατιωτικά την εξουσία με σχετική ανοχή του πληθυσμού.
Ένας από τους αρχαιότερους νομοθέτες, για τον οποίο όμως δεν είναι βέβαιο αν υπήρξε πραγματικά ή πρόκειται για μυθικό πρόσωπο, ήταν ο Λυκούργος της Σπάρτης. Η ιδιαιτερότητα της μορφής του συνδέεται με το γεγονός ότι ο ίδιος απαγόρευσε να καταγραφούν οι νόμοι που θέσπισε, αλλά ταυτόχρονα πρόβλεψε και αυστηρή τιμωρία σε όποιον επιχειρούσε να τους αλλάξει τη ρήτρα, όπως αποκαλούνταν ο νόμος στη Σπάρτη που υποδηλώνει τον προφορικό του χαρακτήρα.
Το σκεπτικό νομοθεσιών που εισήγαγε, οδήγησε την Σπάρτη στην Ευνομία. Κυρίαρχο γνώρισμα του νομοθετικού του έργου, είναι ότι δεν εισήγαγε στην πόλη πληθώρα νόμων, αλλά θεσμών, με το σκεπτικό ότι οι νόμοι είναι ευμετάβλητοι, ενώ οι θεσμοί συνιστώντας παραδόσεις, αποτελούν συνήθειες που θα καταστούν σύμφυτες και θα εδραιωθούν αιώνια.
Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν ότι οι παλαιότεροι γραπτοί νόμοι ήταν του Ζάλευκου για τους Επιζεφύριους Λοκρούς και τους χρονολογούσαν συμβατικά γύρω στο 662 π.X.O ίδιος ο Ζάλευκος μάλιστα ισχυριζόταν ότι τους είχε παραλάβει από την Αθηνά.
Η απόδοση των νόμων σε θεία έμπνευση αποτελούσε κοινό φαινόμενο στους πρώιμους νομοθέτες που περιβάλουν το έργο τους με τον αναγκαίο σεβασμό και να εξασφαλίσουν την πιστή τήρηση του.
Κατά την ίδια περίοδο εκείνη των βραχύβιων τυραννιών και της Δημοκρατίας επρόκειτο να γίνει μια επίδραση, συμπληρώνοντας ή αμφισβητώντας τη μέχρι πρότινος απόλυτα μυθολογική αντιμετώπιση του κόσμου δίνοντας τη θέση της στην κλασική φιλοσοφία εκείνο το διάστημα με τη συνδρομή της διαυγούς προσπάθειας του ανθρώπου να ανακαλύψει την αλήθεια με πνεύμα απολύτως ελεύθερο.Το "εύδαιμον το ελεύθερον, το δ’ ελεύθερον το εύψυχον"- Θουκυδίδης.
Έτσι, μολονότι οι πρώτοι φιλόσοφοι είχαν πρωτίστως κοσμολογικά ενδιαφέροντα, είχε γίνει αισθητό ότι θα ήταν το έρεισμα - εφαλτήριο για την ενασχόληση σε όλα τα καίρια ζητήματα που θα απασχολούσαν στο εξής την Πόλη-κράτος. Σε όλους τους τομείς τον 6-5 αιώνα π.χ. ο Ελληνικός κόσμος βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη πολιτιστική ακμή, όσον αφορά την κοσμολογική και κοινωνική κατανόηση των πραγμάτων η οποία όμως εβρίσκονταν πάντα σε οριακή δυνατότητα διαχείρισης.
Η ελευθερία του λόγου για τους πολίτες ως μία από τις πραγματώσεις στο χώρο του ιδιωτικού και δημόσιου βίου. Βλέπε: Δημόκριτος απ. 226, βλ επίσης Ευριπίδη Ίων 670-675 και Ιππόλυτος 421-423.Εκείνο το διάστημα η ελευθερία του λόγου ήταν άμεσα συνυφασμένη με την ελευθερία της σκέψης, με την οποία έχουν συνάφεια τόσο με τα πνευματικά επιτεύγματα των Ελλήνων της κλασικής εποχής όσο όμως και με διενέξεις ή και αναίτιες διώξεις ανθρώπων της διανόησης.
Δεν πρέπει να παραλείψουμε πως η Ελευθερία ως έννοια δοκιμάζονταν συνεχώς υπό τις ιστορικές συνθήκες δεδομένης της δίωξης αρκετών μεγάλων Φιλόσοφων ακόμα και σε πολιτεύματα που τοποθετούνται ως η πολιτειακή επιτομή για την ελευθερία των πολιτών. Διογένης Λαέρτιος «Τον σοφόν μόνον ελεύθερον τους δε φαύλους δούλους»
Η περισπούδαστη αυτοχθονία των Αθηναίων ήταν αυτή που θα αναδείκνυε τις ύψιστες συσχετίσεις της ελευθερίας δια της φιλοσοφίας.
Μια πρώτης τάξεως έκφανση είναι η επίδρασή της θα αποδεικνύονταν τελικά κοσμογονική στους Έλληνες θα παρουσιάζονταν στην αρχή του 5ου αιώνα με τα Μηδικά. Η έκβαση των μηδικών καθιερώθηκε στη συνείδηση των Ελλήνων την πεποίθηση ότι η έννοια
της ελευθερίας μπορεί να γίνει κατανοητή και να αποτελέσει βιωμένη εμπειρία μόνο μέσα –σε ένα πρώτο επίπεδο- καθεστώς ‘εθνικής’ ανεξαρτησίας. Παράλληλα και ανέκαθεν η έννοια της ελευθερίας ως προς το περιεχόμενο της δοκιμάζονταν και μέσω του κινδύνου οριστικής απώλειας.
Μόνο με τους θεσμούς που είχαν αναπτυχθεί στην πόλη – κράτος η ελευθερία σε ένα πρώτο λοιπόν επίπεδο θα καταστεί κατά πρώτον ταυτόσημη με την έννοια της εθνικής ανεξαρτησίας. Η έννοια ωστόσο δεν είναι μόνο μια δέσμη προνομίων, είναι και μια εσωτερική κατάκτηση, η οποία ίσως τελικά να είναι μια εξίσου απαραίτητη προϋπόθεση προκειμένου να αποκτήσει ουσιαστικό νόημα η ύπαρξη της εξωτερικής ελευθερίας.
Έτσι, μέσα στη σχετικότητά της μπορεί να αποβεί ως η πλέον η δύναμη και ουσιαστικός μοναδικός παράγοντας που κινούν αίτιο ανάπτυξης και συγκρότησης ολόκληρου πολιτισμού, άλλοτε αναθεωρήσεων καθεστώτων μέσω αυτής της εννοιολογικής σχετικότητας και περιεχομένου που ξεπερνά τους σύγχρονους καθιερωμένους πολιτικο-ιδεολογικούς διαχωρισμούς ή συμβολικές συσχετίσεις χωρίς να καθίσταται εννοιολογικό αντικείμενο οικειοποίησης αν και οι παρεκκλίσεις από τους αρχαίους φιλόσοφους έχουν επισημανθεί.
Από την μυκηναϊκή και Ομηρική και κλασική φιλοσοφική εποχή και την έκφανση διάφορων πολιτευμάτων η ελληνική ελευθερία προϋποθέτει μια παράξενα φαινομενική αντίφαση να είναι παράλληλα κάτι το ιερό - μυθικής καταβολής - και ανθρώπινο σύμφυτο συνάμα δημιούργημα.
