Μην παραξενεύεστε όταν ενδιαφέρονται συνεχώς αυτοαποκαλούμενοι αριστεροί και φιλελεύθεροι για ατομικές ελευθερίες σχετικά με με γάμους ατόμων του ίδιου φύλου, για "οικονομικούς μετανάστες" και "πρόσφυγες", το άσυλο, και ποτέ για την ατομική ιδιοκτησία και το ιδιοκτησιακό καθεστώτος, ή τη διαβίωση, που αντί να ήταν μέλημα ζωτικής σημασίας για κάθε κόμμα -έχοντας και απόλυτο έρεισμα - να επαναφέρουν τουλάχιστον προ του 1975 την κατάσταση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος, το καταργούν δίνοντας αμφότερα έμφαση στην πολιτιστική ελευθεριακή ισότητα και σε καταχραστικές ερμηνείες ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Μην σας προκαλεί επίσης καμία εντύπωση που το "Δημοκρατικό τόξο" και κυρίως τα "Νεοδημοκρατικά" Μέσα μαζικής ενημέρωσης κάνουν απλώς ιδιότυπες "συμβουλευτικές" επιπλήξεις περί οικονομικών και άρα ουσιαστικώς συμπολίτευση στο σύριζα για αποφάσεις τις οποίες θα έπαιρνε έτσι κι΄αλλιώς κάθε κυβερνητικός σχηματισμός.
Ο πολιτικός διεθνής και διακομματικός σχεδιασμός στον ολοκληρωτισμό της υπό διαδικασία ομοσπονδιοποίησης Ηνωμένης Ευρώπης (και επιπροσθέτως σε κάποιες περιπτώσεις κυρίως στην περιοχή των Βαλκανίων διαδικασίας καντονοποίησης στα πλαίσια ακριβώς αυτής της ολοκλήρωσης) κινήθηκε σε μια βασική αναγνωρίσιμη νοοτροπία όσον αφορά τις δήθεν διαφοροποιήσεις και την προπαγάνδα περί κοινοβουλευτικής αντιπαλότητας: Η αριστερά ( όπως το σύριζα) ψηφίζει και περνάει νόμους - τα φιλελεύθερα κόμματα συνεχίζουν πάνω σε παγιώσεις, και αντίστροφα, σε μια συνεχή διαδικασία συγχώνευσης σε βάση πολιτιστικού μαρξισμού και ελεύθερης αγοράς, καθώς και στην κοινή αντίληψη χαλαρού και αποδυναμωμένου ιδιοκτησιακού καθεστώτος για μερικώς διαφορετικούς λόγους.
Παραλλήλως σε αυτή την πολιτικο-οικονομική κατάσταση και αντίληψη -ως εφαρμογή εξάλλου διακομματικών προτάσεων των περισσότερων συστημικών οικονομολόγων - δεν γίνεται να μην είχε κυρίαρχο ρόλο διεκπεραίωσης η "ομαλοποίηση" της δικαστικής νοοτροπίας των κατασχέσεων και πλειστηριασμών που αντιβαίνει και υπερβαίνει το δικαίωμα στην κατοικία (φαινόμενα σε Ισπανία και Ελλάδα).
Ο κοινοβουλευτισμός κυρίως στην Ελλάδα και οι διακομματικές συνεργασίες, καθότι στο εξωτερικό η φιλελεύθερη πολυσυλλεκτικότητα κομματικών συνασπισμών εμφανίστηκε αρκετά νωρίτερα, είχε παρουσιάσει εξαιρετικά πολωτικά χαρακτηριστικά μέσω αυτών των εναλλαγών των κομμάτων και παραφυάδων του "τρίτου δρόμου" και τις μετεξελίξεις του νεοδημοκρατικού σχεδιασμού, που αμφότερες με τους αντίστοιχους κοινοβουλευτικούς κομματικούς μηχανισμούς σε άλλα κράτη έχουν διαλύσει κοινωνικά την Ευρώπη και υπερχρεώσει τις χώρες της Ε.Ε. μέσα από προσωπεία και αυτοπροσδιορισμούς πολιτικών χώρων και κομμάτων της σοσιαλδημοκρατίας, της "δεξιάς" ή του φιλελευθερισμού.
Η έννοια της "Νέας Δημοκρατίας" και ο σχηματισμός κοινοβουλευτικών παρατάξεων διεθνώς με αυτή την ονομασία.
Η έννοια της νέας δημοκρατίας στη θεωρία του Μαο αποσκοπεί στην ανατροπή της φεουδαρχίας (της αυτοκρατορικής Κίνας) και στην επίτευξη ανεξαρτησίας από την αποικιοκρατία. Ωστόσο, απαλλάσσεται από τον κανόνα που πρόβλεπε ο Μαρξ και ο Λένιν ότι μια καπιταλιστική τάξη θα ακολουθούσε συνήθως έναν τέτοιο αγώνα, ζητώντας αντ' αυτού να επιδιώξει να εισέλθει άμεσα στον σοσιαλισμό μέσω μιας συμμαχίας τάξεων που παλεύουν την παλιά κυβερνητική τάξη. Ο συνασπισμός εντάσσεται υπό την ηγεσία και καθοδήγηση της εργατικής τάξης και του κομμουνιστικού κόμματος, που εργάζονται με τους κομμουνιστές ανεξάρτητα από τις ανταγωνιστικές ιδεολογίες τους, προκειμένου να επιτύχουν τον πιο άμεσο σκοπό μιας «νέας δημοκρατικής τάξης» που οι κινέζοι κομμουνιστές ελπίζουν ότι θα οδηγήσουν σε πλήρη σοσιαλισμό και κομμουνισμό, παρά τα ανταγωνιστικά ταξικά συμφέροντα των κοινωνικών τάξεων του "μπλοκ".
Με την πάροδο του χρόνου, η έννοια της νέας δημοκρατίας προσαρμόστηκε σε ρεπουμπλικανικά και φιλελεύθερα σοσιαλδημοκρατικά κόμματα σε άλλες χώρες, σε μη κομματικούς οργανισμούς "έρευνας και ανάπτυξης", και με παρόμοιες ή διαφορετικές μορφές και αιτιολογήσεις.
Άλλες προσαρμογές της έννοιας της νέας δημοκρατίας έχουν αφομοιωθεί μέσω των δημοκρατικών και Ρεπουμπλικανικών συγχωνεύσεων στις ΗΠΑ και των πολιτικών προγραμμάτων κυριάρχων φιλελεύθερων κομμάτων του "τρίτου δρόμου".
Αναφορικά, μετά από τα εκλογικά αποτελέσματα υπό την ηγεσία του Ronald Reagan στη δεκαετία του 1980, μια ομάδα εξέχοντων Δημοκρατών άρχισε να πιστεύει ότι χρειαζόταν μια ριζική αλλαγή στην οικονομική πολιτική και σε ιδέες διακυβέρνησης.
Το Δημοκρατικό Συμβούλιο Ηγεσίας (DLC) ιδρύθηκε το 1985 από τον Al From και από μια ομάδα ομοϊδεάτων πολιτικών και στρατηγικών. Υποστήριξαν την πολιτική του "τρίτου δρόμου" ως αντιστάθμισμα στις εκλογικές επιτυχίες του Ρηγκανισμού.
Οι προεδρικές εκλογές ήττες ώθησαν τους «κεντριστές» Δημοκρατικούς να δημιουργήσουν το Δημοκρατικό Συμβούλιο Ηγεσίας (DLC), μια ανεπίσημη κομματική οργάνωση που διαδραμάτισε καθοριστικό ρόλο στη μετατόπιση των πολιτικών του Δημοκρατικού Κόμματος στο «κέντρο» του αμερικανικού πολιτικού φάσματος. Οι Δημοκρατικοί πολιτικοί όπως οι γερουσιαστές Αλ Γκορ και Τζο Μπάιντεν (και οι δύο είχαν το αξίωμα του αντιπρόέδρου) συμμετείχαν στις υποθέσεις του DLC πριν από την υποψηφιότητά τους για το Δημοκρατικό Κόμμα το 1988.
Οι πολιτικές της DLC μετατόπιζαν το Δημοκρατικό Κόμμα στο "κέντρο", ωστόσο η DLC δεν θέλησε το Δημοκρατικό Κόμμα να κάνει απλώς μια στάση στη μέση. Έτσι, η DLC δήλωσε ότι οι ιδέες είναι «προοδευτικές» και ένας τρίτος τρόπος αντιμετώπισης των προβλημάτων της δεκαετίας του '90. Παραδείγματα πολιτικής της DLC μπορούν να βρεθούν στο The New American Choice Resolutions.
Ο τίτλος "Νέο-Δημοκράτης" χρησιμοποιήθηκε για λίγο από μια προοδευτική ρεφορμιστική ομάδα που περιελάμβανε τον Gary Hart και τον Eugene McCarthy το 1989 και ο όρος συνδέθηκε ευρύτερα με τις πολιτικές του Δημοκρατικού Συμβουλίου Ηγεσίας. Το 1990 μετονομάστηκε το διμηνιαίο περιοδικό Mainstream Democrat σε The New Democrat, τότε που ο κυβερνήτης Μπιλ Κλίντον παραιτήθηκε από την DLC για να ασκήσει την προεδρία των Ηνωμένων Πολιτειών κατά τις προεδρικές εκλογές του 1992, παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως «νέο δημοκράτη».