Αυτή η σχετικότητα του κυρίως κλασικού περιεχομένου, ως μια ευρύτατη πολιτιστική - φιλοσοφική και ιερή έννοια, κληροδότησε αντιστοίχως στον δυτικό πολιτισμό εν μέσω των μετασχηματισμών και υπό διαφορετικές περιστάσεις και προϋποθέσεις ζητημάτων την έννοια της Ελευθερίας καθώς και αγώνες για την κατάκτησή της ή την επιβεβαίωση ύπαρξης και διαφύλαξη της.
Εξάλλου οι παραδόσεις για το συγκεκριμένο θέμα και της εννοιολογικής απόδοσης χάνονται στα όρια των θρύλων και εξυφαίνονται στη συλλογική αντίληψη των μύθων και στις απαρχές της ιστορικής εποχής.
πηγές αποσπάσματα και παραπομπές
The concept of Manumission and the status of manumitted slaves
in the ancient Greek world,
Leiden-Boston 2005
Γνωμικά γενικά περί της Ελευθερίας
Ventris-Chadwick σελ 298,393 & wikipedia
Bostford Robinson, Αρχαία Ελληνική Ιστορία Αθήνα 1979.
J Romilly, Η Αρχαία Ελλάδα σε Αναζήτηση της Ελευθερίας σελ 274-276
Herbert J. Muller, Eλευθερία στον αρχαίο κόσμο, σελ 160
Wilcken Αρχαία ελληνική Ιστορία σελ 86
Η ΑΤΖΕΝΤΑ 2030 ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΙ ΜΕΡΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΙΕΣ ΚΗΡΥΣΣΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΒΑΛΟΥΝ ΔΙΕΘΝΩΣ ΠΡΑΞΙΚΟΠΗΜΑΤΙΚΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΕΘΝΙΚΗΣ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ - ΕΜΜΕΣΩΣ ΠΛΗΝ ΣΑΦΩΣ "ΝΟΜΙΜΟΠΟΙΟΥΝ" ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΕΠΟΙΚΙΣΜΟΥ ΠΑΡΑΚΑΠΤΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΨΗΦΙΣΜΑ 61/295
Στην Ελλάδα εδώ και μεγάλο χρονικό διάστημα εξαιτίας επονείδιστων πολιτικών αποφάσεων συνειδητά μειοδοτικών ερχόμαστε αντιμέτωποι με τη δημογραφική μας συρρίκνωση, το προστάδιο λεηλασίας και βλέψεων εις βάρος της εθνικής μας κυριαρχίας από όλες τις γειτονικές χώρες.
Τα φαινόμενα και οι ορατές πρωτόγνωρες μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που συναντώνται:
Η αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα και η αλλοίωση της πληθυσμιακής-θρησκευτικής ισορροπίας ποσοστών στη Χώρα.
Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με την εκδίωξη των Ελλήνων κατοίκων λόγω οικονομικής πολιτικής του ίδιου του Ελληνικού Κράτους.
Η αλλαγή του ισοζυγίου δυνάμεων και ο επερχόμενος επηρεασμός των εκλογών καθιερώνοντας έναν δημογραφικό "ανταγωνισμό" θρησκευτικο-πολιτιστικής "συγκυριαρχίας"ώστε να τίθεται θέμα προσεταιρισμού μέσω μειονοτικών κομμάτων ή πληθυσμών από θρησκευτικά προσκείμενες γειτονικές και μη, χώρες σε σχέση με τους αλλοδαπούς που θα πολιτογραφούνται.
Τα άνωθεν αναφέρονται ως ενδεικτικά των επιπτώσεων της γεωπολιτικής δημογραφικής αλλοίωσης, ενώ πλέον συναντάται και (ο εν είδει) εποικισμός που συντελείται γενικευμένα εν καιρώ ειρήνης, ο οποίος αλλοιώνει με γεωστρατηγικές και πολιτιστικές σκοπιμότητες και προεκτάσεις τη δημογραφική και πολιτιστική σύνθεση του πληθυσμού μιας χώρας.
Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται μέσω της κατασκευής τεχνητώς τετελεσμένων ανάπτυξης και εγκατάστασης εθνοτικών ομάδων παραλλήλως με πολιτικές "θετικής δράσης", ή καθιέρωση "ουδετερόθρησκου κράτους" όπου και κατά συνέπεια παρατηρείται σειρά κοινωνικών δυνητικών αλλά και αναμενόμενων φαινομένων που παρήχθησαν (εξαιτίας αυτής της πολιτικής) όπως ασύμμετρη διατάραξη της διεθνούς ειρήνης και φονταμενταλισμός, εισαγόμενη αύξηση κάθε είδους εγκληματικότητας εν είδη πειραματισμού κατ΄ αντιστοιχία νομιμοποίησης πολιτικής εποικισμού στο όνομα και το ανυπόστατο πρόσχημα κάποιας δήθεν αφομοίωσης.
Οι δημιουργοί αυτής της κατάστασης φέροντες πολιτικά και νομοθετικώς και την ηθική ευθύνη είναι πολιτικοί, νομικοί και δικαστικοί λόγω της κατά συρροή παράβασης καθηκόντων, κομματικές οργανώσεις, τοπικές και πανευρωπαϊκές οργανώσεις δικαιωμάτων και ισότητας της Ε.Ε., νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, συγκεκριμένα μπλοκ χρηματοοικονομικών και κατασκευαστικών οργανισμών επιρροής που υποστηρίζουν ή και χρηματοδοτούν πολιτικές "εισαγωγής εργασίας".
Μέσω του ίδιου του Ο.Η.Ε. και Ε.Ε. καθώς και εμμέσως εκ των συντελεστών συνθηκών εμπορίου και διευκόλυνση της πολιτικής αθρόας εργασιακής ένταξης (βλέπε άρθρο εδώ) που προβλέπεται εντός της ευρωπαϊκής "Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης" (τουλάχιστον όσον αφορά κάποια τμήματα της), έχει κηρυχθεί ένας ιδιότυπος πόλεμος συγκεκαλυμμένα σε νομοθετικό επίπεδο και διατάξεων μεθοδευμένα ως ασύμμετρη επιθετική ενέργεια εναντίον της εθνικής κυριαρχίας και των πληθυσμών των κρατών της Ευρώπης ανάλογης και με τα ίδια μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα επιπτώσεων και παραγόμενων φαινομένων που αποτελούν διαχρονικά σε μεγάλο βαθμό το έρεισμα και των διαπραγματευόμενων θεμάτων ψηφισθέντων συνθηκών σε σχέση με δικαιώματα πληθυσμών σε εμπόλεμες περιοχές ή υπό κατοχικές δυνάμεις.