Μετά την εκλογή του 1994, ο Κλίντον βρίσκονταν μεταξύ των Δημοκρατικών και των Ρεπουμπλικάνων, καλώντας το "τριγωνισμό". Ο "Νέο-Δημοκρατισμός" αποτελεί και μια αναφορά για την εξέλιξη στο Βρετανικό Εργατικό Κόμμα "New Labor". Μεγάλο μέρος της ιδεολογίας του Νέου Εργατικού Κόμματος βασιζόταν πιθανότατα στους Νέο-Δημοκράτες, ειδικά δεδομένου ότι η ανάληψη του Μπλερ ήταν ενδεικτική για την εξέλιξη του νεοφιλελευθερισμού μέσα από τον νεοδημοκρατικό χώρο στα μέσα της δεκαετίας του '90.
Σαν κύριοι αντιπρόσωποι ανάμεσα στη σοσιαλδημοκρατία και τον φιλελευθερισμό χωρίς κάποια διακριτά διαχωριστικά όρια συνοπτικά διακρίνονται οι Τόνυ Μπλαίρ και Μπιλ και Χίλαρι Κλίντον, Αλ Γκορ, Γ. Παπανδρέου, Μάρτιν Σούλτς, ενώ από οργανισμούς η fabian και CFR.
Για τα εγχώρια δρώμενα, η οικειότητα Μητσοτάκη-Σημίτη, η εμφάνιση και καθιέρωση τεχνοκρατών όπως ο Λ. Παπαδήμος του κύκλου Κ. Σημίτη και η επιλογή στελέχωσης με κριτήρια Κ. Σημίτη, αποδίδουν την κατάσταση των εντελώς δυσδιάκριτων οικονομικο-πολιτικών διαχωριστικών ορίων της σοσιαλδημοκρατίας και του φιλελεύθερου νεοδημοκρατισμού μέσα στην παγκόσμια κλίκα του καθεστώτος του "τρίτου δρόμου" με τον Κυριάκο Μητσοτάκη να αντικαθιστά επί της ουσίας τον Γιώργο Παπανδρέου και του ζητήματος που έθεσε για επιταχυνόμένη ανάγκη "παγκόσμιας οικονομικής διακυβέρνησης" ενώ στο ίδιο κλίμα ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδος Γ. Στουρνάρας είχε δηλώσει για απόλυτη χωρίς όρια φιλελευθεροποιημένη παγκοσμιοποίηση, ενώ δεν έκρυψε ποτέ τις πεποιθήσεις του για ένα περισσότερο σοσιαλδημοκρατικό μοντέλο οικοδόμησης της ελληνικής κοινωνίας
Η παράταξη της ΕΡΕ (Εθνική ριζοσπαστική ένωσις) όταν απέκτησε περισσότερο φιλελεύθερο χαρακτήρα και τίθονταν ανοικτά υπέρ της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης μετονομάστηκε σε Νέα δημοκρατία με τη συμμετοχή της Ελλάδος στην Ευρωπαϊκή Κοινότητα, αποτελώντας προσαρμογή της έννοιας του νεοδημοκρατισμου. Το Νεοδημοκρατικό κόμμα Ελλάδος φαίνεται ως αντίστοιχο και του γαλλικού φιλελεύθερου κέντρου.
Μια άλλη προσαρμογή είναι αυτή του CCF Parti social democratique du Canada που το διαδέχθηκε το 1961 το κόμμα των σύγχρονων νεοδημοκρατών του Καναδά. Η ονομασία νέα δημοκρατία στον Καναδά αφού συγχωνεύτηκε με το Καναδικό κογκρέσο εργασίας CLC υπερψηφίστηκε έναντι ονομασιών όπως "Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα", "Καναδικό "Δημοκρατικό Κόμμα" ενώ έχει στο σύνταγμά του οργανική σχέση με το εργατικό κίνημα.https://en.wikipedia.org/wiki/Canadian_Labour_Congress
Να σημειωθεί πως πολλές ιστορικές ομοιότητες εσωτερικών διαμαχών και μεταπήδηση από τον συντηρητικό κομματικό προσδιορισμό σε φιλελεύθερες και αριστερές κατευθύνσεις ανιχνεύονται και σε σχέση με το Σουηδικό νεοδημοκρατικό κόμμα. Οι προοδευτικές αξίες και οι στενοί δεσμοί του Trudeau με τους διανοούμενους της Συνεταιριστικής Ομοσπονδίας της Κοινοπολιτείας (CCF) (συμπεριλαμβανομένου του FR Scott , του Eugene Forsey , του Michael Kelway Oliver και του Charles Taylor ) οδήγησαν στην υποστήριξη και συμμετοχή του σε αυτό το ομοσπονδιακό δημοκρατικό σοσιαλιστικό κόμμα τη δεκαετία του 1950. Παρά τις σχέσεις αυτές, όταν o Trudeau μπήκε στην ομοσπονδιακή πολιτική στη δεκαετία του 1960 αποφάσισε να προσχωρήσει στο Φιλελεύθερο Κόμμα του Καναδά και όχι στον διάδοχο του CCF, το Νέο Δημοκρατικό Κόμμα (NDP).
Ο Trudeau ενδιαφέρθηκε για τις μαρξιστικές ιδέες στη δεκαετία του 1940 και η διατριβή του στο Χάρβαρντ αφορούσε το θέμα του κομμουνισμού και του χριστιανισμού, ιδεες που αναπτυχθηκαν στη δημοκρατικη πολιτικη θεωρηση απο το 1950 και επειτα.
O Trudeau θεώρησε ότι το ομοσπονδιακό NDP δεν μπόρεσε να επιτύχει εξουσία, εξέφρασε αμφιβολίες σχετικά με τη σκοπιμότητα των συγκεντρωτικών πολιτικών του κόμματος και θεώρησε ότι η ηγεσία του κόμματος τείνει προς μια προσέγγιση " deux nations" που δεν μπορούσε να υποστηρίξει.
Το δήθεν γενικό κοινωνικό συμφέρον που επικαλείται η αριστερά και η νομιμοποίηση για καταχραστικές πολιτικές.
Τα κυριότερα πρόσωπα - εμπνευστές της μεταπολεμικής Ελλάδας και της μεταπολίτευσης και της αναθεώρησης του 1975, της αλλαγής του αστικού καθεστώτος σε σοσιαλιστικό-τύποις αστικό φιλελεύθερο, και που κατεγράφησαν ως δήθεν συντηρητικοί, είναι ο Α. Αγγελόπουλος και Π. Παπαληγούρας, Ξ. Ζολώτας, Κ. Τσάτσος ως πρόεδρος της επιτροπής που το συνέταξε το σύνταγμα του 1975. Οι προτάσεις της Σοσιαλιστικής Ένωσης βρέθηκαν στον ίδιο φάκελο του αρχείου του μαζί με τις προτάσεις του Συντάγματος.
Ιδιοκτησιακό καθεστώς από το 1952 στο 1975 "http://www.neosyntagma.net/ "Πώς και γιατί ανατράπηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς" : "ο συνταγματικός νομοθέτης το 1975 αποσκοπούσε στην κατάργηση της αστικής οργάνωσης του κράτους και στην εγκαθίδρυση ενός άλλου καθεστώτος. Ενός καθεστώτος όπου οι πολίτες αυτοελέγχονται αν με την χρήση των ιδιοκτησιακών τους δικαιωμάτων προάγουν το «γενικό συμφέρον», την «εθνική οικονομία», τον «εθνικό πλούτο», το «κοινωνικό σύνολο» και άλλες παρόμοιες ασαφείς και απροσδιόριστες έννοιες, οι οποίες κληροδοτήθηκαν στις Δυτικές κοινωνίες από τις Σοσιαλιστικές Δημοκρατίες της Ανατολικής Ευρώπης και της Σοβιετικής Ένωσης."
Όπως εξυφαίνεται και εντοπίζεται η πολλαπλή μεθόδευση της αλλαγής και του απόλυτου ευτελισμού του ιδιοκτησιακού καθεστώτος που άλωσαν οι φιλελεύθεροι και σοσιαλιστικογενείς νεοδημοκράτες, εκ των πραγμάτων, και αφού ήδη είχε καταστεί ευάλωτο μετά το 1975, εξυπηρετεί πλέον μόνο την καταστροφή της αστικής τάξης και τη διασφάλιση εξόφλησης χρεών, επιβάλλοντας οι κυβερνήσεις φόρους με πρόθεση σχεδόν δήμευσης της ατομικής περιουσίας.
Το ιδιοκτησιακό καθεστώς βάλλεται ή ανατρέπεται σε όλες τις περιπτώσεις, δήθεν για το εθνικό ή κοινωνικό συμφέρον, αντί της αταξικής αναδιανομής του πλούτου. Επιθετικοί ρεφορμιστές και φιλελεύθεροι όλων των αποχρώσεων, κερδοσκόποι που έριχναν μέσω των τραπεζών φθηνό χρήμα βάσει σχεδιασμού στην αγορά, και οι μνημονιακές συμβάσεις, βρίσκουν μια κοινή συνισταμένη σε μια από την κυριότερη επιδίωξη του κομμουνιστικού-σοσιαλιστικού ολοκληρωτικού καθεστώτος. Η επιβολή φόρων - χαρατσιών από την προηγούμενη συγκυβέρνηση που συμμετείχε η ΝΔ-ΠΑΣΟΚ είχε γίνει αντικείμενο καταγγελίας, ειρωνείας και απαξίωσης προς την "δεξιά" από Αριστερούς και κομμουνιστές. Τελικά με την άνοδο της συγκυβέρνησης Συριζα-ανελ-και οικ. πράσσινων η σύγχρονη "κρατιστική" ριζοσπαστική και ευρωκομμουνιστική αριστερά νομοθετεί, τηρεί και ενισχύει στο έπακρον τις αποφάσεις κατασχέσεων και πλειστηριασμών των δικαστηρίων, εκ των οποίων πολλές προκύπτουν από την αδυναμία εξόφλησης καταχραστικών και παράνομων φόρων.
Η ατομική ιδιοκτησία και το δικαίωμα στην κατοικία αποτελεί διακομματικά αναφορά έσχατης βάσης πηγής εσόδων από υπερφορολόγηση με το κράτος καταχραστικώς και ακατανόητα να επιβάλει ποσά φορολόγησης επί της ακίνητης περιουσίας καιροσκοπικά και κάτω από εντελώς υποκειμενικά κριτήρια.
Τα αστικά περιουσιακά στοιχεία και τα αγροτεμάχια, παράλληλα με τα τραπεζικά χρέη φυσικών προσώπων, τοποθετούνται σε μια διαδικασία υπό "λανθάνουσας" μαρξιστικής σοσιαλιστικής αναδιανομής προς στις τράπεζες, funds, ή την λειτουργία καθιερωμένου κομματικού κράτους. Κατά τον Μαρξ η θεωρεία για τη μετάβαση στον ολοκληρωμένο κομμουνισμό περιλαμβάνει μια περίοδο μισού κράτους που να τείνει προς την εξαφάνιση της ατομικής ιδιοκτησίας στην υπηρεσία της εργατικής τάξης με τη μεταβατική αυτή περίοδο να ορίζεται ως σοσιαλισμός.
Οι μαρξιστές, μαοϊκοί, ρεφορμιστές και οι νεολίμπεραλς έχουν κοινό αλλά θεωρητικά διαφορετικό κίνητρο χαλαρού ιδιοκτησιακού καθεστώτος στην αστική περιουσία.
Οι κοινωνικά σοσιαλιστές θεωρητικά επιδιώκουν την εκμηδένιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και την μετάβαση στην κοινωνική ιδιοκτησία αστικής περιουσίας και μέσων παραγωγής βλέποντας σε αυτό κάποια κοινωνική αλληλεγγύη και ισότητα. Οι φιλελεύθεροι νεολιμπεραλ επιδιώκουν υπερκρατική θωράκιση του ιδιοκτησιακού καθεστώτος υπό το πρίσμα της ελεύθερης αγοράς, την απουσία κάθε είδους κρατικής παρέμβασης στην ιδιωτική επένδυση, εξυπηρετώντας ακόμα και τους παρεμβατισμούς πολυεθνικών εταιριών στη νομοθεσία κάθε χώρας, αφήνοντας να αλωνίζει το άτυπο "δίκαιο" των κατασχέσεων υπεράνω από τις σχετικές ελευθερίες για τη στέγαση.
Η δημιουργία της διεθνοποιημένης οικονομίας της αγοράς απαίτησε διεθνή οικονομική και πολιτική «ρύθμιση» για να περάσει από το πρώτο επίπεδο του εμπορίου και της οικονομίας της αγοράς που ήταν εθνική, στη σύγχρονη παγκόσμια οικονομία του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο ρόλος της επιβολής των κανόνων της αγοράς ανατέθηκε στο εθνικό κράτος και μέσω του μονοπωλίων επιβλήθηκε σε υπερκρατικό επίπεδο που δεν εκφράζει αποκλειστικά τα συμφέροντα ενός συγκεκριμένου εθνικού κράτους. Η νέα υπερκρατική ελίτ βλέπει τα συμφέροντά της όσον αφορά την ιδιωτικότητα και των παρεχόμενων νόμων για τις διεθνείς αγορές και τις φρενήρεις ανακαταδιανομές παρά τις εθνικές αγορές. Έτσι, η ιδιοκτησία για τους νεολίμπεραλς αφορά ως καθεστώς πρωτίστως την αυτονομία κινήσεων των πολυεθνικών συμπλεγμάτων και των χρηματοπιστωτικών μηχανισμών κάτω από τις μετά-ρυθμίσεις των αντιπροσωπευτικών δημοκρατιών, και όχι την αστική ιδιοκτησία, και επ' ουδενί κάποια εξασφάλιση δημόσιου πλούτου υπό κρατικού και εθνικού ελέγχου.
Το συμπέρασμα: Το καθεστώς ιδιοκτησίας του 1975 εάν τυχόν αναθεωρηθεί για να επανέλθει τουλάχιστον στα πρότυπα του 1952 και τεθεί το δικαίωμα στην κατοικία υπεράνω των κατασχέσεων και των φοροληστρικών πολιτικών κυρίως ως αέναη αποπληρωμή καταχραστικών και παρανόμως σχηματισμένων χρεών, η προπαγάνδα θα διέδιδε ότι κάποιοι προσπαθούν να ανατρέψουν πλήρως την Δημοκρατία.
Είναι γεγονός ότι η λειτουργία αυτού του πολιτικού συστήματος βασίζεται σε πλαίσια συντεχνιακού δανεισμού και της μεταφορά του ιδιωτικού χρέους, συμπλεγμάτων media, τραπεζών και κατασκευαστικών στο δημόσιο. Πλέον οι νομοθεσίες αποσκοπούν στην εξυπηρέτηση του τύποις "κοινωνικού συμφέροντος" βάσει της τραπεζικής προτεραιότητας και των αποφάσεων του κεντρικού τραπεζίτη και υπουργού οικονομικών με όρους κοινής βάσης της δυτικής σοσιαλδημοκρατικής και νεολιμπεραλ πολιτικής. Το φαινόμενο με τους "καλύτερα δικτυωμένους" ενδιάμεσους του ΔΝΤ και της πολιτικής λιτότητας σε διάφορες χώρες είναι γεγονός πως συναντάται περισσότερο ως χαρακτηριστικό των πολιτικών απατεώνων της σοσιαλδημοκρατίας και προσκείμενων οικονομολόγων στην κεντροαριστερά, παρά σε παρατάξεις που αυτοπροσδιορίζονται ως "κεντροδεξιές", "δεξιές" λίμπεραλ και χριστιανοδημοκρατικές.
Παλαιότερα ο Τσακαλώτος δήλωσε πως οι πλειστηριασμοί γίνονται "για αναπτυξιακούς και κοινωνικούς λόγους και να έχουμε καλές τράπεζες" με τις ήδη ατελέσφορες διασώσεις απο χρήματα των Πολιτών και το τέχνασμα μείωσης των μετοχών, λεηλατώντας το Τ.Χ.Σ. και τα λεφτά που είχε βάλει το Ελληνικό κράτος. Σαν να μην έφτανε μόνο αυτό, έκανε κι΄ αυτή την άλληλοσυμπληρωματική δήλωση: «Θα πέσει η κυβέρνηση αν δεν ψηφίσετε τις διώξεις για πλειστηριασμούς» σχετικά με μια ρύθμιση για αυτεπάγγελτη δίωξη σε όποιον ασκεί σωματική βία στους συμβολαιογράφους και εμποδίζει τους πλειστηριασμούς.
Βεβαίως αυτή η "ανοησία" ή "αναισθησία" ή "αφέλεια" του ισχυρισμού περί κοινωνικού συμφέροντος από τους πλειστηριασμούς όπως εκλήφθηκε βασίζεται στο νεώτερο μεταπολιτευτικό πολιτικό - οικονομικό σκηνικό.
Η αναφορά σε "κοινωνικό συμφέρον" και άλλων απροσδιόριστων ισχυρισμών που εκ των πραγμάτων δεν αναδεικνύει ούτως ή άλλως κανένα κοινωνικό συμφέρον κινείται βρίσκοντας διπλό έρεισμα στη μεταπολιτευτική νοοτροπία που συγγενεύει με τη σοσιαλιστικοποίηση της αντίληψης εναντίον του ατομικού δικαιώματος στην ιδιοκτησία εντός του υβριδικού συνδυασμού της φιλελεύθερης νοοτροπίας που αν και δεν πρωτοδιατυπώθηκε για την ελεύθερη αγορά και οικονομία έχει προσαρμοστεί και ταιριάξει ανεστραμμένα για την εκδοχή της αζημίωτης για τα τραπεζικά ιδρύματα πολιτικής δανεισμού και άνευ ρίσκου επιβίωση τους μέσω δημόσιων επαναχρηματοδοτήσεων τους.