Αυτό συμβαίνει τουλάχιστον εδώ και δεκαπέντε χρόνια και εντάθηκε με τα φαινόμενα της "αραβικής άνοιξης" και του συριακού, αφού η είσοδος οιουδήποτε στη χώρα μας γίνεται πλέον ανενόχλητα κυρίως μέσω των δικτύων δουλεμπορίου παράλληλα με την συνδρομή από μη κυβερνητικές οργανώσεις στέλνοντας στην Ελλάδα μέσω θαλάσσης και από τα σύνορα του Έβρου από την Τουρκία όποιους και όσους θέλει με γεωπολιτικές σκοπιμότητες και ουδείς από τους εκάστοτε κυβερνώντες αξίωσε να υπάρξει ναυτικός αποκλεισμός των παράλιων της Τουρκίας και της Λιβύης, ώστε να σταματήσει αυτός ο εποικισμός και να αποτραπεί η μουσουλμανοποίηση ( ήτοι η συνεχή διαφοροποποίηση επιρροής πολιτιστικών ή εκπαιδευτικών καθιερώσεων μέσω "ουδετεροθρησκου κράτους"), και η δημογραφική αλλοίωση.
Η διαφορά πλέον είναι πως η συμφωνία για το Μεταναστευτικό "Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration" (κυρίως οικονομικίστικων ρυθμιστικών προσχημάτων περί ανάγκης δήθεν εισαγωγής εργασίας σύμφωνα και με ντιρεκτίβες της παγκόσμιας τράπεζας) αποτελεί τη συνένωση παλαιότερων συμφωνιών και διατάξεων υπό την ατζέντα 2030 όπως η Διακήρυξη της Νέας Υόρκης στη Σύνοδο του ΟΗΕ το 2016. Στα ίδια πλαίσια, ο ΟΗΕ στηρίζει απόλυτα την παγκόσμια μεταναστευτική πολιτική που επιδιώκει να καθιερώσει ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό μοντέλο, αφαιρώντας τα εθνικά σύνορα συνολικά. Η πολυπολιτισμική "πολυμορφική" κοινωνία θεωρείται ως βασικό τμήμα για την 2030 Ατζέντα, που έχει μπει ως χρονικός σκοπός υλοποίησης όλων αυτών που προτάσσει.
Το σύμφωνο επιβάλει ένα καθεστώς απεριόριστης ελεύθερης μετακίνησης και εξασφάλισης της, παρουσιάζοντας και αναγνωρίζοντας το ως δικαίωμα , αλλά δεν σέβεται κανένα δικαίωμα των υπό πληθυσμιακή συρρίκνωση Εθνών και των χωρών που υποχρεώνονται να δεχθούν τους μετακινηθέντες. Επιβάλλει ουσιαστικά την κατάργηση των συνόρων μέσω εννοιολογικής πολιτιστικής αλλοίωσης και ραγδαίας αλλαγής του νομικού υποβάθρου, εθιμικού, και διεθνούς δικαίου επ΄αυτού. "Νομιμοποιεί" άμεσα και εμμέσως πανευρωπαϊκώς με διάφορα δόλια μέσα και προσχήματα δικαιωμάτων αυτήν την κατάσταση δουλεμπορίου και ταυτοχρόνως επιβάλει "οικογενειακό προγραμματισμό" εγκληματικής πραξικοπηματικής πολιτικής εις βάρος δυτικών κοινωνιών και πληθυσμών εξαναγκάζοντας τους αυτόχθονες πληθυσμούς σε αφομοίωση ή καταστροφή του πολιτισμού τους από κυβερνητικές πραξικοπηματικές ενέργειες και αποφάσεις παράδοσης εθνικής κυριαρχίας σε δοτό προσωπικό διεθνών οργανισμών παραβιάζοντας άμεσα και τη διακήρυξη των ίδιων των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Πληθυσμών που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση με το Ψήφισμα 61/295 της 13ης Σεπτεμβρίου 2007 εδώ περισσότερα για το ψήφισμα 61/295.
Συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς διεθνώς ένα οργανωμένο δουλεμπόριο απουσίας κάθε βούλησης μεγάλων δυνάμεων να αποτρέπουν αυτές τις μετακινήσεις με υποβοηθήσεις και μέσω συνεννοήσεων με τις τοπικές κυβερνήσεις κρατών του τρίτου κόσμου, ή των αναπτυσσόμενων οικονομιών, συνδράμοντας μόνο την προπαγάνδα επικάλυψης εκλεπτυσμού μιας αντικαταστατικής πολιτικής εποικισμού, παρά του ότι οι υποστηρικτές και το επιτελικό προσωπικό της 2030 προσπαθούν να αποκρύψουν στο όνομα δήθεν του ανθρωπισμού τη μεθόδευση τους.
Ουδείς ενδιαφέρεται από τους έχοντες την ευθύνη σε διεθνείς οργανισμούς, καθιερωμένα κόμματα, μονάδες ασφαλείας. Αντιθέτως μέσω διεθνούς νομοθετικού εκτελεστικού και δικαστικού πραξικοπήματος προσπαθούν να εκλογικεύσουν το πρόβλημα και την ασύμμετρη απειλή της λαθρομετανάστευσης κατ΄ εντολών και ντιρεκτίβων της παγκόσμιας τράπεζας και εν μέσω ακατανόητων ασυναρτησιών και ετικετών περί ανάγκης "πολυμορφισμού" και σύγκρισης των ανθρώπινων κοινωνιών και της δήθεν ανάγκης πολυπολιτισμικότητας με την αξία της "βιοποικιλότητας" και της "παγκόσμιας κληρονομίας"όπως προτάσσουν στην οικουμενική διακήρυξη της UNESCO (Παρίσι 2 Νοεμβρίου 2001) για την "πολιτιστική πολυμορφία".
Ως γνωστόν αυτή η πολιτική προωθείται και επιβάλλεται ολοκληρωτικά και απόλυτα συγκεντρωτικά και γεωπολιτικά και από άποψη εμβόλιμης κοινωνικής μηχανικής δημογραφικού και πολιτιστικού περιεχομένου αποκλειστικά σε κράτη και προηγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου, δεδομένης πως η δημογραφική αλλοίωση συμπεριλαμβανομένης οικονομικών πολιτικών που εμφανώς έχουν μακροχρόνιο αρνητικό αντίκτυπο στο δημογραφικό εκλαμβάνονται ως προστάδιο γενοκτονίας.
Ενδεικτικά τα ποσοστά ανεργίας από ΔΟΕ και τον ΟΟΣΑ στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε ευρωπαϊκά κράτη ως ακόμα μια παράμετρος η οποία δείχνει πως δεν υπάρχει κανένα έρεισμα εισαγωγής εργασίας και υποβοήθησης της μετανάστευσης σε σύγκριση και με τα δεδομένα πολύ υψηλών ποσοστών ανεργίας σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Εδώ: wikipedia-ποσοστά ανεργίας/
(Βλέπε Διάσκεψη και οικουμενική διακήρυξη της UNESCO - ΠΑΡΙΣΙ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2001 unesco -cultural_diversity -pdf ως διαφαινόμενη προπαρασκευαστική της συμφωνίας στο Μαρακές και του συνολικού περιεχομένου της 2030 ή παρεμφερώς του ζητήματος "παγκόσμιας διακυβέρνησης" που τίθεται στα πλαίσια συζητήσεων και παραθέσεων του Ο.Η.Ε.).
Η Ε.Ε. και προσωπικό του Ο.Η.Ε. συμμετέχουν οργανωμένα παραθέτοντας διάφορες προσχηματικές "ανθρωπιστικές" και πανανθρώπινες προθέσεις, ή εντελώς ακατανόητες αναμείξεις με περιβαλλοντολογικά αφηγήματα απευθυνόμενοι σε πρόσωπα, παράγοντες και οργανώσεις της χρηματοπιστωτικής ελίτ για την υποστήριξη της υλοποίησης της ατζέντας, που λειτουργούν περισσότερο συνολικά ως σπασμωδικές ανυπόληπτες προφάσεις ερήμην των πολιτών. Εδώ άρθρο για την ίδρυση του κινήματος «Πανευρώπη» στη Βιέννη ήδη από το 1922, που σκόπευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ότι ο αληθινός κομμουνισμός δεν εφαρμόστηκε ποτέ και παραλλήλως πολλοί απ΄αυτούς νομίζουν ότι έχουν τώρα την απάντηση. Έτσι, μετά την έξαρση του ισλαμικού φονταμενταλισμού που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί ή να υποβιβαστεί από την δημοσιογραφία, θα υπάρχουν πάντα οι ίδιοι χρήσιμοι ηλίθιοι (όσοι δηλαδή κυρίως ενώ πολιτικά οδύρονται για την άνοδο κάποιων "άκρων", εμμένουν σε μια κατάσταση μονομερούς και συνεχούς υπεραπλούστευσης και παράλογης υποβάθμισης πολιτιστικών και οικονομικών θεμάτων) των ευρωπαϊστικών κομμάτων και νομοπαρασκευαστικών επιτροπών της δικτατορίας της Ε.Ε. και των Βρυξελλών, ή της παγκόσμιας τράπεζας ως τμήμα του Ο.Η.Ε., που θα διαδίδουν ότι απλά δεν ενσωματώθηκαν σωστά οι θρησκευτικές μειονότητες. Επιδιώκουν να συνενώσουν τόσο τον κομμουνισμό όσο και τις πολυπληθείς εισαγώμενες θρησκευτικές, θρησκευτικο-πολιτιστικές και εθνοτικές μειονότητες και κατ΄επέκταση πληθυσμούς εισαγωγής φθηνής εργασίας για να παράγουν αντικαταστατικώς ένα μετασχηματισμένο μετά"δημοκρατικό" και μετά"κομμουνιστικό"και νεοφεουδαλιστικό υπερφίαλο ουτοπικό πολυπολιτισμικό αποτέλεσμα κάτω από αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες περί "βιώσιμης ανάπτυξης" και περιβαλλοντολογικής μεταναστευτικής κρίσης.
Όλες αυτές οι βαρύγδουπες διακηρύξεις οι οποίες δημοσιοποιούνται με αντίστοιχο παρεμφερές περιεχόμενο σε μέσα ενημέρωσης, με αναφορές στο περιβάλλον, τον ανθρωπισμό, τον έλεγχο των γεννήσεων σε γηρασμένες κοινωνίες με σοβαρά δημογραφικά προβλήματα υποτίθεται για τη σωτηρία της γης, έχουν περισσότερο το ρόλο αφηγηματικής προπαγανδιστικής ημι-συγκάλυψης των πραγματικών προθέσεων και των οικονομικο-πολιτιστικών διαδικασιών που μεθοδεύονται μέσω νομιμοφανών τάχα εκλεπτυσμένων προσχημάτων από διεθνείς οργανισμούς. Με μια προσεκτικότερη ανασκόπηση φαίνεται πως δεν τις αποκρύπτουν και ιδιαίτερα.
Η Liberation, απορίας άξιον σε τι βαθμό και έκτασης "self-hatred" κοινό αναγνωστών αναφέρεται, προτρέπει την μείωση των γεννήσεων, λανσάροντας τη γενοκτονία των Ευρωπαίων εν μέσω των ίδιων ακατανόητων παρανοϊκών προσχημάτων και ψευδοπροφάσεων για το κλίμα, ενώ πήγε ακόμα πιο πέρα την προπαγάνδα προτρέποντας τις γυναίκες να μην κάνουν παιδιά και να αφοσιωθούν στο μεταναστευτικό και την υποδοχή μεταναστών. Εδώ περισσότερα.
Στο όνομα του "ανθρωπισμού" και κάποιας πρόφασης αόριστης ανάπτυξης για μεμονωμένα οικονομικά κερδοσκοπικά συμφέροντα επιβάλλουν την καθιέρωση απειράριθμου εισαγώμενου πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και την τεχνητή κατασκευή μειονοτήτων σε ευρωπαϊκά κράτη με δεδομένο τα υψηλά και σχετικά υψηλά ποσοστά ανεργίας σε ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και άνευ οικονομικού ή πολιτιστικού αντικειμένου κάποιας διεθνούς συμφωνίας εμβόλιμης πολιτιστικής ανάμειξης ή εισαγωγή εργασίας.
Πλέον γίνεται περισσότερο κατανοητό τι διαδραματίστηκε κοινωνικά στις ΗΠΑ και αποτυπωμένα στις εκλογές ως συγκοινωνούσα αλλαγή με την Ευρωπαϊκή ευρωσκεπτικιστική μεταστροφή σε χώρες κυρίως της κεντρικής Ευρώπης, εν μέρει αλλά με μεγάλο δυναμικό του Ην. Βασιλείου και της Ιταλίας. Δεν είναι δυνατόν να βγουν άμεσα συμπεράσματα λεπτομερώς για τις μακροπρόθεσμες πολιτιστικές προθέσεις και πολιτικές αναθεωρήσεις όλων των ευρωσκεπτικιστών δυνάμεων και των μετεκλογικών ΗΠΑ, αλλά δίνονται ήδη κάποιες ενδείξεις ρήξης με την ευρωπαϊκή πολιτική ανοιχτών συνόρων, και συμφωνιών υπερφορολόγησης που επιβάλλονται από το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ε.Ε. και οργανώσεις του Ο.Η.Ε. με πρόσχημα το περιβάλλον και την εν είδει θρησκευτικής σέκτας της δήθεν κλιματικής αλλαγής των περιβαλλοντολογικών διατάξεων.
Εξ' αυτών των χωρών ξεκίνησε η διένεξη με την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής ένωσης, συμφώνων που αφορούσαν εμπορικές συμφωνίες ΗΠΑ και Ασιατικών χωρών, όπως και η διαφωνία με τη συγκεχυμένη διαχείριση των αθρόων μεταναστευτικών ροών και του προσφυγικού. Είναι γεγονός πως σχηματίζονταν ένας καλώς εννοούμενος διαχωρισμός οικονομικής γεωπολιτικής και ουσιαστικά διαφορετικής άποψης περί πολιτιστικών φαινομένων αρκετά πριν τις προπαρασκευαστικές διαδικασίες για το brexit και πριν την αλλαγή στην προεδρία των ΗΠΑ που έχουν προκαλέσει σφοδρές σπασμωδικές αντιδράσεις της ευρωπαϊστικής αριστεράς στην Ευρώπη, δηλαδή της κεντρικής πολιτικής γραμμής της Ε.Ε. και των δοτών ομόλογων ευρωπαϊκών κομματιδίων, ενώ τεκταίνεται ένας συνδυασμένος πόλεμος από τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια, την εξωτερική κεντρική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. υπό τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, φεμινιστικές οργανώσεις, περιβαλλοντικούς οργανισμούς.