Η αιτιολόγηση (δήθεν) κοινωνικού χαρακτήρα λειτουργίας των χρηματοπιστωτικών οργανισμών για να υποστηριχθουν οι δικαστικές αποφάσεις μαζικών πλειστηριασμών κατοικιών δια τον ισχυρισμό ανεύρεσης ρευστότητας, για να δανείσουν πάλι οι τράπεζες. Από την άλλη θεωρεί ως αιτία πτώσης της κυβέρνησης εάν δεν προστατευτεί η διαδικασία των πλειστηριασμών νομοθετημένα με σαφή αστικό τρόπο επιβολής τάξης και αυστηρότερης ποινικοποίησης για όσους και όποιους παρεμποδίζουν. Γενικό επαγωγικό συμπέρασμα: Eαν υπήρχε πραγματική προστασία από τις κατασχέσεις με αδιαπραγμάτευτο χαρακτήρα δεν θα είχαν κανένα αντικείμενο ύπαρξης και περιθώριο μεθόδευσης οι κομματικοί μηχανισμοί καθώς και η μακροχρόνια μεθόδευση υπερχρέωσης της Χώρας. Δεν θα υπήρχε αντικείμενο ύπαρξης αυτής της δημοκρατίας όπως και κανένα αντικείμενο παρουσίας και ανάδυσης κοινοβουλευτικών πολυάριθμων πολιτικών και οικονομικών απατεώνων τις τελευταίες δεκαετίες στο πολιτικό και κοινοβουλευτικό σκηνικό.
Οι τράπεζες και η κεντρική τράπεζα παρουσιάζονται νομικά πως λειτουργούν με γνώμονα εξυπηρέτησης το κοινωνικό σύνολο και τον κοινωνικό χαρακτήρα, που περιλαμβάνει όμως και τις κατασχέσεις. Άτυπα όμως ο δήθεν κοινωνικός χαρακτήρας των τραπεζών περιλαμβάνει το μηδενικό ρίσκο χωρίς ποινικές ευθύνες και εναπόκειται στις οδηγίες του κεντρικού τραπεζίτη για λιτότητα με ολέθριες κοινωνικές συνέπειες, τα παράνομα καταχραστικά καταναλωτικά και σε άλλα τύπου δάνεια που εκδόθηκαν με υψηλά επιτόκια και που νομιμοποιεί καταχραστικώς η δικαστική εξουσία με αποφάσεις πλειστηριασμών, τις παραβιάσεις άλλων ελευθεριών και τις δημόσιες ανακεφαλοποιήσεις για την εξυπηρέτηση και διάσωση τους, τη χαλαρότητα σε σχέση με τα χρέη των κομμάτων.
Βεβαίως ως προς τον λεγόμενο κοινωνικό χαρακτήρα δεν περιλαμβάνεται η εναλλακτική εκδοχή εθνικοποιημένης αντί παγκοσμιοποιημένης κ. τράπεζας και εθνικού νομίσματος όσον αφορά τον κοινωνικό προσανατολισμό των τραπεζικών ιδρυμάτων και όσον αφορά την εύρεση ρευστότητας που επικαλούνται διεθνώς.
Συνεπώς η μη καταχραστική λειτουργία του χρηματοπιστωτικού συστήματος είναι εκτός δόγματος, εκτός παγκοσμιοποίησης και εκτός αντικείμενου ύπαρξης, όπως και εκτός του σλόγκαν οικονομικών "φιλελεύθερων προτάσεων". Το ατομικό δικαίωμα στην ιδιοκτησία έρχεται σε απόλυτη σύγκρουση με τις νομότυπες υπό το κράτος τοκογλυφικές δραστηριότητες, όπως και με το κίνητρο απεθνικοποιημένου οικονομικού συστήματος, της αλόγιστης δανειοδότησης κατόπιν μεθοδευμένου σχεδιασμού υπερχρεώσεων χωρών, και όχι με την κεντρική διανομή και λειτουργία και διανομή του χρήματος μέσω ενός πραγματικά κοινωνικού χαρακτήρα χρηματοοικονομικού συστήματος.
Αυτή η διαδικασία παρασιτεί μέσω της ταύτισης του "εθνικού και κοινωνικού συμφέροντος" με το ιδεολόγημα και την οικονομική πεποίθηση της απόλυτα καταχραστικής εξασφάλισης για το χρηματοπιστωτικό σύστημα ακόμα και αν το αποτέλεσμα εντός αστικού κράτους προσομοιάζεται πρακτικά από τη μετάπτωση του οπορτουνισμού στον ρεφορμισμό κρατώντας αστικά προσχήματα στα ζητήματα που έθεσε πρακτικά η επαναστατική αριστερά και ο μαοϊσμός και οι "κοκκινες" νεοδημοκρατικές εκφάνσεις, αλλά και ο φεμινισμός που συγκρίνει την ιδιοκτησία με την οικογένεια και την πατριαρχία και την στερεότυπη παρομοίωση του γυναικείου σώματος με ιδιόκτητο "χωράφι" για να κατακρίνει τις παραδοσιακές σχέσεις εξουσίας οικογενειακού δικαίου.
Εάν ο ρεφορμισμός θεωρητικά επικεντρώνεται σε οικονομικές εργασιακές μεταρρυθμίσεις, μέσω του φεμινισμού, ιδίως του ριζοσπαστικού φεμινισμού, εμπεριέχονται (παρά τις αντιφάσεις σε θέματα αστικής ερμηνείας πρόσβασης σε αυτό το δικαίωμα με κάποιες φιλελεύθερες μορφές φεμινισμού) θεωρητικά ψήγματα και αντιστοιχίες επαναστατικού σοσιαλισμού ως προς το θέμα της ιδιοκτησίας.
Η φεμινιστική κοινοκτημοσύνη και αυτοδιάθεση που
επιδιώκει ανεξαρτητοποίηση από τον Άνδρα και Πατέρα έρχεται σε κάποια
αντίθεση με φιλελεύθερες μορφές φεμινισμού μεμονωμένα όσον αφορά την
αστική ερμηνεία δικαιώματος στην ιδιοκτησία, διότι αν και
ολόκληρο το φάσμα του φεμινισμού από τον αναρχικό και μαρξιστικό
ριζοσπαστικό εως τον ατομικιστικό και φιλελεύθερο τοποθετεί ως
καταπιεστικούς τους
θρησκευτικούς και οικογενειακούς ή συζυγικούς δεσμούς κυριαρχίας στον
συντηρητικό θρησκευτικό χώρο όπου το γυναικείο γένος-φύλο αντιστοιχεί σε
κάποια μορφή ιδιοκτησίας και 'κτήμα' των Ανδρών, κατα κοινωνικη περισταση, εντούτοις δεν είναι κατακριτέα κάθε άλλο μάλιστα ιδίως οσον αφορα τον τομέα της γυναικείας ιδιωτικής επιχειρηματικότητας που προωθείται από τον φεμινισμό και αρα στο δικαιωμα περιουσιας δεδομενου πως ανξαθεν στην αρχαιοτητα οι γυναίκες ειχαν δικαιωμα ιδιοκτησιας κα διαχειρισης της.
Οι φιλελεύθεροι μαζί με τους νεομαρξιστές συνθέτουν εν υπνώσει μια συνεχή συσχέτιση μεταξύ των καταστάσεων οπορτουνισμού και Ρεφορμισμού κάτι που μεταφράζεται ως μετάπτωση στις ευρείες μεταρρυθμίσεις για τα επενδυτικά νεοφέουδα της Ε.Ε. από την διεθνή νεοδημοκρατική πολιτική του τρίτου δρόμου μέσω συγκυβερνήσεων ή πολυσυλλεκτικών κομμάτων και συνασπισμών, ή αφού παραδώσει τη σκυτάλη κάποιο αυτοπροσδιοριζόμενο ως αριστερό - κυρίως σοσιαλδημοκρατικό - κόμμα μέσα σε αυτό το αστικορεβιζιονιστικό πολυκομματικό καθεστώς.
Η θεωρία του ιδρυτή του εξελικτικού σοσιαλισμού και του ρεβιζιονισμού, Έντουαρντ Μπερνστάιν, οδήγησε στον σχηματισμό της σοσιαλδημοκρατίας ως διακριτού πολιτικού ρεύματος, που αργότερα συγχωνεύτηκε με τις διάφορες εκδοχές αστικού φιλελεύθερου νεοδημοκρατισμού. Ο ρεφορμισμός περιγραφικώς χρησιμοποιείται και έξω από τα στενά πλαίσια του σοσιαλισμού, αλλά με παρόμοια χροιά. Ενδεικτικά, στο οικολογικό κίνημα, οι κοινωνικοί οικολόγοι, οι οικοσοσιαλιστές αποκαλούν ορισμένες φορές ρεφορμιστικά τα πράσινα κόμματα της πολιτικής οικολογίας. Ο όρος ρεφορμισμός είναι όρος με τον οποίον, από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος, χαρακτηρίστηκε κάθε πολιτική τάση εγκατάλειψης της επαναστατικής ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος μέσω επαναστάσεων και αντικατάσταση αυτής με προσπάθεια επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα από τους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της, συνδεδεμένης με αυτό, φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η ροπή από τον περισσότερο αστικό οπορτουνισμό προς τον ρεφορμισμό που εμπεριέχει και προσδίδει περισσότερα "ψήγματα" του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού στο νόημα των κεντρώων "μεταρρυθμίσεων" σχηματίζει την υβριδική μεταπολιτευτική αιτία για την εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικοποιημένου "δικαίου" που υποβοήθησε την εξασφάλιση των τραπεζών δήθεν για το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, ή "ομαλοποιεί" την επιβολή τεκμαρτής υπερφορολόγηση πάνω από το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας που συμπεριλαμβάνει την αναδιανομή μέσω καταχραστικών νόμων υπερφορολόγησης του Κράτους για την μεταβίβαση των στοιχείων και χρεών μέσω των κρατικών και ανεξάρτητων αρχών στοχευμένα σε επενδυτικές και κρδοσκοπικές εταιρίες και funds.
Οι φιλελεύθεροι μαζί με τους νεομαρξιστές συνθέτουν εν υπνώσει μια συνεχή συσχέτιση μεταξύ των καταστάσεων οπορτουνισμού και Ρεφορμισμού κάτι που μεταφράζεται ως μετάπτωση στις ευρείες μεταρρυθμίσεις για τα επενδυτικά νεοφέουδα της Ε.Ε. από την διεθνή νεοδημοκρατική πολιτική του τρίτου δρόμου μέσω συγκυβερνήσεων ή πολυσυλλεκτικών κομμάτων και συνασπισμών, ή αφού παραδώσει τη σκυτάλη κάποιο αυτοπροσδιοριζόμενο ως αριστερό - κυρίως σοσιαλδημοκρατικό - κόμμα μέσα σε αυτό το αστικορεβιζιονιστικό πολυκομματικό καθεστώς.
Η θεωρία του ιδρυτή του εξελικτικού σοσιαλισμού και του ρεβιζιονισμού, Έντουαρντ Μπερνστάιν, οδήγησε στον σχηματισμό της σοσιαλδημοκρατίας ως διακριτού πολιτικού ρεύματος, που αργότερα συγχωνεύτηκε με τις διάφορες εκδοχές αστικού φιλελεύθερου νεοδημοκρατισμού. Ο ρεφορμισμός περιγραφικώς χρησιμοποιείται και έξω από τα στενά πλαίσια του σοσιαλισμού, αλλά με παρόμοια χροιά. Ενδεικτικά, στο οικολογικό κίνημα, οι κοινωνικοί οικολόγοι, οι οικοσοσιαλιστές αποκαλούν ορισμένες φορές ρεφορμιστικά τα πράσινα κόμματα της πολιτικής οικολογίας. Ο όρος ρεφορμισμός είναι όρος με τον οποίον, από τα τέλη του 19ου αιώνα, στο πλαίσιο του σοσιαλιστικού κινήματος, χαρακτηρίστηκε κάθε πολιτική τάση εγκατάλειψης της επαναστατικής ανατροπής του κεφαλαιοκρατικού καθεστώτος μέσω επαναστάσεων και αντικατάσταση αυτής με προσπάθεια επίτευξης μεταρρυθμίσεων μέσα από τους κόλπους του ίδιου του καπιταλιστικού συστήματος και της, συνδεδεμένης με αυτό, φιλελεύθερης δημοκρατίας.
Η ροπή από τον περισσότερο αστικό οπορτουνισμό προς τον ρεφορμισμό που εμπεριέχει και προσδίδει περισσότερα "ψήγματα" του ολοκληρωτικού σοσιαλισμού στο νόημα των κεντρώων "μεταρρυθμίσεων" σχηματίζει την υβριδική μεταπολιτευτική αιτία για την εγκαθίδρυση του σοσιαλιστικοποιημένου "δικαίου" που υποβοήθησε την εξασφάλιση των τραπεζών δήθεν για το εθνικό και κοινωνικό συμφέρον, ή "ομαλοποιεί" την επιβολή τεκμαρτής υπερφορολόγηση πάνω από το δικαίωμα της ατομικής ιδιοκτησίας που συμπεριλαμβάνει την αναδιανομή μέσω καταχραστικών νόμων υπερφορολόγησης του Κράτους για την μεταβίβαση των στοιχείων και χρεών μέσω των κρατικών και ανεξάρτητων αρχών στοχευμένα σε επενδυτικές και κρδοσκοπικές εταιρίες και funds.
Τρέχοντα παραδείγματα δείχνουν πως προτιμάται να ξεπωλούνται μέσω στημένων διαγωνισμών με περιορισμούς και συνειδητά ασύμφορα και ζημιογόνα για το δημόσιο συμφέρον σε ιδιωτικούς οργανισμούς.
Η χώρα ουσιαστικά πληρώνει τον συνδυασμό της ξεπερασμένης αγγλοσαξονικής-ρεπουμπλικανικής εμπνεύσεως ψευτοδιένεξη "βιτρίνας" μικρού-μεγάλου κράτους και τις διαχειρίσεις με κομματική πελατεία γύρω από το δίκαιο για δημόσια περιουσία και ΔΕΚΟ. Παράλληλα μεταβλήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς για φυσικά πρόσωπα. Κανείς δεν μίλησε ουσιαστικά για το τελευταίο, και τι θέση θα έχει η αστική ατομική ιδιοκτησία μέσω των κυβερνητικών εναλλαγών και σε σχέση με τα αποτελέσματα του ευρύτερου νεοδημοκρατισμού που υπήρχε σε όλες τις παρατάξεις ως συνώνυμο του φιλελευθερισμού και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της διένεξης ή συμφωνιών μαρξιστών-λενινιστών και λιμπεραλς. Η μοναδική ενδεχόμενη νύξη για την ατομική ιδιοκτησία συγκρίνεται περισσότερο και θεωρητικά απο την οπτική της προστασίας της απελευθέρωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ελεύθερης οικονομίας έναντι του παρεμβατισμού του κράτους και όχι τόσο για την αστική περιουσία και το δικαίωμα στην κατοικία, κατι που δεν παραλειπεται σε πολιτικές της βιωσιμης αναπτυξης ή της ατζεντας 21.
Η χώρα ουσιαστικά πληρώνει τον συνδυασμό της ξεπερασμένης αγγλοσαξονικής-ρεπουμπλικανικής εμπνεύσεως ψευτοδιένεξη "βιτρίνας" μικρού-μεγάλου κράτους και τις διαχειρίσεις με κομματική πελατεία γύρω από το δίκαιο για δημόσια περιουσία και ΔΕΚΟ. Παράλληλα μεταβλήθηκε το ιδιοκτησιακό καθεστώς για φυσικά πρόσωπα. Κανείς δεν μίλησε ουσιαστικά για το τελευταίο, και τι θέση θα έχει η αστική ατομική ιδιοκτησία μέσω των κυβερνητικών εναλλαγών και σε σχέση με τα αποτελέσματα του ευρύτερου νεοδημοκρατισμού που υπήρχε σε όλες τις παρατάξεις ως συνώνυμο του φιλελευθερισμού και της Ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης και της διένεξης ή συμφωνιών μαρξιστών-λενινιστών και λιμπεραλς. Η μοναδική ενδεχόμενη νύξη για την ατομική ιδιοκτησία συγκρίνεται περισσότερο και θεωρητικά απο την οπτική της προστασίας της απελευθέρωσης της ιδιωτικής πρωτοβουλίας και ελεύθερης οικονομίας έναντι του παρεμβατισμού του κράτους και όχι τόσο για την αστική περιουσία και το δικαίωμα στην κατοικία, κατι που δεν παραλειπεται σε πολιτικές της βιωσιμης αναπτυξης ή της ατζεντας 21.
Απο το 1952 στο σύγγραμα Πολιτική υπηρχε η Θεωρία Πολιτικής Δεοντο-
κής άρνησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της καθολικής ιδιοκτησίας που πρεσβεύει η κλασική οικονομία , Σήμερα,οπως ανεφερε ο Τσατσος, η ιδιοκτησία θεωρείται απλώς μια κοινωνική λειτουργία, ακόμη και στις χώρες που την προστατεύουν συνταγματικά καθώς και με πλήθος διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου, ειναι απλος ένας θεσμός χρήσιμος και επεκτείνεται όσο εκτείνεται η χρησιμότητά του. Τις θέσεις του δε αυτές έναντι της ατομικής ιδιοκτησίας τις διατήρησε τουλάχιστον μέχρι την επανέκδοση του σχετικού βιβλίου το 1975, δηλαδή όταν περατωνόταν υπό την καθοδήγησή του το Σύνταγμα της χώρας. Συμφωνα και με τον Παπαληγουρα η σοσιαλδημοκρατία εξαφανίζει τις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ ‘Δεξιάς’ και “Κέντρου’.Οι δημιουργοι του μεταπολιτευτικου συνταγματος μετατράπηκαν σε αρνητες της ανοικτής κοινωνίας και της ελεύθερης οικονομίας. Αν χρειάζεται μια σημαντική ένδειξη για τις συνέπειες, επισημαίνεται το άρθρο 106 του συντάγματος του 1975, του οποίου ο Τσάτσος ήταν ένας εκ των κύριων συντακτών. Για το εν λόγω άρθρο, ο Μαυρογορδάτος ειχε αποφανθει ότι ‘ποτέ πριν δεν είχε
δείξει μια συντηρητική αστική κυβέρνηση τέτοια περιφρόνηση για το απαραβίαστο της ατομικής ιδιοκτησίας’.
Συνοψιζοντας, οι οικονομικές διαφοροποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πριν την είσοδο της πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ ήθελε τις επιχειρήσεις κοινωνικοποιημένες, ενώ η ΝΔ "κοινής ωφέλειας" και ο συνδικαλισμός και κρατικός παρεμβατισμός υπό την εξουσία και των δύο κομμάτων λειτούργησε εναντίον της Ελληνικής ιδιωτικής βιοτεχνίας και βιομηχανίας.