Ανανεωμένο. οι συνθήκες που αφορούν την καταδίκη εποικιστικής πολιτικής ή κάποιες άλλες της ε.ε. που αφορούν κυρίως το εμπόριο προσεγγίζονται συγκριτικά ενώ κάποιες παραπομπές μεταρρυθμιστικών συνθηκών δεν είναι κατασκευασμένες για την μετανάστευση εξ΄ολοκλήρου, αλλά χρησιμοποιούνται μέσω άλλων συνθηκών ή πολιτικών.
Τα φαινόμενα και οι ορατές πρωτόγνωρες μεσοπρόθεσμες και μακροπρόθεσμες επιπτώσεις που συναντώνται:
Η αλλαγή του δημογραφικού χαρακτήρα και η αλλοίωση της πληθυσμιακής-θρησκευτικής ισορροπίας ποσοστών στη Χώρα.
Η πολιτική αυτή, σε συνδυασμό με την εκδίωξη των Ελλήνων κατοίκων λόγω οικονομικής πολιτικής του ίδιου του Ελληνικού Κράτους.
Η αλλαγή του ισοζυγίου δυνάμεων και ο επερχόμενος επηρεασμός των εκλογών καθιερώνοντας έναν δημογραφικό "ανταγωνισμό" θρησκευτικο-πολιτιστικής "συγκυριαρχίας"ώστε να τίθεται θέμα προσεταιρισμού μέσω μειονοτικών κομμάτων ή πληθυσμών από θρησκευτικά προσκείμενες γειτονικές και μη, χώρες σε σχέση με τους αλλοδαπούς που θα πολιτογραφούνται.
Τα άνωθεν αναφέρονται ως ενδεικτικά των επιπτώσεων της γεωπολιτικής δημογραφικής αλλοίωσης, ενώ πλέον συναντάται και (ο εν είδει) εποικισμός που συντελείται γενικευμένα εν καιρώ ειρήνης, ο οποίος αλλοιώνει με γεωστρατηγικές και πολιτιστικές σκοπιμότητες και προεκτάσεις τη δημογραφική και πολιτιστική σύνθεση του πληθυσμού μιας χώρας.
Τις τελευταίες δεκαετίες γίνεται μέσω της κατασκευής τεχνητώς τετελεσμένων ανάπτυξης και εγκατάστασης εθνοτικών ομάδων παραλλήλως με πολιτικές "θετικής δράσης", ή καθιέρωση "ουδετερόθρησκου κράτους" όπου και κατά συνέπεια παρατηρείται σειρά κοινωνικών δυνητικών αλλά και αναμενόμενων φαινομένων που παρήχθησαν (εξαιτίας αυτής της πολιτικής) όπως ασύμμετρη διατάραξη της διεθνούς ειρήνης και φονταμενταλισμός, εισαγόμενη αύξηση κάθε είδους εγκληματικότητας εν είδη πειραματισμού κατ΄ αντιστοιχία νομιμοποίησης πολιτικής εποικισμού στο όνομα και το ανυπόστατο πρόσχημα κάποιας δήθεν αφομοίωσης.
Οι δημιουργοί αυτής της κατάστασης φέροντες πολιτικά και νομοθετικώς και την ηθική ευθύνη είναι πολιτικοί, νομικοί και δικαστικοί λόγω της κατά συρροή παράβασης καθηκόντων, κομματικές οργανώσεις, τοπικές και πανευρωπαϊκές οργανώσεις δικαιωμάτων και ισότητας της Ε.Ε., νομοπαρασκευαστικές επιτροπές, συγκεκριμένα μπλοκ χρηματοοικονομικών και κατασκευαστικών οργανισμών επιρροής που υποστηρίζουν ή και χρηματοδοτούν πολιτικές "εισαγωγής εργασίας".
Μέσω του ίδιου του Ο.Η.Ε. και Ε.Ε. καθώς και εμμέσως εκ των συντελεστών συνθηκών εμπορίου και διευκόλυνση της πολιτικής αθρόας εργασιακής ένταξης (βλέπε άρθρο εδώ) που προβλέπεται εντός της ευρωπαϊκής "Μεταρρυθμιστικής Συνθήκης" (τουλάχιστον όσον αφορά κάποια τμήματα της), έχει κηρυχθεί ένας ιδιότυπος πόλεμος συγκεκαλυμμένα σε νομοθετικό επίπεδο και διατάξεων μεθοδευμένα ως ασύμμετρη επιθετική ενέργεια εναντίον της εθνικής κυριαρχίας και των πληθυσμών των κρατών της Ευρώπης ανάλογης και με τα ίδια μεσοπρόθεσμα ή μακροπρόθεσμα αποτελέσματα επιπτώσεων και παραγόμενων φαινομένων που αποτελούν διαχρονικά σε μεγάλο βαθμό το έρεισμα και των διαπραγματευόμενων θεμάτων ψηφισθέντων συνθηκών σε σχέση με δικαιώματα πληθυσμών σε εμπόλεμες περιοχές ή υπό κατοχικές δυνάμεις.
Αυτό συμβαίνει τουλάχιστον εδώ και δεκαπέντε χρόνια και εντάθηκε με τα φαινόμενα της "αραβικής άνοιξης" και του συριακού, αφού η είσοδος οιουδήποτε στη χώρα μας γίνεται πλέον ανενόχλητα κυρίως μέσω των δικτύων δουλεμπορίου παράλληλα με την συνδρομή από μη κυβερνητικές οργανώσεις στέλνοντας στην Ελλάδα μέσω θαλάσσης και από τα σύνορα του Έβρου από την Τουρκία όποιους και όσους θέλει με γεωπολιτικές σκοπιμότητες και ουδείς από τους εκάστοτε κυβερνώντες αξίωσε να υπάρξει ναυτικός αποκλεισμός των παράλιων της Τουρκίας και της Λιβύης, ώστε να σταματήσει αυτός ο εποικισμός και να αποτραπεί η μουσουλμανοποίηση ( ήτοι η συνεχή διαφοροποποίηση επιρροής πολιτιστικών ή εκπαιδευτικών καθιερώσεων μέσω "ουδετεροθρησκου κράτους"), και η δημογραφική αλλοίωση.
Η διαφορά πλέον είναι πως η συμφωνία για το Μεταναστευτικό "Global Compact for Safe, Orderly and Regular Migration" (κυρίως οικονομικίστικων ρυθμιστικών προσχημάτων περί ανάγκης δήθεν εισαγωγής εργασίας σύμφωνα και με ντιρεκτίβες της παγκόσμιας τράπεζας) αποτελεί τη συνένωση παλαιότερων συμφωνιών και διατάξεων υπό την ατζέντα 2030 όπως η Διακήρυξη της Νέας Υόρκης στη Σύνοδο του ΟΗΕ το 2016. Στα ίδια πλαίσια, ο ΟΗΕ στηρίζει απόλυτα την παγκόσμια μεταναστευτική πολιτική που επιδιώκει να καθιερώσει ένα ενιαίο πολυπολιτισμικό μοντέλο, αφαιρώντας τα εθνικά σύνορα συνολικά. Η πολυπολιτισμική "πολυμορφική" κοινωνία θεωρείται ως βασικό τμήμα για την 2030 Ατζέντα, που έχει μπει ως χρονικός σκοπός υλοποίησης όλων αυτών που προτάσσει.