Η δυαδικότητα της εμφανιζόμενης ως συντηρητικής παράταξης, και του κοινωνικού σοσιαλισμού της δεκαετίας του '80 και '90, έχει αντικατασταθεί από τη μεταγενέστερη μακροχρόνια πολιτική ανοικτών συνόρων και την άνοδο του πολιτιστικού διεθνισμού, των ζητημάτων γάμου ομοφυλόφιλων μέσω και της υιοθέτησης της πολιτιστικής ισότητας ατομικών ελευθεριών, υιοθετώντας υπερκομματικά τον δυτικό προοδευτικό φιλελευθερισμό και χαρακτηριστικά ευρωκομμουνισμού που είχαν νωρίτερα αρχίσει να κάνουν σταδιακά την εμφάνιση τους σε δυτικές χώρες που είχε σχηματιστεί ήδη η Νέα Αριστερά και ο μεταμαρξισμός, το αυτόνομο κίνημα, και η πολιτική οικολογία, όπως και παραφυάδες ηδονικών ελευθεριακών κινημάτων σεξουαλικής απελευθέρωσης γύρω στο 1966 και αμέσως μετά την εξέγερση του Μάη του 68'.
Η δυαδικότητα του "συντηρητισμού της ανοικτής αγοράς" και κρατιστικής αριστεράς αποκτά και άλλες ομοιότητες και αλληλοαφομοιώσεις και μέσω διάφορων καθιερωμένων διατάξεων περί "αειφόρου ανάπτυξης" και κλιματικής αλλαγής έχοντας αλλάξει η προσχηματική αιτιολόγηση της υπερφορολόγησης.
Το "αριστερό άκρο" για τον φιλελευθερισμό τοποθετείται πλέον μόνο στην οικονομολογική αντιπαλότητα έναντι κάποιας λενινιστικής πολιτικής κρατικοποίησης των επιχειρήσεων και το "ακροδεξιό κοινωνικό άκρο" για την κεντροαριστερά ή φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, τοποθετείται έναντι του κοινωνικού εκφασισμού και των μη "πολιτικά ορθών απόψεων" βάσει του πολιτιστικού μαρξισμού, καθιστώντας αδύνατο να εντοπιστούν πλέον ουσιαστικές διαφοροποιήσεις πέραν κάποιων περιθωριακών εσωκομματικών αντιδράσεων και πέραν των διαφοροποιήσεων κάποιων νεοφιλελεύθερων και "δεξιών ελευθεριακών" (ή "right libertarianism") που βλέπουν ακόμα σοσιαλιστικά υπολείμματα κρατισμού στις φιλελεύθερες παρατάξεις.
Μαρξιστική και νεοφεουδαλιστική "αναδιανομή του πλούτου" και εταιρική πανευρωπαϊκή πολιτική αναδιακατανομής του πλούτου και ατζεντα 21 - η ίδια πολιτική και ο ίδιος σκοπός
Ο νεότερος σχηματισμός με την επανασύσταση του δικομματισμού σε δυο απολύτως συγκοινωνούσες παρατάξεις ορίζεται μέσω της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας και άνευ ορίων ανοικτής αγοράς και απελευθέρωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο κρατισμός επίσης αντικαθίσταται από τις νομοθετικές παρεμβάσεις απευθείας από πολυεθνικές εταιρίες.
Η διένεξη μικρού - μεγάλου κράτους εντός της Ε.Ε. μεταξύ αριστεράς και φιλελεύθερων δεν περιέχει μια βασική παράμετρο που διαχώριζε παλιότερα πριν την άνοδο της παγκοσμιοποίησης την αριστερά από τα δυτικά Ευρωπαϊκά αστικά πολιτεύματα που είναι η στάση προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς, παραλλήλως βέβαια με πολιτιστικές παραμέτρους συγχωνεύσεων στις οποίες τα αυτοαποκαλούμενα συντηρητικά φιλελεύθερα κόμματα προσχώρησαν σε αριστερές θέσεις.
Ο "νεοδημοκρατισμός", συνώνυμος ουσιαστικά του φιλελευθερισμού, σε Δυτικές χώρες αποδίδει πλέον μια μόνο διαφορετική ονομασία για το σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό δικαιωματισμό, τον λιμπεραλ αντικρατισμό και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αντεστραμμένων επενδυτικών πολυεθνικών νεοφέουδων της συγκεντρωτικής φιλοσοφίας του Κομμουνιταρισμού "communitarism"
Ο νεομαρξιστικός κολεκτιβισμός του κομμιουνιταριασμού θέλει προνόμια για ορισμένες πλούσιες και οργανωμένες ομάδες επιρροής που, κατά συνέπεια, χαρακτηρίζεται ως μια ιδιότυπη φεουδαρχία της κοινωνίας.
Οι Κομμουνιταριανοί πλησίον του κομμουνισμού θέλουν να δημιουργήσουν μια μεταμοντέρνα, μεταδημοκρατική φεουδαρχική κοινωνία που διευθύνεται από ένα μικρό αριθμό πλούσιων και ισχυρών ανθρώπων. Ο κομμουνιταρισμός απορρίπτει ρητά τον ατομικισμό. Δεν υποβιβάζει απλώς τον ατομικισμό σε υποδεέστερη θέση, αλλά είναι ανοιχτά εχθρικός προς αυτόν.
κής άρνησης της ατομικής ιδιοκτησίας και της καθολικής ιδιοκτησίας που πρεσβεύει η κλασική οικονομία , Σήμερα,οπως ανεφερε ο Τσατσος, η ιδιοκτησία θεωρείται απλώς μια κοινωνική λειτουργία, ακόμη και στις χώρες που την προστατεύουν συνταγματικά καθώς και με πλήθος διατάξεις του ιδιωτικού δικαίου, ειναι απλος ένας θεσμός χρήσιμος και επεκτείνεται όσο εκτείνεται η χρησιμότητά του. Τις θέσεις του δε αυτές έναντι της ατομικής ιδιοκτησίας τις διατήρησε τουλάχιστον μέχρι την επανέκδοση του σχετικού βιβλίου το 1975, δηλαδή όταν περατωνόταν υπό την καθοδήγησή του το Σύνταγμα της χώρας. Συμφωνα και με τον Παπαληγουρα η σοσιαλδημοκρατία εξαφανίζει τις ιδεολογικές διαφορές μεταξύ ‘Δεξιάς’ και “Κέντρου’.Οι δημιουργοι του μεταπολιτευτικου συνταγματος μετατράπηκαν σε αρνητες της ανοικτής κοινωνίας και της ελεύθερης οικονομίας. Αν χρειάζεται μια σημαντική ένδειξη για τις συνέπειες, επισημαίνεται το άρθρο 106 του συντάγματος του 1975, του οποίου ο Τσάτσος ήταν ένας εκ των κύριων συντακτών. Για το εν λόγω άρθρο, ο Μαυρογορδάτος ειχε αποφανθει ότι ‘ποτέ πριν δεν είχε
δείξει μια συντηρητική αστική κυβέρνηση τέτοια περιφρόνηση για το απαραβίαστο της ατομικής ιδιοκτησίας’.
Συνοψιζοντας, οι οικονομικές διαφοροποιήσεις της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ πριν την είσοδο της πολιτιστικής παγκοσμιοποίησης ήταν ότι το ΠΑΣΟΚ ήθελε τις επιχειρήσεις κοινωνικοποιημένες, ενώ η ΝΔ "κοινής ωφέλειας" και ο συνδικαλισμός και κρατικός παρεμβατισμός υπό την εξουσία και των δύο κομμάτων λειτούργησε εναντίον της Ελληνικής ιδιωτικής βιοτεχνίας και βιομηχανίας.
Η δυαδικότητα της εμφανιζόμενης ως συντηρητικής παράταξης, και του κοινωνικού σοσιαλισμού της δεκαετίας του '80 και '90, έχει αντικατασταθεί από τη μεταγενέστερη μακροχρόνια πολιτική ανοικτών συνόρων και την άνοδο του πολιτιστικού διεθνισμού, των ζητημάτων γάμου ομοφυλόφιλων μέσω και της υιοθέτησης της πολιτιστικής ισότητας ατομικών ελευθεριών, υιοθετώντας υπερκομματικά τον δυτικό προοδευτικό φιλελευθερισμό και χαρακτηριστικά ευρωκομμουνισμού που είχαν νωρίτερα αρχίσει να κάνουν σταδιακά την εμφάνιση τους σε δυτικές χώρες που είχε σχηματιστεί ήδη η Νέα Αριστερά και ο μεταμαρξισμός, το αυτόνομο κίνημα, και η πολιτική οικολογία, όπως και παραφυάδες ηδονικών ελευθεριακών κινημάτων σεξουαλικής απελευθέρωσης γύρω στο 1966 και αμέσως μετά την εξέγερση του Μάη του 68'.
Η δυαδικότητα του "συντηρητισμού της ανοικτής αγοράς" και κρατιστικής αριστεράς αποκτά και άλλες ομοιότητες και αλληλοαφομοιώσεις και μέσω διάφορων καθιερωμένων διατάξεων περί "αειφόρου ανάπτυξης" και κλιματικής αλλαγής έχοντας αλλάξει η προσχηματική αιτιολόγηση της υπερφορολόγησης.
Το κράτος μαζί με
ανεξάρτητες αρχές έχουν αποκτήσει το ρόλο του ισοπεδωτικού περιστασιακού
αναδιανομέα περιουσιακών στοιχείων προς διεθνείς και ιδιωτικούς
οργανισμούς ως απλούς διορισμένους εκπροσώπους των διεθνών πιστωτικών
ιδρυμάτων και διεθνών κερδοσκόπων.