Το σύμφωνο επιβάλει ένα καθεστώς απεριόριστης ελεύθερης μετακίνησης και εξασφάλισης της, παρουσιάζοντας και αναγνωρίζοντας το ως δικαίωμα , αλλά δεν σέβεται κανένα δικαίωμα των υπό πληθυσμιακή συρρίκνωση Εθνών και των χωρών που υποχρεώνονται να δεχθούν τους μετακινηθέντες. Επιβάλλει ουσιαστικά την κατάργηση των συνόρων μέσω εννοιολογικής πολιτιστικής αλλοίωσης και ραγδαίας αλλαγής του νομικού υποβάθρου, εθιμικού, και διεθνούς δικαίου επ΄αυτού. "Νομιμοποιεί" άμεσα και εμμέσως πανευρωπαϊκώς με διάφορα δόλια μέσα και προσχήματα δικαιωμάτων αυτήν την κατάσταση δουλεμπορίου και ταυτοχρόνως επιβάλει "οικογενειακό προγραμματισμό" εγκληματικής πραξικοπηματικής πολιτικής εις βάρος δυτικών κοινωνιών και πληθυσμών εξαναγκάζοντας τους αυτόχθονες πληθυσμούς σε αφομοίωση ή καταστροφή του πολιτισμού τους από κυβερνητικές πραξικοπηματικές ενέργειες και αποφάσεις παράδοσης εθνικής κυριαρχίας σε δοτό προσωπικό διεθνών οργανισμών παραβιάζοντας άμεσα και τη διακήρυξη των ίδιων των Ηνωμένων Εθνών για τα Δικαιώματα των Αυτοχθόνων Πληθυσμών που υιοθετήθηκε από τη Γενική Συνέλευση με το Ψήφισμα 61/295 της 13ης Σεπτεμβρίου 2007 εδώ περισσότερα για το ψήφισμα 61/295.
Συντελείται με ταχύτατους ρυθμούς διεθνώς ένα οργανωμένο δουλεμπόριο απουσίας κάθε βούλησης μεγάλων δυνάμεων να αποτρέπουν αυτές τις μετακινήσεις με υποβοηθήσεις και μέσω συνεννοήσεων με τις τοπικές κυβερνήσεις κρατών του τρίτου κόσμου, ή των αναπτυσσόμενων οικονομιών, συνδράμοντας μόνο την προπαγάνδα επικάλυψης εκλεπτυσμού μιας αντικαταστατικής πολιτικής εποικισμού, παρά του ότι οι υποστηρικτές και το επιτελικό προσωπικό της 2030 προσπαθούν να αποκρύψουν στο όνομα δήθεν του ανθρωπισμού τη μεθόδευση τους.
Ουδείς ενδιαφέρεται από τους έχοντες την ευθύνη σε διεθνείς οργανισμούς, καθιερωμένα κόμματα, μονάδες ασφαλείας. Αντιθέτως μέσω διεθνούς νομοθετικού εκτελεστικού και δικαστικού πραξικοπήματος προσπαθούν να εκλογικεύσουν το πρόβλημα και την ασύμμετρη απειλή της λαθρομετανάστευσης κατ΄ εντολών και ντιρεκτίβων της παγκόσμιας τράπεζας και εν μέσω ακατανόητων ασυναρτησιών και ετικετών περί ανάγκης "πολυμορφισμού" και σύγκρισης των ανθρώπινων κοινωνιών και της δήθεν ανάγκης πολυπολιτισμικότητας με την αξία της "βιοποικιλότητας" και της "παγκόσμιας κληρονομίας"όπως προτάσσουν στην οικουμενική διακήρυξη της UNESCO (Παρίσι 2 Νοεμβρίου 2001) για την "πολιτιστική πολυμορφία".
Ως γνωστόν αυτή η πολιτική προωθείται και επιβάλλεται ολοκληρωτικά και απόλυτα συγκεντρωτικά και γεωπολιτικά και από άποψη εμβόλιμης κοινωνικής μηχανικής δημογραφικού και πολιτιστικού περιεχομένου αποκλειστικά σε κράτη και προηγμένες κοινωνίες του δυτικού κόσμου, δεδομένης πως η δημογραφική αλλοίωση συμπεριλαμβανομένης οικονομικών πολιτικών που εμφανώς έχουν μακροχρόνιο αρνητικό αντίκτυπο στο δημογραφικό εκλαμβάνονται ως προστάδιο γενοκτονίας.
Ενδεικτικά τα ποσοστά ανεργίας από ΔΟΕ και τον ΟΟΣΑ στις αναπτυσσόμενες χώρες και σε ευρωπαϊκά κράτη ως ακόμα μια παράμετρος η οποία δείχνει πως δεν υπάρχει κανένα έρεισμα εισαγωγής εργασίας και υποβοήθησης της μετανάστευσης σε σύγκριση και με τα δεδομένα πολύ υψηλών ποσοστών ανεργίας σε πολλά ευρωπαϊκά κράτη. Εδώ: wikipedia-ποσοστά ανεργίας/
(Βλέπε Διάσκεψη και οικουμενική διακήρυξη της UNESCO - ΠΑΡΙΣΙ 2 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ 2001 unesco -cultural_diversity -pdf ως διαφαινόμενη προπαρασκευαστική της συμφωνίας στο Μαρακές και του συνολικού περιεχομένου της 2030 ή παρεμφερώς του ζητήματος "παγκόσμιας διακυβέρνησης" που τίθεται στα πλαίσια συζητήσεων και παραθέσεων του Ο.Η.Ε.).
Η Ε.Ε. και προσωπικό του Ο.Η.Ε. συμμετέχουν οργανωμένα παραθέτοντας διάφορες προσχηματικές "ανθρωπιστικές" και πανανθρώπινες προθέσεις, ή εντελώς ακατανόητες αναμείξεις με περιβαλλοντολογικά αφηγήματα απευθυνόμενοι σε πρόσωπα, παράγοντες και οργανώσεις της χρηματοπιστωτικής ελίτ για την υποστήριξη της υλοποίησης της ατζέντας, που λειτουργούν περισσότερο συνολικά ως σπασμωδικές ανυπόληπτες προφάσεις ερήμην των πολιτών. Εδώ άρθρο για την ίδρυση του κινήματος «Πανευρώπη» στη Βιέννη ήδη από το 1922, που σκόπευε στη δημιουργία μιας Νέας Παγκόσμιας Τάξης, βασισμένης σε μια ομοσπονδία των εθνών υπό την ηγεσία των Ηνωμένων Πολιτειών. Η Ευρωπαϊκή ενοποίηση θα αποτελούσε το πρώτο βήμα για την δημιουργία μιας παγκόσμιας κυβέρνησης.
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν εκείνοι που πιστεύουν ότι το πρόβλημα είναι ότι ο αληθινός κομμουνισμός δεν εφαρμόστηκε ποτέ και παραλλήλως πολλοί απ΄αυτούς νομίζουν ότι έχουν τώρα την απάντηση. Έτσι, μετά την έξαρση του ισλαμικού φονταμενταλισμού που δεν μπορεί πλέον να αγνοηθεί ή να υποβιβαστεί από την δημοσιογραφία, θα υπάρχουν πάντα οι ίδιοι χρήσιμοι ηλίθιοι (όσοι δηλαδή κυρίως ενώ πολιτικά οδύρονται για την άνοδο κάποιων "άκρων", εμμένουν σε μια κατάσταση μονομερούς και συνεχούς υπεραπλούστευσης και παράλογης υποβάθμισης πολιτιστικών και οικονομικών θεμάτων) των ευρωπαϊστικών κομμάτων και νομοπαρασκευαστικών επιτροπών της δικτατορίας της Ε.Ε. και των Βρυξελλών, ή της παγκόσμιας τράπεζας ως τμήμα του Ο.Η.Ε., που θα διαδίδουν ότι απλά δεν ενσωματώθηκαν σωστά οι θρησκευτικές μειονότητες. Επιδιώκουν να συνενώσουν τόσο τον κομμουνισμό όσο και τις πολυπληθείς εισαγώμενες θρησκευτικές, θρησκευτικο-πολιτιστικές και εθνοτικές μειονότητες και κατ΄επέκταση πληθυσμούς εισαγωγής φθηνής εργασίας για να παράγουν αντικαταστατικώς ένα μετασχηματισμένο μετά"δημοκρατικό" και μετά"κομμουνιστικό"και νεοφεουδαλιστικό υπερφίαλο ουτοπικό πολυπολιτισμικό αποτέλεσμα κάτω από αντιεπιστημονικές ασυναρτησίες περί "βιώσιμης ανάπτυξης" και περιβαλλοντολογικής μεταναστευτικής κρίσης.
Όλες αυτές οι βαρύγδουπες διακηρύξεις οι οποίες δημοσιοποιούνται με αντίστοιχο παρεμφερές περιεχόμενο σε μέσα ενημέρωσης, με αναφορές στο περιβάλλον, τον ανθρωπισμό, τον έλεγχο των γεννήσεων σε γηρασμένες κοινωνίες με σοβαρά δημογραφικά προβλήματα υποτίθεται για τη σωτηρία της γης, έχουν περισσότερο το ρόλο αφηγηματικής προπαγανδιστικής ημι-συγκάλυψης των πραγματικών προθέσεων και των οικονομικο-πολιτιστικών διαδικασιών που μεθοδεύονται μέσω νομιμοφανών τάχα εκλεπτυσμένων προσχημάτων από διεθνείς οργανισμούς. Με μια προσεκτικότερη ανασκόπηση φαίνεται πως δεν τις αποκρύπτουν και ιδιαίτερα.
Η Liberation, απορίας άξιον σε τι βαθμό και έκτασης "self-hatred" κοινό αναγνωστών αναφέρεται, προτρέπει την μείωση των γεννήσεων, λανσάροντας τη γενοκτονία των Ευρωπαίων εν μέσω των ίδιων ακατανόητων παρανοϊκών προσχημάτων και ψευδοπροφάσεων για το κλίμα, ενώ πήγε ακόμα πιο πέρα την προπαγάνδα προτρέποντας τις γυναίκες να μην κάνουν παιδιά και να αφοσιωθούν στο μεταναστευτικό και την υποδοχή μεταναστών. Εδώ περισσότερα.
Στο όνομα του "ανθρωπισμού" και κάποιας πρόφασης αόριστης ανάπτυξης για μεμονωμένα οικονομικά κερδοσκοπικά συμφέροντα επιβάλλουν την καθιέρωση απειράριθμου εισαγώμενου πάμφθηνου εργατικού δυναμικού και την τεχνητή κατασκευή μειονοτήτων σε ευρωπαϊκά κράτη με δεδομένο τα υψηλά και σχετικά υψηλά ποσοστά ανεργίας σε ευρωπαϊκές χώρες, αλλά και άνευ οικονομικού ή πολιτιστικού αντικειμένου κάποιας διεθνούς συμφωνίας εμβόλιμης πολιτιστικής ανάμειξης ή εισαγωγή εργασίας.
Πλέον γίνεται περισσότερο κατανοητό τι διαδραματίστηκε κοινωνικά στις ΗΠΑ και αποτυπωμένα στις εκλογές ως συγκοινωνούσα αλλαγή με την Ευρωπαϊκή ευρωσκεπτικιστική μεταστροφή σε χώρες κυρίως της κεντρικής Ευρώπης, εν μέρει αλλά με μεγάλο δυναμικό του Ην. Βασιλείου και της Ιταλίας. Δεν είναι δυνατόν να βγουν άμεσα συμπεράσματα λεπτομερώς για τις μακροπρόθεσμες πολιτιστικές προθέσεις και πολιτικές αναθεωρήσεις όλων των ευρωσκεπτικιστών δυνάμεων και των μετεκλογικών ΗΠΑ, αλλά δίνονται ήδη κάποιες ενδείξεις ρήξης με την ευρωπαϊκή πολιτική ανοιχτών συνόρων, και συμφωνιών υπερφορολόγησης που επιβάλλονται από το ολοκληρωτικό καθεστώς της Ε.Ε. και οργανώσεις του Ο.Η.Ε. με πρόσχημα το περιβάλλον και την εν είδει θρησκευτικής σέκτας της δήθεν κλιματικής αλλαγής των περιβαλλοντολογικών διατάξεων.
Εξ' αυτών των χωρών ξεκίνησε η διένεξη με την οικονομική πολιτική της Ευρωπαϊκής ένωσης, συμφώνων που αφορούσαν εμπορικές συμφωνίες ΗΠΑ και Ασιατικών χωρών, όπως και η διαφωνία με τη συγκεχυμένη διαχείριση των αθρόων μεταναστευτικών ροών και του προσφυγικού. Είναι γεγονός πως σχηματίζονταν ένας καλώς εννοούμενος διαχωρισμός οικονομικής γεωπολιτικής και ουσιαστικά διαφορετικής άποψης περί πολιτιστικών φαινομένων αρκετά πριν τις προπαρασκευαστικές διαδικασίες για το brexit και πριν την αλλαγή στην προεδρία των ΗΠΑ που έχουν προκαλέσει σφοδρές σπασμωδικές αντιδράσεις της ευρωπαϊστικής αριστεράς στην Ευρώπη, δηλαδή της κεντρικής πολιτικής γραμμής της Ε.Ε. και των δοτών ομόλογων ευρωπαϊκών κομματιδίων, ενώ τεκταίνεται ένας συνδυασμένος πόλεμος από τα ΜΜΕ, τα Πανεπιστήμια, την εξωτερική κεντρική οικονομική πολιτική της Ε.Ε. υπό τη συμφωνία του Παρισιού για το κλίμα, φεμινιστικές οργανώσεις, περιβαλλοντικούς οργανισμούς.
Ανανεωμένο. οι συνθήκες που αφορούν την καταδίκη εποικιστικής πολιτικής ή κάποιες άλλες της ε.ε. που αφορούν κυρίως το εμπόριο προσεγγίζονται συγκριτικά ενώ κάποιες παραπομπές μεταρρυθμιστικών συνθηκών δεν είναι κατασκευασμένες για την μετανάστευση εξ΄ολοκλήρου, αλλά χρησιμοποιούνται μέσω άλλων συνθηκών ή πολιτικών.
ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΗΣ (ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΔΙΑΛΕΚΤΟΥ)
Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, Ιστορία, Πολιτισμός
Αρχαια μακεδονική γλώσσα, ελληνιστικές επιγραφές θεματικος ιστοχωρος
Πελλα ταμπλετ κατάδεσμος (κειμενο ερωτικης αντιζηλιας μιας γυναίκας με άλλη γυναίκα)
Στις αρχές του 19ου αιώνα ο γερμανός φιλόλογος F. G. Sturz δημοσίευσε ένα μικρό βιβλίο με τίτλο De dialecto macedonica liber (Λειψία 1808) στο πλαίσιο της ιστορικοσυγκριτικής μελέτης των ινδοευρωπαϊκών γλωσσών και της ταξινόμησής τους.Ο Sturz κατέληγε στο συμπέρασμα ότι η αρχαία μακεδονική ήταν δωρική διάλεκτος, και έτσι υπήρξε ένας από τους πρώτους υποστηρικτές της «Ελληνικής Υπόθεσης». Η επιστημονική αυτή δημοσίευση έδωσε το έναυσμα για πολλές ακόμη μελέτες, οι οποίες συχνά παρέκκλιναν σημαντικά από την έγκυρη και τεκμηριωμένη παρουσίαση των δεδομένων προς οδούς καθαρής πολιτικής σκοπιμότητας. Η πενιχρή εκπροσώπηση της αρχαίας μακεδονικής στα αρχαιολογικά ευρήματα (επιγραφές), αλλά και οι πολιτικοϊστορικές συνθήκες μέχρι και τον 20ό αιώνα συνέτειναν στη διαιώνιση έντονων αντιπαραθέσεων -επιστημονικών και μη-, καθιστώντας την ταξινόμηση της ένα από τα μεγάλα ζητήματα για την ιστορία της ελληνικής γλώσσας με σαφείς, ασφαλώς, πολιτικές προεκτάσεις.
Το Κέντρο Ελληνικής Γλώσσας συνεχίζοντας το έμπρακτο ενδιαφέρον του για τη μελέτη της ελληνικής γλώσσας στη διαχρονία της και στις ποικίλες μορφές της και αξιοποιώντας τις δυνατότητες των νέων τεχνολογιών, εξέδωσε τον τετράγλωσσο τόμο (ελληνικά, αγγλικά, γαλλικά, γερμανικά) Αρχαία Μακεδονία: Γλώσσα, ιστορία, πολιτισμός (επιμ. Γ. Γιαννάκης),στον οποίο προβάλλονται οι πλέον σύγχρονες θέσεις της διεθνούς επιστημονικής κοινότητας. Τα τέσσερα κείμενα που συγκροτούν τον τόμο αποτελούν τη συμπυκνωμένη γνώση καταξιωμένων ειδικών στη μελέτη της αρχαίας Μακεδονίας και ακολουθούν μια διεπιστημονική προσέγγιση, όπως επιβάλλεται από τη φύση του ερευνώμενου θέματος. Tο πρώτο κείμενο (Michael Zahrnt, Γερμανία) εστιάζει σε θέματα σχετικά με την ιστορία της Μακεδονίας από τις απαρχές της ιστορικής περιόδου έως την ελληνιστική περίοδο, το δεύτερο (Arthur Muller, Γαλλία) ασχολείται με τα αρχαιολογικά δεδομένα, στο επόμενο (Emilio Crespo, Ισπανία) συζητούνται οι φιλολογικές μαρτυρίες και συνολικά η γλωσσική κατάσταση της αρχαίας Μακεδονίας, ενώ στο τελευταίο κεφάλαιο (Julián Méndez Dosuna, Ισπανία) γίνεται μια συστηματική συζήτηση των γλωσσικών δεδομένων. Το επίκεντρο του τόμου είναι η θέση της μακεδονικής στους κόλπους της αρχαίας ελληνικής, και ειδικότερα ως μέλους του διαλεκτικού χάρτη της αρχαίας ελληνικής, καθώς και οι ενισχυτικές μαρτυρίες από τις συναφείς επιστήμες της φιλολογίας, της ιστορίας και της αρχαιολογίας. Οι τέσσερις μελέτες του τόμου συγκλίνουν στο συμπέρασμα ότι η αρχαία Μακεδονία και η γλώσσα της αποτελούν αναπόσπαστο τμήμα του ιστορικού, πολιτισμικού και γλωσσικού τοπίου της αρχαίας Ελλάδας, έχοντας διατηρήσει ορισμένα από τα χαρακτηριστικά που πρέπει να ήταν κοινά και με τα υπόλοιπα ελληνικά φύλα σε μια παλαιότερη περίοδο. Τα δεδομένα που έφερε στο φως η νεότερη έρευνα αναδεικνύουν πόσο οικείος με καθετί ελληνικό είναι ο συγκεκριμένος γεωγραφικός-πολιτισμικός χώρος και ταυτόχρονα πόσο διαφορετικός, λόγω των ιδιαίτερων συνθηκών, και πρωτότυπος, χαρακτηριστικό κάθε μεγάλου και δημιουργικού πολιτισμού. Όσο για τη γλώσσα, αυτή εντάσσεται με βεβαιότητα πλέον στην ομάδα των βορειοδυτικών ελληνικών διαλέκτων (δωρικές).
Αναδημοσίευση από εδώ
ΥΠ. Όσον αφορά τις διιστάμενες διαφοροποιημένες γνώμες περί Αττικής, Αιολικής και Δωρικής διαλέκτου των Μακεδόνων:Η επίσημη γλώσσα του μακεδονικού κράτους δεν σχηματίστηκε βάσει Δωρικής διαλέκτου ή Αχαϊκής, αλλά της Αττικής διαλέκτου εκείνο το διάστημα κατά το οποίο στην Ελλάδα δεν υπήρχε απολύτως κοινή γλώσσα, παρά μόνο διάλεκτοι όπως η Αττική, η Ιωνική, η Αχαϊκή, η Δωρική. Αυτές οι διάλεκτοι είναι και οι επίσημες γλώσσες της κάθε πόλης-κράτους. Έτσι λοιπόν καθιερώθηκε επίσημη γλώσσα η Αττική διάλεκτο διότι είχε κύρος, δεδομένου πως σε αυτή έγραφαν μεγάλοι συγγραφείς με τελικό σχηματισμό της κοινής Ελληνικής.
Διατηρήθηκαν τα ισχυρά χαρακτηριστικά στοιχεία στην αιολική διάλεκτο των Μακεδόνων, σχεδόν μέχρι το τέλος του πέμπτου αιώνα. Προς το τέλος του πέμπτου αιώνα και κατά την διάρκεια του τετάρτου αιώνα, οι τοπικές διάλεκτοι παρήκμασαν και μια καθιερωμένη ελληνική, γνωστή αργότερα ως Κοινή, επεκράτησε παντού στις περισσότερες χώρες που μιλούσαν Ελληνικά. Από το γεγονός αυτό η Μακεδονία δεν απετέλεσε εξαίρεση.
Υπό την αρχηγία ενός Ελληνικού εξ Άργους Βασιλικού οίκου των «Τιμενίδων», ο οποίος επεδίωκε να εισαγάγει στο Μακεδονικό Βασίλειο, τις τέχνες και τον Πολιτισμό της νότιας Ελλάδας, η καθιερωμένη κοινή Ελληνική έγινε πλέον, η γενική γλώσσα και του Στρατού μέχρι το μέσον του τετάρτου αιώνα π.χ. το αργότερο.