Το "αριστερό άκρο" για τον φιλελευθερισμό τοποθετείται πλέον μόνο στην οικονομολογική αντιπαλότητα έναντι κάποιας λενινιστικής πολιτικής κρατικοποίησης των επιχειρήσεων και το "ακροδεξιό κοινωνικό άκρο" για την κεντροαριστερά ή φιλελεύθερη σοσιαλδημοκρατία, τοποθετείται έναντι του κοινωνικού εκφασισμού και των μη "πολιτικά ορθών απόψεων" βάσει του πολιτιστικού μαρξισμού, καθιστώντας αδύνατο να εντοπιστούν πλέον ουσιαστικές διαφοροποιήσεις πέραν κάποιων περιθωριακών εσωκομματικών αντιδράσεων και πέραν των διαφοροποιήσεων κάποιων νεοφιλελεύθερων και "δεξιών ελευθεριακών" (ή "right libertarianism") που βλέπουν ακόμα σοσιαλιστικά υπολείμματα κρατισμού στις φιλελεύθερες παρατάξεις.
Μαρξιστική και νεοφεουδαλιστική "αναδιανομή του πλούτου" και εταιρική πανευρωπαϊκή πολιτική αναδιακατανομής του πλούτου και ατζεντα 21 - η ίδια πολιτική και ο ίδιος σκοπός
Ο νεότερος σχηματισμός με την επανασύσταση του δικομματισμού σε δυο απολύτως συγκοινωνούσες παρατάξεις ορίζεται μέσω της φιλελεύθερης σοσιαλδημοκρατίας και άνευ ορίων ανοικτής αγοράς και απελευθέρωσης του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ο κρατισμός επίσης αντικαθίσταται από τις νομοθετικές παρεμβάσεις απευθείας από πολυεθνικές εταιρίες.
Η διένεξη μικρού - μεγάλου κράτους εντός της Ε.Ε. μεταξύ αριστεράς και φιλελεύθερων δεν περιέχει μια βασική παράμετρο που διαχώριζε παλιότερα πριν την άνοδο της παγκοσμιοποίησης την αριστερά από τα δυτικά Ευρωπαϊκά αστικά πολιτεύματα που είναι η στάση προς το ιδιοκτησιακό καθεστώς, παραλλήλως βέβαια με πολιτιστικές παραμέτρους συγχωνεύσεων στις οποίες τα αυτοαποκαλούμενα συντηρητικά φιλελεύθερα κόμματα προσχώρησαν σε αριστερές θέσεις.
Ο "νεοδημοκρατισμός", συνώνυμος ουσιαστικά του φιλελευθερισμού, σε Δυτικές χώρες αποδίδει πλέον μια μόνο διαφορετική ονομασία για το σοσιαλδημοκρατικό και προοδευτικό δικαιωματισμό, τον λιμπεραλ αντικρατισμό και της ευρωπαϊκής ολοκλήρωσης αντεστραμμένων επενδυτικών πολυεθνικών νεοφέουδων της συγκεντρωτικής φιλοσοφίας του Κομμουνιταρισμού "communitarism"
Ο νεομαρξιστικός κολεκτιβισμός του κομμιουνιταριασμού θέλει προνόμια για ορισμένες πλούσιες και οργανωμένες ομάδες επιρροής που, κατά συνέπεια, χαρακτηρίζεται ως μια ιδιότυπη φεουδαρχία της κοινωνίας.
Οι Κομμουνιταριανοί πλησίον του κομμουνισμού θέλουν να δημιουργήσουν μια μεταμοντέρνα, μεταδημοκρατική φεουδαρχική κοινωνία που διευθύνεται από ένα μικρό αριθμό πλούσιων και ισχυρών ανθρώπων. Ο κομμουνιταρισμός απορρίπτει ρητά τον ατομικισμό. Δεν υποβιβάζει απλώς τον ατομικισμό σε υποδεέστερη θέση, αλλά είναι ανοιχτά εχθρικός προς αυτόν.
Για να επιτύχουν τους στόχους τους, πρέπει να καταστρέψουν τη μεσαία τάξη, την έννοια του Έθνους, αλλά και να επιβάλουν ένα εξαιρετικά χαλαρό καθεστώτος για την ατομική ιδιοκτησία για την αναδιακατανομή. Εάν η αναδιανομή του πλούτου (αναδιακατανομή) γίνεται μέσω πλειστηριασμών για τις τράπεζες, ή για τα έσοδα του κράτους με την εύκολη καταφυγή σε φοροληστρικές πολιτικές, ή για τις ουτοπικές ελευθεριακές κοινωνίες κοινοκτημοσύνης, καθίσταται απλώς ως ένα πρόσχημα και μια διαλεκτική παγίδα.
Η φιλοσοφία πίσω από την ΕΕ είναι ένα περίεργο μείγμα καπιταλισμού και κομμουνισμού - μια μορφή ευρω-μαρξισμού - που οφείλει ένα μεγάλο μέρος του δόγματός στον Μαρξιστή Antonio Gramsci αλλά και στον Courdenhove-Kalergi.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια σημαντική πτυχή της "Νέας Παγκόσμιας Τάξης" και του λεγόμενου κινήματος της "βιώσιμης ανάπτυξης".
Η πλησιέστερη ιδεολογία σε αυτήν που ασκεί η ΕΕ αντιστοιχεί στον `Κομμουνιταρισμό ', αυτό που ονομάζει ο Τόνυ Μπλαιρ « Τρίτο δρόμο», που αποτελεί μια ονομαστική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας ή γενικώς των διεθνών φιλελεύθερων παρατάξεων και άρα και των σύγχρονων νεοδημοκρατικών παρατάξεων, καθώς και της λεγόμενης "αειφόρου ανάπτυξης".
Μέσω της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας και των δημοκρατικών προοδευτικών εντοπίζεται ο χώρος που έχει κατασκευάσει και προωθεί την ατζέντα της κλιματικής αλλαγής και της υπερφορολόγησης. Μέσω των διάφορων κοινοβουλευτικών πολυκομματικών αστικών προσχημάτων και ανεξάρτητων αρχών προβλέπουν και επιδιώκουν μεταξύ άλλων με έμμεσες νομοθεσίες την κατάργηση Ατομικής ιδιοκτησίας για την "διάσωση της βιοποικιλότητας", την δέσμευση περιοχών διάφορων χωρών δημόσιας γης και συνολικά του πλανήτη. Οι νομοθεσίες εντοπίζονται στην υπερφορολόγηση ακινήτων, τα ανεξόφλητα δάνεια και πλειστηριασμούς, χαρακτηρισμούς περιοχών ως προστατευόμενες και τα οικολογικά πιστοποιητικά τα οποία για να αποκτηθούν έχουν παράλογες απαιτήσεις.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση είναι μια σημαντική πτυχή της "Νέας Παγκόσμιας Τάξης" και του λεγόμενου κινήματος της "βιώσιμης ανάπτυξης".
Η πλησιέστερη ιδεολογία σε αυτήν που ασκεί η ΕΕ αντιστοιχεί στον `Κομμουνιταρισμό ', αυτό που ονομάζει ο Τόνυ Μπλαιρ « Τρίτο δρόμο», που αποτελεί μια ονομαστική εκδοχή της σοσιαλδημοκρατίας ή γενικώς των διεθνών φιλελεύθερων παρατάξεων και άρα και των σύγχρονων νεοδημοκρατικών παρατάξεων, καθώς και της λεγόμενης "αειφόρου ανάπτυξης".
Μέσω της διεθνούς σοσιαλδημοκρατίας και των δημοκρατικών προοδευτικών εντοπίζεται ο χώρος που έχει κατασκευάσει και προωθεί την ατζέντα της κλιματικής αλλαγής και της υπερφορολόγησης. Μέσω των διάφορων κοινοβουλευτικών πολυκομματικών αστικών προσχημάτων και ανεξάρτητων αρχών προβλέπουν και επιδιώκουν μεταξύ άλλων με έμμεσες νομοθεσίες την κατάργηση Ατομικής ιδιοκτησίας για την "διάσωση της βιοποικιλότητας", την δέσμευση περιοχών διάφορων χωρών δημόσιας γης και συνολικά του πλανήτη. Οι νομοθεσίες εντοπίζονται στην υπερφορολόγηση ακινήτων, τα ανεξόφλητα δάνεια και πλειστηριασμούς, χαρακτηρισμούς περιοχών ως προστατευόμενες και τα οικολογικά πιστοποιητικά τα οποία για να αποκτηθούν έχουν παράλογες απαιτήσεις.
Συμφωνα με το ICLEI οι Τοπικές Κυβερνήσεις για τη Βιώσιμη Ανάπτυξη είναι μια διεθνής ένωση τοπικών κυβερνήσεων, καθώς και εθνικές και περιφερειακές οργανώσεις τοπικής αυτοδιοίκησης που έχουν δεσμευτεί για βιώσιμη ανάπτυξη και για τους Ανθρώπινους Οικισμούς United Nations Conference on Human Settlements (Habitat I),Vancouver,1976 [Συστάσεις από το σχέδιο Βανκούβερ Ιούνιος του 1976] . Οπως αναφερεται στο προιμιο, η γη, λόγω της μοναδικής της φύσης και του κρίσιμου ρόλου που διαδραματίζει στους ανθρώπινους οικισμούς, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα συνηθισμένο περιουσιακό στοιχείο, που ελέγχεται από ιδιώτες και υπόκειται στις πιέσεις και την αναποτελεσματικότητα της αγοράς.http://www.un-documents.net/vp-d.htm Η κοινωνική δικαιοσύνη, η αστική ανανέωση και ανάπτυξη, η παροχή αξιοπρεπών κατοικιών -και υγιεινών συνθηκών για τους ανθρώπους- μπορούν να επιτευχθούν μόνο εάν η γη χρησιμοποιείται προς το συμφέρον του κοινωνικού συνόλου.
Η τρέχουσα πολιτική αποσκοπεί στην αναδιακατανομή του πλούτου αστικής περιουσίας και αγροτεμαχίων για τον σχηματισμό επενδυτικών εταιρικών νεοφέουδων βασισμένα στην πλήρη ανατροπή του ευάλωτου μετά των παρεμβάσεων του 1975 ιδιοκτησιακού καθεστώτος και την υπερφορολόγηση που οδηγεί καταχραστικώς σε κατασχέσεις εξαιτίας της προϋπάρχουσας νομοθέτησης νεομαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων κομμάτων.
Το ζήτημα που δεν πρέπει να προσπερνάμε είναι το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχει υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης κάτι που καθιστά εχθρική την αντίληψη ως προς την αναδιανομή του πλούτου, ή ένα χαλαρό ιδιοκτησιακό καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας σε συνδυασμό υψηλής φορολόγησης. Εάν λειτουργούσαν με κάποια προσαρμοσμένη στοιχειώδη φιλολαϊκή λογική θα έπρεπε ανάστροφα οι αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες και πόσο μάλλον περισσότερο οι αυτοπροσδιοριζόμενοι πολιτικώς συντηρητικοί έχοντας φυσικά και συντριπτικό έρεισμα ανεξαρτήτως χώρου να καταργήσουν τους πλειστηριασμούς λαμβάνοντας αποφάσεις θωράκισης για την πραγματική ατομική ελευθερία της ιδιοκτησίας. Σημείο εκκίνησης όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς και παραχώρησης δεν υπάρχει στη Χώρα πέραν των Εκκλησιαστικών θεμάτων διαμοιρασμού με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους σε πρότυπα Βασιλείας και αστικού κοινοβουλευτισμού.
Η αναδιανομή του πλούτου σε σχέση με την επιβολή ιδιότυπου καθεστώτος ενοικίασης (χαρατσιού) για τους ιδιοκτήτες για τα ίδια τα ακίνητα τους σε μεσαίες και χαμηλές οικονομικές διαστρωματώσεις και ανεξάρτητα του εισοδήματος, ή οι αποδεδειγμένα επιζήμιες αποκρατικοποιήσεις δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία σκοπιμότητα εν Ελλάδι εκτός από την προπαρασκευαστική συντονισμένη αλλαγή ιδιοκτησίας αστικής περιουσίας και αγροτεμαχίων για να παραχωρηθούν μέσω ευρείας αναδιακατανομής - και του πολιτικού προκαλύμματος των (ευρείων) μεταρρυθμίσεων - από funds σε κάποιους άλλους πληθυσμούς στα πλαίσια μεταναστευτικής πολιτικής ένταξης υπό τις επιταγές και τις επενδύσεις κερδοσκόπων σαν τον Σόρος, ή τη διαχείριση της αναδιανομής δημοσίων γαιών από τον Ο.Η.Ε. με οικολογικά προσχήματα, ή υπό το πρόσχημα επενδύσεων σε παραθαλάσσιες εκτάσεις με πάμφθηνες ευτελιστικές μεταβιβάσεις σε εταιρίες και ιδιώτες.
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο "κεντρικός σχεδιασμός" της μονοκομματικής βουλής "της αναδιανομής του πλούτου" μέσω απαλλοτριώσεων των πρώην ανατολικών ολοκληρωτικών καθεστώτων έχει ταυτιστεί με τον νεοφουδαρχικό κεντρικό σχεδιασμό της Ε..Ε. και τον εταιρικό νεομαρξιστικό-φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό. Το καθεστώς πολυκομματικών κοινοβουλίων και των οικολογικών προσχημάτων έχει πρώτο μέλημα την απόλυτη ανατροπή της πραγματικής ατομικής ελευθερίας και δικαιώματος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και τον καταχρασμό και εκτροπή άλλων.
ανανεωμένο συντμημένο
υποσημειώσεις & πηγές.
Απο το Σύγγραμα Οι σοσιαλιστικές καταβολές του αγνωστου-φιλελευθερισμού
στην Ελλάδα παρατηρησεις σε Πολιτικά Δοκίμια, United Nations Conference on Human Settlements
Η τρέχουσα πολιτική αποσκοπεί στην αναδιακατανομή του πλούτου αστικής περιουσίας και αγροτεμαχίων για τον σχηματισμό επενδυτικών εταιρικών νεοφέουδων βασισμένα στην πλήρη ανατροπή του ευάλωτου μετά των παρεμβάσεων του 1975 ιδιοκτησιακού καθεστώτος και την υπερφορολόγηση που οδηγεί καταχραστικώς σε κατασχέσεις εξαιτίας της προϋπάρχουσας νομοθέτησης νεομαρξιστικών σοσιαλδημοκρατικών και φιλελεύθερων κομμάτων.
Το ζήτημα που δεν πρέπει να προσπερνάμε είναι το γεγονός πως στην Ελλάδα υπάρχει υψηλό ποσοστό ιδιοκατοίκησης κάτι που καθιστά εχθρική την αντίληψη ως προς την αναδιανομή του πλούτου, ή ένα χαλαρό ιδιοκτησιακό καθεστώς ατομικής ιδιοκτησίας σε συνδυασμό υψηλής φορολόγησης. Εάν λειτουργούσαν με κάποια προσαρμοσμένη στοιχειώδη φιλολαϊκή λογική θα έπρεπε ανάστροφα οι αριστεροί και σοσιαλδημοκράτες και πόσο μάλλον περισσότερο οι αυτοπροσδιοριζόμενοι πολιτικώς συντηρητικοί έχοντας φυσικά και συντριπτικό έρεισμα ανεξαρτήτως χώρου να καταργήσουν τους πλειστηριασμούς λαμβάνοντας αποφάσεις θωράκισης για την πραγματική ατομική ελευθερία της ιδιοκτησίας. Σημείο εκκίνησης όσον αφορά το ιδιοκτησιακό καθεστώς και παραχώρησης δεν υπάρχει στη Χώρα πέραν των Εκκλησιαστικών θεμάτων διαμοιρασμού με τη σύσταση του Ελληνικού κράτους σε πρότυπα Βασιλείας και αστικού κοινοβουλευτισμού.
Η αναδιανομή του πλούτου σε σχέση με την επιβολή ιδιότυπου καθεστώτος ενοικίασης (χαρατσιού) για τους ιδιοκτήτες για τα ίδια τα ακίνητα τους σε μεσαίες και χαμηλές οικονομικές διαστρωματώσεις και ανεξάρτητα του εισοδήματος, ή οι αποδεδειγμένα επιζήμιες αποκρατικοποιήσεις δεν θα μπορούσαν να έχουν καμία σκοπιμότητα εν Ελλάδι εκτός από την προπαρασκευαστική συντονισμένη αλλαγή ιδιοκτησίας αστικής περιουσίας και αγροτεμαχίων για να παραχωρηθούν μέσω ευρείας αναδιακατανομής - και του πολιτικού προκαλύμματος των (ευρείων) μεταρρυθμίσεων - από funds σε κάποιους άλλους πληθυσμούς στα πλαίσια μεταναστευτικής πολιτικής ένταξης υπό τις επιταγές και τις επενδύσεις κερδοσκόπων σαν τον Σόρος, ή τη διαχείριση της αναδιανομής δημοσίων γαιών από τον Ο.Η.Ε. με οικολογικά προσχήματα, ή υπό το πρόσχημα επενδύσεων σε παραθαλάσσιες εκτάσεις με πάμφθηνες ευτελιστικές μεταβιβάσεις σε εταιρίες και ιδιώτες.
Το μόνο βέβαιο είναι πως ο "κεντρικός σχεδιασμός" της μονοκομματικής βουλής "της αναδιανομής του πλούτου" μέσω απαλλοτριώσεων των πρώην ανατολικών ολοκληρωτικών καθεστώτων έχει ταυτιστεί με τον νεοφουδαρχικό κεντρικό σχεδιασμό της Ε..Ε. και τον εταιρικό νεομαρξιστικό-φιλελεύθερο κοινοβουλευτισμό. Το καθεστώς πολυκομματικών κοινοβουλίων και των οικολογικών προσχημάτων έχει πρώτο μέλημα την απόλυτη ανατροπή της πραγματικής ατομικής ελευθερίας και δικαιώματος του ιδιοκτησιακού καθεστώτος και τον καταχρασμό και εκτροπή άλλων.
ανανεωμένο συντμημένο
υποσημειώσεις & πηγές.
Απο το Σύγγραμα Οι σοσιαλιστικές καταβολές του αγνωστου-φιλελευθερισμού
στην Ελλάδα παρατηρησεις σε Πολιτικά Δοκίμια, United Nations Conference on Human Settlements